ഒരു വേശ്യയുടെ കഥ – 38 3977

ആകാശമുല്ലയിലേക്കു നോക്കുന്നതിനിടയിൽ വീടിന്റെ ചവിട്ടുപടിയിൽ താടിക്കുകയ്യൂനിക്കൊണ്ടു കാറിലേക്കുതന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടു ചവിട്ടുപടിയിലിരിക്കുകായായിരുന്ന പെറ്റിക്കോട്ടുകാരിയിലേക്ക് അറിയാതെ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ഒരിക്കൽകൂടി വാത്സല്യത്തോടെ വഴുതിപ്പോയപ്പോൾ അവളെതന്നെയാണ് നോക്കുന്നതെന്നു തെറ്റിദ്ധരിച്ചതുകൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു പൂർവ്വാധികം ശക്തിയോടെ അവൾ വീണ്ടും കൊഞ്ഞനംകുത്തിൽ പുനരാരംഭിച്ചപ്പോൾ ചിരിയോടെ വീണ്ടും കാറിന്റെ ചില്ലുയർത്തിവച്ചു

“അനിയേട്ടനു പ്രത്യേക സ്വഭാവമാണെന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ…….
നമ്മുടെ കല്യാണത്തിന് ആർക്കും സദ്യയൊന്നും കൊടുക്കാൻ പറ്റിയില്ലല്ലോ……
അതുകൊണ്ടു നമ്മുടെ വിവാഹത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി പ്രകൃതിക്കുവേണ്ടി നമുക്കു വല്ലതും ചെയ്യാമെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു വിവാഹദിവസം അനിയേട്ടനും കൂട്ടുകാരും ചേർന്നുകൊണ്ട് ഈ പത്തുസെന്റിൽ നിറയെ കുറെ മരങ്ങൾ നട്ടിരുന്നു …….
ആ കാണുന്ന പേരയുടെചെടിയും ….. ആത്തചക്കയുടെമരവുംയും …..
പ്ലാവും മാവും …..
സപ്പോട്ടയും,ചാമ്പക്കയുടെ ചെടിയുമൊക്കെ അങ്ങനെ വച്ചുപിടിപ്പിച്ചതാണ് ……

അനിയേട്ടന്റെ കൂട്ടുകാർക്ക് ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന എന്നെ നിബന്ധപൂർവ്വം അടുക്കളയിൽ വലിച്ചുകൊണ്ടുവന്നശേഷം ഞാനും അനിയേട്ടനും ചേർന്നാണ് ആ ആകാശമുല്ല നട്ടിരുന്നത്……
” മരണം വരെ നമ്മുടെ ജീവിതവും ഇതിൽ വിരിയുന്ന പൂവിന്റെ സുഗന്ധംപോലെയായിരിക്കണമെന്നു ഈ ചെടി നടുമ്പോൾ പറയുകയും ചെയ്‌തിരുന്നു……!

അപ്പോഴൊന്നും ഞാനോർത്തില്ലല്ലോ എന്റെ ഈശ്വരാ…..
ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിക്കുമെന്നു……..”

സാരിയുടെ തുമ്പുയർത്തി മുഖം മൂടിക്കൊണ്ട് കുപ്പിച്ചില്ലുകൾ ചിതറുന്നതുപോലെയുള്ള അവളുടെ വിലാപത്തെ തടയുവാൻ പറ്റിയ ആശ്വാസവചനങ്ങളൊന്നും തൻറെ പക്കലില്ലെന്ന് വേവലാതിയോടെ അയാൾ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു ……!

അവർ തമ്മിലുള്ള ആത്മബന്ധത്തിന്റെ തീവ്രതയും അവളുടെ അനിയേട്ടനെന്ന നിർഭാഗ്യവാന്റെ കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളും വാക്കുകളിൽനിന്നും പതം പറഞ്ഞുകരയുന്നതുപോലുള്ള വിലാപത്തിലൂടെയും അയാൾ ഒരിക്കൽക്കൂടി വ്യക്തമായി വായിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു.