അവൾ [Neethu M Babu] 120

രണ്ടു മാസങ്ങൾ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും സംഭവിക്കാതെ കടന്നു പോയി. ആയിടയ്ക്കാണ് പാർക്ക് 25 വർഷം പൂർത്തിയാക്കിയതിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നത്. ആംഭീ തീയേറ്ററിൽ തൈക്കുടം ബ്രിജിന്റെ മ്യൂസിക് ഷോ നടക്കുന്നുണ്ട്. ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ ഊളിയിട്ട് സ്റ്റേജിനു മുമ്പിലെത്താനുള്ള ശ്രമത്തിനിടയിലാണ് കണ്ണുകളിലേക്ക് ഒരു നീല വെളിച്ചം പടർന്നു കയറിയത്. സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ തൊട്ടുമുമ്പിൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയാണ് അവളുടെ നീല ലാച്ചയിൽ തട്ടി വെളിച്ചമിങ്ങനെ പടരുകയാണ്. മുൻപിലേക്ക് ഒരടിപോലും വെക്കാനാകാത്ത വിധം ആൾകൂട്ടമായി കഴിഞ്ഞു. പാട്ടുകൾക്കൊപ്പം കാണികൾ ഇളകി മറിഞ്ഞു തുടങ്ങി. കൂടെ ഉള്ളവർ എല്ലാം പാട്ടിനൊപ്പം ചുവട് വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയത് കൊണ്ടാകണം ആ നീല ഡ്രെസ്സുകാരി രണ്ടു ചുവടു പിന്നണിലേക്കിറങ്ങി. ഇപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം ശരിക്കും കാണാം. എവിടെയോ കണ്ടുമറന്ന മുഖം.

“ഏയ്…നിള… ” ആ വിളി ഒരു റിഫ്ലക്സ്‌ ആക്ഷൻ ആയിരുന്നു. ആളെ മനസിലായി എന്ന് തിരിച്ചറിയും മുമ്പേ നാക്ക് പ്രവർത്തിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൾക്ക് മനസിലായില്ല എന്ന് ആ നോട്ടം കൊണ്ട് മനസിലായി.

“നമ്മൾ പെയിന്റിംഗ് എക്സിബിഷനിൽ പരിചയപ്പെട്ടിരുന്നു.”

മനസിലായി എന്നരീതിയിൽ അവൾ തലകുലുക്കി.

മനോജും കൈലാസും പ്രഭുദേവയും മൈക്കൽ ജാക്‌സണുമൊക്കെയായി മാറി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവരോടൊപ്പം ആടി തിമിർക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഗുരുത്വാകർശനത്തിൽ പെട്ടപോലെ മനസ് നിളയ്ക്ക് ചുറ്റും വലംവെയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ ആകെ അസ്വസ്ഥ ആണെന്ന് തോന്നി. സ്റ്റെജിലേക്കവൾ നോക്കിയതേ ഇല്ല. മുന്നിൽ ആടിത്തിമിർക്കുന്ന കൂട്ടുകാരിയെ തോണ്ടി വിളിച്ചവൾ പോയാലോ എന്ന് ചോദിച്ചു. ബഹളത്തിനിടയിൽ ചോദിച്ചത് എന്താണെന്നു അവൾക്ക് മനസ്സിലായില്ലെന്ന് തോന്നി. കുറച്ചു നേരം കൂടി അങ്ങനെ ആൾകൂട്ടത്തിൽ തനിയെ നിന്ന ശേഷം അവൾ പതുക്കെ പിറകിലേക്ക് നടന്നു. സമയം പത്തുമണിയോടടുപ്പിച്ചായിരിക്കുന്നു.