പ്രണയ നൊമ്പരം [മനൂസ്] 3008

ദൂരെ നിന്നെ ആ കാഴ്ച്ച കണ്ട എനിക്ക് സന്തോഷം നിയന്ത്രിക്കാൻ ആയില്ല…. എന്റെ കാലുകൾ അവൾക് അരികിലേക്ക് പാഞ്ഞു…. നിമിഷം നേരം കൊണ്ട് ഞാൻ അവളുടെ അരികിൽ എത്തി….

“എനിക്ക് അറിയാരുന്നു നീ വരുന്നു…. എന്നെ പിരിയാൻ നിനക്ക് പറ്റില്ല അല്ലെ…..നിന്നെ പിരിയാൻ എനിക്കും ആവില്ല ജീനാ…..”
പക്ഷെ അവളുടെ മുഖത്ത് അപ്പോഴും
നിർവികാരത ആയിരുന്നു……

“എന്നോടുള്ള ദേഷ്യം ഇനിയും മാറിയില്ലേ…..അന്നത്തെ ദേഷ്യത്തിന് ഞാൻ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു പോയി…. നീ അത് വിട്ടുകള….. നിന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നു തോന്നിയപ്പോൾ തോന്നിയ ഭ്രാന്തിൽ പറഞ്ഞു പോയതാണ്……”

അവളുടെ മുഖത്ത് അപ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു…..

പക്ഷെ അത്
എനിക്കുള്ളതായിരുന്നില്ല എനിക് പിന്നിൽ അവരെ കണ്ട് വന്ന സിസ്റ്റർ ഡൈസിക്ക് ഉള്ളതായിരുന്നു…സിസ്റ്റർ അവരെ മൂവരെയും ഉള്ളിലെ മുറിയിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു…. എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ അവൾ അവരോടൊപ്പം ഉള്ളിലേക്ക് പോയി….അവൾ മിണ്ടിയില്ലെങ്കിലും എന്നെ തേടി വന്നതിലുള്ള സന്തോഷവും ആയി ഞാനും പിറകെ കൂടി……

സിസ്റ്ററുമായി കുറച് നേരം അവർ സംസാരിചെങ്കിലും എന്നോട് അവൾ മിണ്ടിയില്ല…. ആ അവഗണന എനിക്ക് താങ്ങാവുന്നതിനും അപ്പുറമായിരുന്നു……
അവളുടെ ഒരു വാക്കിനായി ഞാൻ കാതോർത്ത് നിന്നു…..

ഒടുവിൽ അവൾ എനിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു കൊണ്ട് സംസാരിച്ചു……

“ഞാൻ ആ കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിക്കാൻ തയ്യാറാണ്…..നിങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് വരണം…”

അല്പം ഗൗരവത്തോടെയുള്ള ശബ്ദം
ആയിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി ആ വാക്കുകൾ എന്നെ ഒത്തിരി സന്തോഷിപ്പിച്ചു….. എന്നോടുള്ള അവളുടെ പിണക്കം മറിയില്ലെങ്കിലും എന്നെയും കുഞ്ഞിനെയും നഷ്ടപെടുത്താൻ അവൾക് ആകില്ലെന്ന് എനിക് അറിയാമായിരുന്നു…… എന്റെ മനസ്സ് വീണ്ടും ചിറകടിച്ചു പറന്നു…… ഈ മൂന്നു ദിവസവും ഞാൻ അനുഭവിച്ച വേദന അവളുടെ ആ വക്കിൽ ഇല്ലാതായി…..

അവളുടെ പിണക്കം പതിയെ മാറ്റിയെടുക്കാം എന്ന പ്രതീക്ഷ എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു…..അപ്പച്ചനും എന്നോട് സംസാരിച്ചിരുന്നില്ല….. അന്ന് അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞതോർത് എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി….. സിസ്റ്ററും എന്നെ ഒരുപാട് ആശ്വസിപ്പിച്ചു….ഈ സമയം അവൾക് എന്റെ കൂട്ട് ആവശ്യമാണെന്നും…. ഞാൻ ആണ് അവൾക് ധൈര്യം കൊടുക്കേണ്ടത് എന്നൊക്കെ…..
വീണ്ടും ഒരു കുഞ്ഞെന്ന എന്റെ മോഹം സഫലമാകാൻ പോകുന്നു…..

കുട്ടികളെ പിരിയാൻ മനസ്സ് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി അവൾക്കും കുഞ്ഞിനും വേണ്ടി എനിക്ക് ഇപ്പോ പോയേ മതിയാകു….. അവരെ പിണക്കി എന്റെ കുഞ്ഞെന്ന മോഹം ഇല്ലാതാക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല….. എല്ലാരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് ഞാനും ജീനയോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി……

അന്നും പ്രകൃതി അതിന്റെ രൗദ്രഭാവം പുറത്തെടുക്കാൻ വെമ്പി നിന്നിരുന്നു….. ആ ഇരുണ്ട അവസ്ഥ മനസ്സിനെ ചെറുതായി പേടിപ്പിച്ചിരുന്നു…..വലിയ ശബ്ദത്തോടെ ഇടി ആകാശത്തു മുഴങ്ങിയിരുന്നു…ശക്തിയായ കാറ്റും ആ വീഥികളിലെ മരങ്ങളെ ഉലച്ചിരുന്നു…..കാറിനുള്ളിലുള്ള അവളുടെ മൗനവും എന്റെ ഉള്ളിൽ പേടിയുടെ ആക്കം കൂട്ടി….. അരുതാത്തത് എന്തോ നടക്കാൻ പോകുന്നതായി തോന്നി…. പക്ഷെ അത് മനസ്സിന്റെ വെറും തോന്നാലയി കണ്ട് ഞാൻ സന്തോഷം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു…..

വണ്ടി ഗേറ്റ് കടന്നു വീട്ടുമുറ്റത്തേക്ക്  എത്തി…. കാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി അവരോടൊപ്പം അകത്തേക്ക് ഞാനും കയറി….. മുകളിലെ ഞങ്ങളുടെ മുറിയിലേക് പോകാൻ ഒരു മടി തോന്നിയെങ്കിലും വേറെ വഴിയില്ലാതെ കാലുകൾ പടിയിലേക്ക് കയറാനായി വച്ചു….