പാണ്ടിമണിയൻ

PaandiManiyan | Author : Jwala

 

ആമുഖം :-

പ്രിയ സുഹൃത്തുക്കളെ,
തെക്കൻ കേരളത്തിലും, തമിഴ് നാട്ടിലും ഒക്കെ യഥേഷ്ടം കേൾക്കുന്ന
പഴഞ്ചോല്ലു ‌ആണ്
“പാണ്ടിമണിയാൻ ചത്താലും വിന ജീവിച്ചാലും വിന ” എന്നത്.

ഈ പഴഞ്ചോലിനെ ആസ്പദമാക്കി ഒരു കഥയാണ് ഇത്.
എങ്ങനെ ഈ ചൊല്ല് ഉണ്ടായി എന്നതിനെക്കുറിച്ച് സൗഹൃദ സദസ്സിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞ തമാശ ഞാനൊരു കഥയാക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തുന്നു.

എന്റെ എല്ലാ എഴുത്തുകളും വായിക്കുകയും, പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രിയ സൗഹൃദങ്ങൾക്ക് ഒരായിരം നന്ദി. തുടർന്നും നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും, വിമർശനങ്ങളും നൽകി കൂടെ ഉണ്ടാകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ…
സ്നേഹപൂർവ്വം…
ജ്വാല.

Pandimaniyan

 

ഒരു അവധി ദിനം കൂടി വിരസമായ പകൽ ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല വല്ലാത്ത മുഷിച്ചൽ,
ബോറടി കൂടിയപ്പോൾ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി
നഗരത്തിന്റെ തിരക്കിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു.

ചുറ്റി തിരിഞ്ഞെത്തിയത് ട്രാന്‍സ്പോര്‍ട്ട് ബസ്റ്റാന്‍ഡിൽ ആണ്.
ബസുകള്‍ വരുന്നതും പോകുന്നതും , ബസിലേക്ക് ജനങ്ങൾ തള്ളി കയറുന്നതും, ഇഞ്ചി മിട്ടായി മുതൽ ആധുനിക പ്രസാധകരുടെ പുസ്തകങ്ങൾ വിൽക്കുന്നവർ വരെ ആ തിരക്കിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നു പോകുന്നത് കണ്ടു.

മിക്ക ബസുകളും എനിക്കു പരിചിതമായ സ്ഥലങ്ങളിലേക്കോ അല്ലെങ്കില്‍ കേരളത്തിലെ അറിയപ്പെടുന്ന നഗരത്തിലേക്കോ പോകുന്നതായിരുന്നു.

ഒരു പഴയ കെ. എസ്. ആർ. ടി. സി ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ പിടിച്ചു.
“ചീരാറ്റു കോണം” മുൻപ് ആ പേര് കേട്ടതായി ഓർമ്മവരുന്നില്ല ആകാംക്ഷയുടെ പുറത്ത് ഞാനാ ബസില്‍ കയറി .

ബസിൽ ധാരാളം യാത്രക്കാർ ഏറിയകൂറും തമിഴ് ചുവയുള്ള മലയാളം സംസാരിക്കുന്നു,കെട്ടുകളും,
ഭാണ്ഡങ്ങളുമായി എല്ലാവരും സ്ഥലം കയ്യടക്കിയിരിക്കുന്നു.

ഞാനിരുന്ന സീറ്റിലേക്ക് ഒരു വൃദ്ധയായ സ്ത്രീ വന്നിരുന്നു ഉടനെ തന്നെ വെറ്റിലയും അടയ്ക്കയും എടുത്ത് മുറുക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി.പുകയിലയുടെയും ,
ചുണ്ണാമ്പിന്റെയും ഗന്ധം എന്റെ നാസാരന്ധ്രങ്ങളില്‍ തുളച്ചു കയറി.

ണിം…ണിം…
ഡബിള്‍ ബെല്ലടിച്ച് കണ്ടക്ടര്‍ യാത്ര പുറപ്പെടുന്നതിന്റെ സൂചന നല്‍കി.

ബസ് മെല്ലെ യാത്ര ആരംഭിച്ചു,