രാത്രി പാതിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. നന്ദിനി കുളിയെല്ലാം കഴിഞ്ഞു മുറിയിലേക്ക് വന്നു.
ആദം അപ്പോഴും മുറിയിലെ ടേബിളിന് അടുത്തായി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അവന്റെ മനസ്സിൽ വല്ലാത്ത ആധി ആയിരുന്നു.
“കിടക്കുന്നില്ലേ…?”
നന്ദിനി അയാളോട് ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല നന്ദു താൻ കിടന്നോ…”
അവനും മറുപടി കൊടുത്തു. നന്ദിനിക്ക് കൂടുതൽ ചോദിക്കാനോ പറയാനോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അവൾ കണ്ണുകളടച്ചു ഉറങ്ങി.
അല്പ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ കാലിലായി എന്തോ നനവ് അനുഭവപ്പെടുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി.
അവൾ കണ്ണുകൾ തിരുമിക്കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു. തന്റെ കാലിലായി തലവച്ചു ഇരിക്കുന്ന ആദത്തിന്റെ രൂപം. അവൾ പെട്ടന്ന് തന്നെ കാൽ പിന്നിലേക്ക് വലിച്ചു.
ആദം തല ഉയർത്തി അയ്യാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകുകയായിരുന്നു.
“നന്ദു…
എനിക്ക്.. നിക്കറിയാം…
ഒരിക്കലും ക്ഷമിക്കാൻ പറ്റാത്ത തെറ്റാ…
ഞാൻ ചെയ്തത്…
പക്ഷെ… പക്ഷെ…
എനിക്കിനിയും പറ്റില്ലടൊ താൻ എന്നെ ഇങ്ങനെ ശിക്ഷിക്കല്ലേ…”
അയ്യാൾ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് അവളുടെ കാലുകളിലേക്ക് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“…ഞാൻ നിന്റെ കാൽ പിടിച്ചു ക്ഷമ ചോദിക്കുകയാണ്…”
അയ്യാൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അവൾക്കെന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നു അറിയില്ലായിരുന്നു.
നന്ദിനി കാലുകൾ വലിച്ചു മാറ്റിയ ശേഷം ആദത്തെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ ചേർത്ത് പിടിക്കുന്നതുപോലെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.
അയ്യാൾ അവളുടെ മാറോടു ചേർന്ന് കിടന്നു ഏങ്ങലടിച്ചു.
എത്രയൊക്കെ ആണെങ്കിലും ആദത്തിന് നന്ദിനി എന്നാൽ ജീവൻ ആയിരുന്നു. അയ്യാൾ ബാക്കി എന്തിനേക്കാളും സ്ഥാനം കൊടുത്തതും അവൾക്കായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ മൗനം അയ്യാളെ വേദനയുടെ ഏറ്റവും അങ്ങെ അറ്റം വരെ എത്തിച്ചിരുന്നു.
നന്ദിനിക്കും അത് മനസ്സിലായിരുന്നു.
“തനിക്കും കുഞ്ഞിനും വേണ്ടിയല്ലേ ആദം ഇതെല്ലാം ചെയ്തത്?
ഇപ്പോഴും തങ്ങൾക്ക് ഒന്നും പറ്റാതെ ഇരിക്കാനല്ലേ അവൻ പരിശ്രമിക്കുന്നത്?”
അങ്ങനെ നന്ദിനിയുടെ ചിന്തയിലേക്ക് ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ കടന്നു വന്നു. പക്ഷെ അതിനെല്ലാം മറുപടിയായി നന്ദിനി ആദത്തെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.
***
നഥിയും തന്റെ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ പാക്ക് ചെയ്ത ശേഷം കിടക്കാനായി തുടങ്ങുകയായിരുന്നു.
എന്തോ പെട്ടന്നൊരു തോന്നലിൽ അവൾ തിരിഞ്ഞു ജനാലയുടെ സമീപത്തേക്ക് നോക്കി.
അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത് പോലെ തന്നെ ലൂസിഫർ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.
“ഹേയ് ലൂസി…”
തന്നെ നോക്കികൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ലൂസിഫറിനെ അവൾ കൈകാട്ടി വിളിച്ചു.
ലൂസിഫർ ആ മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.
“ലൂസി…
ഞാനും മമ്മിയും നാളെ തന്നെ മമ്മിയുടെ നാട്ടിലേക്ക് പോവാണ്…
ഞാനും ഇതുവരെ അങ്ങോട്ട് പോയിട്ടില്ല പക്ഷെ പപ്പയും മമ്മിയും പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട് ഇവിടുത്തെപ്പോലെ ഒന്നുമല്ല അവിടെ എന്നാ കേട്ടിട്ടുള്ളത്…”
അവൾ ഒന്ന് പറഞ്ഞു നിർത്തി ശേഷം തുടർന്നു.
“… ഓഹ്…
പറഞ്ഞതുപോലെ ഞാൻ ലൂസിയോട് പപ്പയുടെയും മമ്മിയുടെയും കഥ പറഞ്ഞിട്ടില്ല അല്ലെ…?”
ലൂസി അവളെ തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അവൾ തുടർന്നു.
“എന്റെ പപ്പ ഓർഫനാണ്…
ഇവിടെ തന്നെ ഉള്ള സെയിന്റ് പീറ്റേഴ്സ് ഓർഫണെജിൽ ആണ് വളർന്നതെല്ലാം…
അങ്ങനെ ഇരിക്കെ പപ്പാ കാനഡയിൽ പഠിക്കാനായി പോയി ഇടെ വച്ചാണ് മമ്മിയെ കാണുന്നത്…
ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ പപ്പേടെ മനസ്സിൽ മമ്മി കേറി കൂടി. പക്ഷെ മമ്മിക്ക് അങ്ങനെ അല്ലാരുന്നു…
കേരളത്തിലെ ഒരു കൂടിയ കാസ്റ്റിൽ ഉള്ള മമ്മി പപ്പയോടു അധികം അടുത്തു ഇടപഴകി ഒന്നുമില്ല. പക്ഷെ പപ്പാ മമ്മിയെ വളച്ചു…
അങ്ങനെ അവർ റിലേഷൻഷിപ്പിലായി എങ്ങനെയോ മമ്മിയുടെ വീട്ടിൽ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെയറിഞ്ഞു…
അങ്ങനെ മമ്മിയെ നാട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാനൊക്കെ അവർ നോക്കി…
അവസാനം പപ്പയുടെ ഫ്രണ്ട്സ് ജേക്കബ് അങ്കിളും റെയ്ച്ചൽ ആന്റിയുമൊക്കെ ഹെല്പ് ചെയ്തു രണ്ടുപേരെയും ന്യൂയോർക്കിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുവാരുന്നു…
പിന്നെ ഞാൻ ജനിച്ചു കഴിഞ്ഞു അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും വിളിക്കുകയും എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും സോൾവ് ആകുകയും ചെയ്തു പക്ഷെ ഇതേവരെ അങ്ങോട്ട് പോകാൻ പറ്റിയിട്ടില്ല. നാളെ ആണ് അമ്മ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു അമ്മയുടെ ബന്ധുക്കളെയും സ്വന്തക്കാരെയും കാണുന്നത്…
അങ്ങനെയാണ് അവരുടെ കഥ…”
നഥി പറഞ്ഞു നിർത്തി. ലൂസിഫർ ഒന്നും തന്നെ മിണ്ടാതെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.
“ഓഹ് ഞാനിതൊക്കെ എന്തിനാ നിന്നോട് പറയുന്നേ…
തനിക്കെല്ലാം അറിയാൻ പറ്റുമല്ലോ…”
അവൾ ഓർത്തെടുത്തതുപോലെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലയ്ക്കു തട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
ലൂസിഫറും ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
“അപ്പൊ താൻ നാളെ പോകുവാണല്ലേ…”
ലൂസി ചോദിച്ചു.
“യെസ്… പിന്നെ പോകണ്ടേ…
എനിക്കു ഫാമിലി എന്നുപറഞ്ഞാൽ ആകെ പപ്പാ മമ്മി…
അതിൽ എനിക്ക് വിഷമം ഉണ്ടെന്നല്ലേ. പക്ഷെ ഒരുപാട് ബന്ധുക്കളൊക്കെയായി ജീവിക്കുന്നത് എനിക്ക് ഫീൽ ചെയ്യണം…
പിന്നെ എല്ലാരേയും കാണണം…
കുറെ കാഴ്ചകൾ ഒക്കെ ഉള്ള സ്ഥലം ആണെന്ന അമ്മ പറഞ്ഞത്…”
അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. അതിലെ ഓരോ വാക്കിലും അവൾക്ക് മമ്മിയുടെ നാട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ള കാരണങ്ങൾ ആയിരുന്നു. അതിൽ നിന്നു തന്നെ അവൾ ആ യാത്രയ്ക്കായി എത്രയധികം എക്സൈറ്റെഡ് ആണെന്ന് അവനു മനസ്സിലായി.
“ഹ്മ്മ്മ്…”
ലൂസിഫർ ഒന്ന് മൂളിക്കൊണ്ട് ചെറിയ ഒരു ചിരി വരുത്തി.
“അപ്പോൾ പോയി വന്നിട്ട് കാണാം…”
ലൂസിഫർ ഒരു യാത്ര പറച്ചിൽ എന്ന പോലെ പറഞ്ഞ ശേഷം തിരികെ നടന്നു.
“ലൂസി…
ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ…”
പോകാനായി ഒരുങ്ങിയ ലൂസിയെ നഥി വിളിച്ചു.
“…നീ എന്തിനാ എന്റെ പിന്നാലെ തന്നെ ഇങ്ങനെ കൂടിയിരിക്കുന്നത്???”
അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“അത് നിനക്ക് ഉടനെ തന്നെ മനസ്സിലാവും നഥി…”
അവനും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ജനാലയിലൂടെ വെളിയിലേക്കിറങ്ങി.
ശക്തിയോടെ ചിറകുകൾ വീശിയടിക്കുന്ന ശബ്ദം നഥി കേട്ടു.
അവളും കാട്ടിലിലേക്ക് തല ചായിച്ചു.
***
അതിരാവിലെ തന്നെ നഥിയും നന്ദിനിയും യാത്രായക്കായി തയ്യാറായിരുന്നു.
“നന്ദു… നിങ്ങൾ അവിടെ എത്തിയാൽ ഉടനെ വിളിക്കണം…”
ആദം തലകുനിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഹ്മ്മ്‌…”
നന്ദിനി ഒന്ന് മൂളി.
“ഞാൻ ഉടനെ തന്നെ അവിടേക്ക് എത്താം…”
“ഹ്മ്മ്‌…”
വീണ്ടും മൂളൽ മാത്രം.
നന്ദിനി മനസ്സുകൊണ്ട് അവനോടു ക്ഷമിച്ചെങ്കിലും അത് പുറത്ത് കാണിക്കാൻ അവൾക്കും മടി ആയിരുന്നു.
ആദം അവളുടെ ഡ്രസ്സ്‌ എല്ലാം പാക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കെയായിരുന്നു.
“പപ്പാ…
മമ്മി…”
നഥി അവരെ വിളിച്ചുകൊണ്ടു അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു.
“വാ പോകണ്ടേ ടൈമായി???”
അവൾ അവരെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തി.
“മോൾ അങ്ങോട്ട് പൊയ്ക്കോ…
ഞങ്ങൾ ഇപ്പോഴങ്ങ് എത്താം…”
നന്ദിനി അവളോട്‌ പറഞ്ഞു.
അവൾ തിരികെപ്പോയി അവരും പെട്ടന്ന് തന്നെ ലഗേജ്‌ എല്ലാം എടുത്തുകൊണ്ടു വണ്ടിയിൽ വച്ചു എയർപോർട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.
അങ്ങോട്ടേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ആരും തന്നെ മിണ്ടിയില്ല.
ആദത്തിനു തന്റെ അവസ്ഥ ഓർത്തപ്പോൾ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ്.
അയ്യാൾ തന്റെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു അത് നഥി ശ്രദ്ധിച്ചു.
“എന്താ പപ്പാ…
മമ്മിയെ കാണാതെ ഇരിക്കുന്നതിലുള്ള വിഷമം ആണോ…?”
അവൾ അയ്യാളെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
അവനും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
“പപ്പാ പതുക്കെ ഇവിടെയുള്ള കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഒതുക്കി അങ്ങ് വന്നാൽ മതി…”
അയ്യാളുടെ തോളിലേക്ക് കൈ വച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.
“…അല്ലെ മമ്മി…”
നന്ദിനിയും മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വരുത്തി.
നേരം വെളുത്തതെ ഉള്ളായിരുന്നു. ചെറിയ രീതിയിൽ ഉള്ള മഞ്ഞു അവിടവിടെയായി ഉണ്ടായിരുന്നു.
പലരും റോഡിന്റെ വശങ്ങളിലൂടെ നടക്കാനായും മറ്റും പോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
നന്ദിനിക്ക് ആദത്തിനോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ നഥി ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ തന്നെ അത് നടന്നില്ല.
പെട്ടന്ന് ആദത്തിന്റെ ഫോണിലേക്കു ഒരു കോൾ വന്നു.
പരിചയം ഇല്ലാത്ത നമ്പർ ആയിരുന്നു അത്.
വണ്ടി ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ തന്നെ ആദം അത് എടുത്തു.
“ഹലോ ആരാണ്…”
ആദം ചോദിച്ചു.
“…ഹലോ…”
മറുപടി ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ അയ്യാൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
“ഹലോ ആദം…”
മറുവശത്തു നിന്നുള്ള ശബ്ദം ആദത്തിന് പരിചയമുള്ളതായിരുന്നു.
ആ ശബ്ദം ആദത്തിന്റെ ഉള്ള് വിറപ്പിച്ചു. അയ്യാളെ വിയർക്കാനായി തുടങ്ങി.
“സാർ…”
ആദം വിക്കലോടെ അയ്യാളെ വിളിച്ചു.
“നിനക്കു മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാവുമല്ലോ ഞാൻ എന്തിനാണ് വിളിച്ചതെന്ന്…”
അയ്യാളുടെ ശബ്ദം വീണ്ടും ആദത്തിന്റെ കാതിൽ പതിഞ്ഞു.
“സാർ… പ്ലീസ്…”
ആദത്തിന്റെ ശബ്ദം ദയനീയതയുടെയായി.
“എന്താ ആദം…
ആരാ വിളിക്കുന്നെ…?”
അയ്യാളുടെ ഭാവവും സംസാരവും എല്ലാം കണ്ട നന്ദിനിക്കും ടെൻഷൻ ആയി.
“ആദം… സോറി…
പാപത്തിന്റെ ശമ്പളം മരണമത്രേ…
എന്നല്ലേ നിന്റെ ദൈവത്തിന്റെ പുസ്തകത്തിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്…
നീ ചെയ്തപാപത്തിന്റെ ശമ്പളം നിനക്ക് ഞാൻ തരുന്നു…”
“ഹലോ…
ഹലോ…
സ…
സാർ…
പ്ലീസ്…”
ആ വാക്കുകൾ കേട്ട ആദം അലറി. കോൾ കട്ടായ ശബ്ദം ആണ് ആദം പിന്നീട് കേട്ടത്.
“ആദം…. ആദം… എന്താ…?”
നന്ദിനി അയ്യാളെ കുലുക്കി വിളിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു.
നഥിക്ക് എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്നു മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ആദം തിരിഞ്ഞു നഥിയെ നോക്കി.
“സോറി മോളെ…”
അയ്യാളുടെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ നേരെ ചലിച്ചു.
തിരിഞ്ഞു നന്ദിനിക്ക് നേരെയും അയ്യാൾ ക്ഷമാപണം നടത്തി.
“സോറി നന്ദു…”
നഥി ഇതെല്ലാം നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം എല്ലാം നിശബ്ദമായിരുന്നു.
നഥി നോക്കി നിൽക്കെ തങ്ങളുടെ കാറിനു മുന്നിലേക്ക് പാഞ്ഞേത്തിയ ഒരു വാൻ ഇടിച്ചു കയറി.
വണ്ടിയുടെ മുന്നിൽനിന്ന് ഇടിച്ചു കയറിയ ആഘാത്തത്തിൽ ഗ്ലാസ്സുകൾ എല്ലാം തന്നെ തവിടുപൊടിയായി.
വാൻ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ ഞരക്കിക്കൊണ്ട് മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടു നഥി അലറി പക്ഷെ അവളുടെ തൊണ്ടയിൽ നിന്നും ശബ്ദം വെളിയിലേക്ക് വന്നില്ല.
പപ്പയുടെയും മമ്മിയുടെയും ശരീരത്തിൽ നിന്നും ചോര ചിതറി തെറിക്കുന്നത് അവൾ കണ്മുന്നിൽ കണ്ടു.
നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ടാണ് ഇതെല്ലാം നടന്നിരുന്നതെങ്കിലും നഥിയുടെ കണ്മുന്നിൽ അതിന്റെയെല്ലാം ദൈർഘ്യം വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു ആ കാഴ്ചകൾ അവളെ തളർത്തി.
ഇടിയുടെ ശക്തിയിൽ അവൾ സഞ്ചരിച്ച വാഹനം പിന്നിലേക്ക് തെറിച്ചു നീങ്ങി. അത് പിന്നിലേക്ക് തലകുത്തനെ മറിഞ്ഞു.
അവളുടെ ശരീരം എവിടേക്കെങ്കിലും ചെന്ന് ഇടിക്കുന്നതിനു മുൻപ് എന്തോ ഒന്ന് അവളെ പൂർണമായും മറച്ചു. വാഹനം ഉരുണ്ട് നീങ്ങി അതിന്റെ ചലനം നിൽക്കുന്നത് വരെ അത് അവളെ അപകടത്തിൽ നിന്നു സംരക്ഷിച്ചു.
ചലനം നിന്നതും അത് അവളിൽ നിന്നു വിട്ടുമാറി എന്നാൽ അതിനുള്ളിൽ തന്നെ ആ രൂപത്തിന്റെ മുഖം അവളുടെ കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു.
“ലൂസി…”
അവൾ ഞെട്ടലോടെ ആ പേര് ഉച്ചരിച്ചു.
തന്റെ ശരീരത്തിനു കനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അതൊരു തൂവൽ കഷ്ണം പോലെ മെല്ലെ കാറിനുള്ളിലേക്ക് പതിച്ചു. അവളെ മൂടിയിരുന്ന രൂപം അവിടെ നിന്നു വായുവിലേക്കു അലിഞ്ഞു മാഞ്ഞുപോയി.
അവൾക്ക് എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നു അറിയില്ലായിരുന്നു. സംഭവിച്ചതൊക്കെ അവളുടെ കണ്മുന്നിലൂടെ ഒരിക്കൽ കൂടി പഞ്ഞുപോയി.
“പപ്പാ… മമ്മി…”
അവൾ മുന്നിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അലറി.
വണ്ടിയുടെ തകർന്ന മുൻഭാഗത്തായി അവരിരുവരുടെയും ശവശരീരങ്ങൾ ചതഞ്ഞിരുന്നു.
ആദത്തിന്റെ കൈകൾ അപ്പോളും നന്ദിനിയുടെ കയ്യിൽ വിടാതെ തന്നെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.
അവിടെയാകെ ചോര പടർന്നു.
പെട്ടന്ന് തന്നെ അപകടം നടന്നിടത്തേക്ക് ആളുകൾ ഓടിക്കൂടിയിരുന്നു.
നഥിയുടെ ശരീരം ആകെ തളർന്നു. അവൾക്ക് നടന്നതൊന്നും വിശ്വസിക്കാനായില്ല. ശരീരം തണുത്ത് തുടങ്ങുന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അവൾക്ക് ഓർമ്മയുണ്ടായിരുന്നത്.
അവളുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു. അവൾ കിടന്നിരുന്ന ഭാഗത്തു തന്നെ അനങ്ങാൻ സാധിക്കാതെ അവൾ കിടന്നു. മെല്ലെ മെല്ല അവളുടെ കണ്ണുകൾ മങ്ങി തുടങ്ങി.
അപ്പോളേക്കും ആളുകളുടെ അലർച്ചയും ലോഹങ്ങൾ കൂട്ടിമുട്ടുന്നതുമായ ശബ്ദം അവളുടെ കാതിൽ പതിഞ്ഞു.
നഥിയുടെ ബോധം നഷ്ടമായി അവളുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു.
തുടരും…
ഈ സൈറ്റിൽ വന്ന ഒരു പഴയ കഥയാണ്. അതിലെ നായകൻ വൈൽഡ് ലൈഫ് ഫോട്ടോ്രാഫർ ഭാഗമായിട്ട് ഒരു ഫോറസ്റ്റ് ഏരിയയിൽ പോകുന്നു. അവിടെവച്ച് നായിക കണ്ടുമുട്ടുന്നു. അവർക്ക് അവിടെവച്ച് കുറച്ച് സ്പെഷ്യൽ പവർ കിട്ടും. കഥയുടെ അവസാനം പുള്ളി രണ്ടു നായികമാരെ കെട്ടും.
ഈ കഥയുടെ പേരറിയാമോ ….
പുതിയ കഥയും ഇല്ല ഒന്നും ഇല്ല സൈറ്റിന് എന്തു പറ്റി
അഡ്മിൻമാരൊന്നും പുതിയ കഥകൾക്ക് അപ്രൂവൽ കൊടുക്കാത്തതു കൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു
19 post pending ആണ് അതിൽ 15+ കഥകളും ഉണ്ട് approve ആക്കുന്നില്ല?
ഈ site ഒക്കെ എന്നേ പൂട്ടി പോയി…Author id ഉള്ള ചിലർ കഥകൾ സ്വയം പബ്ലിഷ് ചെയ്യുന്നു അത്ര തന്നെ ?
?
What happened to this site.
No stories from other authors.
Last year this site was so good to publish many stories each day. But now no any single story on somedays.
?
♥️♥️♥️♥️♥️
??