സൂര്യൻ കിഴക്ക് നിന്നും പതിയെ പൊന്തി വരുന്നു . സൂര്യകിരണങ്ങൾ പതിയെ ഭൂമിയിലേക്ക് പരന്ന് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങി , അതിന്റെ വെളിച്ചം തട്ടി പുല്ലുകളിലെ മഞ്ഞുനീർ തുള്ളികൾ വജ്രം കണക്കെ തിളങ്ങാൻ തുടങ്ങി . ചെറിയ കിളികൾ കലപില ശബ്ദം കൂട്ടി എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ പറന്ന് പോവുകയാണ്.

” പാറൂ ……. നീ ഞങ്ങളെയും കൊണ്ട് ഇതെങ്ങോട്ടാ ഈ വെളുപ്പാൻ കാലത്ത് , മനുഷ്യനെ കിടന്ന് ഉറങ്ങാനും സമ്മതിക്കില്ല , പോരാത്തതിന് അതിവെളുപ്പിലെ ഈ മല കയറ്റവും എനിക്ക് വയ്യ…. ”

രേവതി മുൻപേ നടക്കുന്ന പാർവ്വതിയോട് വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. പാറു അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല അവൾ ആ മൊട്ട കുന്നിലേക്കുള്ള ആ ചെറിയ വഴിയിലൂടെ മുന്നോട്ട് നടക്കുകയാണ് . രേവതി തന്റെ കൂടെ വരുന്ന അഞ്ചലിയുടെ കയ്യും പിടിച്ച് കിതച്ചു കൊണ്ട് ആ കുന്ന് കയറുകയാണ് .

………………..

ഒരു എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജിലെ നാലംഗ ഗ്യാങ്യായിരുന്നു പാർവ്വതി, രേവതി , അഞ്ചലി , മിഥുന . ആദ്യ വർഷം മുതലെ അവർ ഒറ്റക്കെട്ടായിരുന്നു ഏത് കാര്യത്തിനും . കോളേജിലും ഹോസ്റ്റിലും എപ്പോഴും ഒരുമിച്ച് . ഒരു സൗഹ്യദത്തിനപ്പുറം മറ്റേതോ ഒരു ആത്മബന്ധം അവർക്കിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

പാർവ്വതിയും മിഥുനയും ഒരേ നാട്ടുകാരാണ് . നാല് വർഷത്തെ കോഴ്സിനിടയ്ക്കു തന്നെ മിഥുനയുടെ വിവാഹം വീട്ടുകാർ നിശ്ചയിച്ചു . പഠിപ്പ് കഴിഞ്ഞ് മതി വിവാഹം എന്നുള്ള മിഥുനയുടെ അഭിപ്രായം ആരും തള്ളി കളഞ്ഞില്ല. നാല് വർഷത്തെ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോഴ്സ് രണ്ട് മാസങ്ങൾക്ക് മുൻപ് തന്നെ അവർ പൂർത്തിയാക്കി . മിഥുനയുടെ വിവാഹത്തിൽ പങ്കെടുക്കാനാണ് രേവതിയും അഞ്ചലിയും രണ്ട് ദിവസം മുൻപേ പാർവ്വതിയുടെ വീട്ടിൽ എത്തിയത് . അവിടെ നിന്ന് ഒരുമിച്ച് വിവാഹ വീട്ടിലേക്ക് പോകാം അതായിരുന്നു അവരുടെ പ്ലാൻ . തന്റെ നാട്ടിൽ എത്തിയ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരികൾക്ക് തന്റെ നാട് ചുറ്റി കാണിച്ചു കൊടുക്കുക എന്ന ത്രില്ലിലായിരുന്നു പാർവ്വതി, അതാണ് നേരം പുലർന്നു തുടങ്ങിയപ്പോഴേ ഗ്രാമഭംഗി മുഴുവൻ കാണാൻ കഴിയുന്ന ആ കുന്നിലേക്ക് അവർ യാത്ര തിരിച്ചത് . ആ കുന്നിന്റെ മുകളിലെ ചെറിയ പാറയുടെ മുകളിൽ കയറിയാൽ ആ ഗ്രാമം മുഴുവൻ കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നു .

” എനിക്ക് വയ്യ ഇനി നടക്കാൻ .”

ഇടുപ്പിൽ കയ്യും കൊടുത്ത് കിതച്ചു കൊണ്ട് രേവതി പറഞ്ഞു . അഞ്ചലിയുടെ അവസ്ഥയും മറിച്ചായിരുന്നില്ല . എന്നാൽ ഈ നാട്ടിൽ ജനിച്ച് വളർന്ന് പല തവണ ഈ കുന്ന് കയറി ഇറങ്ങയിട്ടുള്ള പാറുവിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ക്ഷീണവും ഇല്ല .

” ദേ രേവു …… കുറച്ച് കൂടിയല്ലേ ഉള്ളൂ വാ…. നമ്മൾ എത്താറായി . ”

പാർവ്വതി അതും പറഞ്ഞ് അവരെയും കൂട്ടി വീണ്ടും ആ കുന്ന് കയറാൻ തുടങ്ങി . ഒരു പത്ത് മിനിട്ട് കൂടി നടന്നതും അവർ ആ കുന്നിന്റെ മുകളിൽ എത്തി. അപ്പോഴേക്കും അവിടെ മുഴുവൻ പ്രകാശം പരന്നിരുന്നു. പടർന്ന് പന്തലിച്ച ഏതോ ഒരു വടവൃക്ഷം ഒത്ത നടുക്കായി ആ കുന്നിന്റ മുകളിൽ തണൽ നൽകി തല ഉയർത്തി നിൽക്കുന്നു . അതിന്റെ അടുത്തായി ആർക്കും അനായാസം കയറാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ചെറിയ പാറയും , ആ പാറമേൽ കയറിയാൽ ആ ഗ്രാമം മുഴുവൻ കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നു .