ഒരു വേശ്യയുടെ കഥ – 38 3977

ആകാശമുല്ലയിൽ വിരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന പൂവിനും വാടി കൊഴിഞ്ഞുപോയ പൂവിനും ഒരേസുഗന്ധമാണ് …….
അതുകൊണ്ട് …….
കൊഴിഞ്ഞുപോയ പൂക്കൾ പെറുക്കികൂട്ടി ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വിരിയാനുള്ള പൂവിനായി കാത്തിരിക്കുവാൻ നിൻറെ കൂടെ ഞാനുമുണ്ടെന്ന് മന്ത്രിച്ചശേഷമാണ് അയാൾ തുടർന്നു പറഞ്ഞത് .

‘മായമ്മയുടെ അനിയേട്ടൻ നല്ല ദീർഘദൃഷ്ടിയുള്ള മനുഷ്യനായിരുന്നു മായമ്മേ……
അതുകൊണ്ടായിരിക്കും രണ്ടുപേർക്കും ചേർന്നുനടുവാൻ അവർ ആകാശമുല്ലയുടെ ചെടിതന്നെ തെരഞ്ഞെടുത്തത് …..
ആകാശമുല്ലയുടെ പ്രത്യേകതയെന്താണെന്ന് മായമ്മയ്ക്കറിയാമോ…… ”

ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ നേരെനോക്കിയപ്പോൾ മുഖത്തുനിന്നും സാരിമാറ്റാതെതന്നെ അറിയില്ലെന്ന രീതിയിൽ അവൾ തലചലിപ്പിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്തുള്ളൂ.

“ഇടവേളകൾ കുറഞ്ഞ വസന്തങ്ങളുള്ള ചെടിയാണ് ആകാശമുല്ല …..!
പുതിയ ഇലകൾ തളിർക്കുകയും പൂമൊട്ടുകൾ വിരിഞ്ഞുതീരുകയും ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാൽ പഴുത്തുപോയ ഇലകളും വിരിയാതെ ചാപ്പിള്ളയായിപ്പോയ മൊട്ടുകളും അടർത്തി വീഴ്ത്തുവാൻമാത്രം ചെറിയൊരു ഇലപൊഴിയും ശിശിരകാലം……..!
അവസാനത്തെ ഇലയും ഉണങ്ങിയമൊട്ടും അടർന്നു തീരുന്നതിനു മുന്നേ ….
നമ്മുടെയൊക്കെ സ്വപ്നങ്ങൾ പോലെ അടുത്ത വസന്തകാലത്തിന്റെ വരവറിയിച്ചുകൊണ്ട് പുതിയ തളിരിലകളും മൊട്ടുകളും വിരിയുവാനും തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും……
എനിക്കും മായമ്മയ്ക്കുമൊക്കെ
അതൊരു പാഠമാണ് ……
വസന്തങ്ങൾ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കുന്നില്ലെന്ന പാഠം…….!”

അവളോട് പറഞ്ഞശേഷം കണ്ണുകൾ വീണ്ടും ചവിട്ടുപടിയിൽ ഇരിക്കുന്ന പെറ്റിക്കോട്ടുകാരിയിലേക്ക് തെന്നി പോയപ്പോൾ താൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടയുടനെ നിർത്തി വച്ചിരിക്കുന്ന കൊഞ്ഞനം കുത്തൽ അവൾ പുനരാരംഭിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ മ്ലാനമായ അന്തരീക്ഷത്തിലും അയാൾക്ക് ചിരി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.