വാത്സല്യം [Shana] 137

കഴിഞ്ഞ ദിവസം തന്നോട് പോലും അനുവാദം ചോദിക്കാതെ കൂടെ കൂട്ടി അച്ഛനെ പോയി കണ്ടു വാക്ശരങ്ങൾ കൊണ്ട് അച്ഛനോട് കയർക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങനൊരു കൂടപ്പിറപ്പ് എനിക്കുണ്ടാകാത്തതിൽ സങ്കടം തോന്നി … അല്ലേലും ഇപ്പോ കൂടപ്പിറപ്പ് തന്നാണല്ലോ, നിസ്സഹായനായി കണ്ണീർ വാർത്തു മാപ്പപേക്ഷിച്ചു അച്ഛൻ തളർന്നു വീണപ്പോൾ മകനെ പോലെ വണ്ടിയിൽ എടുത്തു കയറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പായുക ആയിരുന്നു
തന്റെ മടിയിൽ കണ്ണുനീർ ഒഴുക്കി മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കിടക്കുന്ന അച്ഛന്റെ മുഖം ഇന്നും മനസ്സിൽ മായാതെ ഉണ്ട് അന്നുമുതൽ അനുവേട്ടൻ ഒരു മകനെ പോലെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കയറിയിറങ്ങി പലരും വാക്കുകൾ കൊണ്ട് കുത്തിനോവിച്ചിട്ടും മറുത്തൊന്നും പറയാതെ ഇതുവരെ കൂടെ നിന്നു ആരോരുമില്ലാത്ത പെണ്ണിന് അവസാനം ദൈവം തന്ന കൈത്താങ്ങ് ഇത് കണ്ടാവും അച്ഛനും സന്തോഷത്തോടെ കണ്ണടച്ചത് അമ്മയുടെ നെഞ്ചിൽ ചാരി അവൾ ഓരോന്നോർക്കുമ്പോൾ അവളുടെ അച്ഛന്റെ ചിത അവിടെ എരിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു പച്ചമാംസം കരിയുന്ന മണം അവളെ വന്നു പൊതിഞ്ഞു അതിൽ നിന്നും അവൾക്കുമാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ അച്ഛന്റെ ആത്മാവ് തന്നോടെന്തോ മന്ത്രിക്കും പോലെ അവൾക്കു തോന്നി

” മോളെ നീ സുരക്ഷിതമായ കൈകളിൽ ആണുള്ളതെന്ന സമാധാനത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ പോകുന്നു, അച്ഛന്റെ എല്ലാ അനുഗ്രഹങ്ങളും എന്റെ കുട്ടിക്കുണ്ടാകും ”
നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ അവൾ ശ്വാസം ഉള്ളിലേക്ക് വലിച്ചെടുത്തു ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത അച്ഛന്റെ മണം ഉള്ളിൽ നിറച്ചുവെച്ചു… ജീവിതത്തിൽ ഇന്നോളം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത സുരക്ഷിതത്വത്തിന്റെ കരങ്ങൾ ഒന്നുകൂടി കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു പുതിയൊരു ജീവിതത്തിലേക്ക് അവിടുന്നു യാത്ര തിരിച്ചു….