ഒരു വേശ്യയുടെ കഥ – 38 3977

പിന്നെ ആകെ പേടിക്കാനുള്ളത് റോഡിൽ ഇറങ്ങി കളിക്കുന്ന കാര്യമാണ്……..”

അഥവാ വരികയാണെങ്കിൽ ഇരിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി കൊടുക്കുവാൻ നല്ലൊരു കസേരപോലുമില്ലെന്നു നിരാശയോടെ ഓർത്തുകൊണ്ടാണ് അവൾ ചോദിച്ചത്.

കരയുന്ന മനസിനുമുകളിൽ ചിരിയുടെ മൂടുപടം ഒട്ടിച്ചുകൊണ്ടു അയാളെ നോക്കി പറയുമ്പോൾ തന്റെ ശബ്ദം ഇടറിയതും നോട്ടം പതറിയതും അവൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…

അവൾ പറയുന്നതു കേട്ടപ്പോൾ തന്നെ അവൾ തന്നോടു യാത്രാനുമതി തേടുകയാണെന്നു അയാൾക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു..

അവളുടെ കാതരമായ നോട്ടത്തെ നേരിടാനും അവളോട് യാത്രപറയുവാനും സാധിക്കാതെ പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും വീടിന്റെ ചവിട്ടുപടിയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്ന പെറ്റിക്കോട്ടുകാരിയിൽ തന്നെ തടഞ്ഞുനിന്നപ്പോൾ കാറിന്റെ ചില്ലുതാഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് കൈമാടി അവളെ വിളിച്ചുനോക്കി …..

വിളിക്കുന്നതു കണ്ടതും അവൾ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു വരാന്തയിലേക്ക് വലിയുകയും വരാന്തയിലെ അരക്കുഭിത്തിക്കു താഴെയിരുന്നുകൊണ്ടു തല പുറത്തേക്കു നീട്ടി കൊഞ്ഞനം കുത്തുകയും മുഖം കൊണ്ടു കോക്രികൾ കാണിക്കുക ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു ……!

“മായമ്മ പോവുകയാണല്ലോ അല്ലെ…..
ഞാൻ പോകരുതെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോകാതിരിക്കുകയുമില്ല അല്ലെ……”

താൻ പ്രതികരിക്കുന്നില്ലെന്നു ബോധ്യമായപ്പോൾ കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞതും കുഞ്ഞുമായമ്മ പരിചിതമായ ഭാവത്തിൽ ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും അവളെ നോക്കുന്ന നിമിഷം നാണംകുന്നുങ്ങിക്കൊണ്ടു തല അര ഭിത്തിയുടെ മറവിലേക്കു വലിക്കുന്നതും നോക്കി ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ സ്വന്തം ശബ്ദം ഇടറിപ്പോകാതിരിക്കുവാൻ പാടുപെട്ടുകൊണ്ടാണ് ചോദ്യവും ഉത്തരവും അയാൾ തന്നെ പറഞ്ഞത് ..

മായമ്മ ഒരിക്കലും പോകരുതെന്നും മരണം വരെ എൻറെ കൂടെ തന്നെ വേണമെന്നും എനിക്കു ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു ……
പോകില്ലെന്നും എൻറെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ടാകുമെന്നും കരുതുകയും ചെയ്തിരുന്നു….. !
എന്തുചെയ്യാനാണ് നമുക്ക് ആഗ്രഹിക്കാനല്ലേ പറ്റൂ അല്ലെ മായമ്മേ…….
ആകാശത്തിന് കീഴെയുള്ള എന്തിനെയും മോഹിക്കാം…..
പക്ഷേ അതൊക്കെ സ്വന്തമാകണമെന്ന് വാശിപിടിക്കുന്നത് വിഡ്ഢിത്തമാണ് അല്ലെ…..