പ്രായശ്ചിത്തം [മനൂസ്] 3006

എന്റെ ശരീരം തളരുന്നത് പോലെ തോന്നി ആ കാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ..

 

ചോരയിൽ കുളിച്ചു കിടക്കുന്നൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ…

 

ആ കാഴ്ച്ച കണ്ടതും എന്റെ ശരീരം വല്ലാതെ തളർന്നു…ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കാനുള്ള ധൈര്യക്കുറവ് മൂലം ഞാൻ മുഖം തിരിച്ചു നടക്കാനൊരുങ്ങി.

 

“മോനെ…

…….എന്റെ മോനെ…”

 

ഒരു നിലവിളിയാണ് എന്നെ വീണ്ടും അങ്ങോട്ടേക്ക് നോക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.

 

അല്പം മുൻപ് ബസ്റ്റോപ്പിൽ കണ്ട ആ സ്ത്രീ അപകടം പറ്റി ബോധമില്ലാതെ രക്തവുമായി കിടക്കുന്ന യുവാവിനെ മാറോട് ചേർത്ത് കരയുകയാണ്..

 

കരുണയോടെ കുറച്ചു മുൻപ് തന്നെ നോക്കിയ മിഴികൾ കണ്ണീരിനാൽ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന കാഴ്ച്ച ,,മണിക്കൂറുകൾക്ക് മുൻപ് കഠിന ഹൃദയൻ എന്ന് ഭാര്യ പോലും വിളിച്ച എന്റെ മനസ്സിനെ പോലും വല്ലാതെ പിടിച്ചുലച്ചു..

 

എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഞാൻ വല്ലാതെ പകച്ചു..

 

ഓരോ നിമിഷങ്ങളും വിലപ്പെട്ടതാണ് എന്ന തിരിച്ചറിവ് പെടുന്നനെ എന്നെ ബോധവാനാക്കി…

 

ആ യുവാവിനരികിലേക്ക് ഞാൻ ഓടിയടുത്തു..നിമിഷനേരങ്ങൾ കൊണ്ട് അവനെ താങ്ങിയെടുത്തുകൊണ്ട് റോഡിന് നാടുവിലേക്ക് കയറി ആദ്യം വന്ന കാറിന് കൈകാട്ടി..

 

ഞാൻ എന്ന മനുഷ്യന്റെ പൂർവചരിത്രം അറിയാത്തതുകൊണ്ടും ഉള്ളിലല്പം മനുഷ്യസ്നേഹം ഉള്ളതുകൊണ്ടുമാകാം അയാൾ വണ്ടി നിർത്തി..എന്നോടൊപ്പം കൂടി നിന്ന രണ്ട് പേരും ആ വൃദ്ധയും വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി..

 

അടുത്തുള്ള ആശുപത്രിയിലേക്ക് അയാൾ ഞങ്ങളെ വളരെ വേഗം എത്തിച്ചു..ആ യാത്രയിലുടനീളം ആ യുവാവിന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൈകൊണ്ട് അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു ഞാൻ….

 

പരിശോധനകൾക്ക് ശേഷം അടിയന്തിരമായി ശസ്‌ത്രക്രിയക്ക് തിയറ്ററിലേക്ക് ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ കയറ്റി…ബ്ലഡ് അത്യാവശ്യമായി വേണ്ടി വന്നെങ്കിലും കൂടെ വന്ന യുവാക്കൾ നൽകാമെന്ന് ഏറ്റതിനാൽ ആ കടമ്പ പെട്ടെന്ന് കടന്നു കിട്ടി..