വഴികൾ എനിക്കു മുന്നിൽ തന്നെ ഉണ്ട് പക്ഷെ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ എനിക്കു കഴിയുന്നില്ല, അതെൻ്റെ തോൽവിയാണ്.
വീടിനു മുന്നിൽ കാർ നിർത്തിയപ്പോയാണ് , ഞാൻ എൻ്റെ മായിക ലോകത്തു നിന്നും പുറത്തു കടന്നത്. അങ്ങനെ കാറും ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തെത്തി ലക്ഷ്യമറിയാതെ അലയുന്ന ഒരു പാഴ്ജൻമമായി ഞാൻ വഴിയറിയാതെ അലയുന്നു.
കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ അച്ഛൻ സഹായിച്ചു. പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോ വഴുതി വീഴാൻ പോയ എന്നെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ നിന്നു പാർവ്വതി.
ഏട്ടാ…. കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ….
ഇല്ലെന്നു തലയാട്ടി.
പാർവ്വതി അവൾ കാട്ടുന്ന കെയർ അതെനിക്കൊരു ശാപമായി തോന്നുന്നു. കാരണം അവൾ എന്നിലേക്ക് കൂടുതൽ അടുക്കുന്നു. എന്നാൽ ഉണ്ണിമോൾ അവൾ അകലുന്നുമില്ല. കഴുത്തിൽ കയറു കുരുക്കി രണ്ടറ്റത്തും രണ്ടാൾ നിന്നു വലിക്കുന്നതു പോലെ , എൻ്റെ രണ്ട് പ്രണയവും എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുകയാണ്.
ബെഡിൽ കിടന്ന എന്നെ നോക്കാൻ അവൾ മാത്രം മുറിയിൽ നിന്നു. അമ്മ പിന്നെ മുറിയിൽ വരില്ല അതുറപ്പാണ്. അച്ഛൻ പണ്ടേ സംസാരം കുറവാണ് എന്നാൽ ഇപ്പോ സംസാരം തീരെ ഇല്ല. എല്ലാം ഞാൻ വരുത്തി വെച്ചതു തന്നെയാണ് അനുഭവിച്ചെ മതിയാവു.
എൻ്റെ മാറിൽ ആരുടെയോ കൈ പതിഞ്ഞതും ഞാൻ തലയുയർത്തി നോക്കി അവളാണ് പാർവ്വതി.
ഷർട്ട്   ഊരാൻ , ചൂടല്ലെ ഏട്ടാ….
ഞാൻ ഒന്നും പറയാതിരുന്നപ്പോ അവൾ പെട്ടെന്നു തന്നെ എൻ്റെ ഷർട്ടിൻ്റെ കുടുക്കുകൾ ഓരോന്നായി അഴിച്ചു. എൻ്റെ പുറം പിടിച്ചവൾ ഷർട്ട് ഊരിയെടുക്കുമ്പോയെല്ലാം അവൾ നിശബ്ദയായിരുന്നു. അവളുടെ നിശബ്ദത എനിക്കുള്ള  ശിക്ഷയായാണ് എനിക്കു തോന്നിയത്.
എന്നോടൊപ്പം കൂടിയതിൽ പിന്നെ അവൾ ഒരുപാട് സംസാരിക്കാൻ പഠിച്ചിരുന്നു. നാവിനു വിശ്രമമില്ലാതെ സധാ… എന്നെ വെറുപ്പിക്കുന്ന, എൻ്റെ കാത് കാർന്നു തിന്നുന്ന എൻ്റെ വായാടിയായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോ അവൾ വീണ്ടു മൂകതയ്ക്കടിമയായി. ഞാൻ ആദ്യം കണ്ട ആ പഴയ പാർവ്വതിയായി.
അവൾ മുറി വിട്ടു പോകുന്നത് ഞാൻ നോക്കി നിന്നു. എന്തൊക്കെയോ അവളോട് പറയണം എന്നുണ്ട് എന്നാൽ ഒന്നും കഴിയുന്നില്ല. വാതിൽക്കലേക്കു നോക്കി നിന്ന എൻ്റെ കണ്ണിനു വിരുന്നായി അവൾ വീണ്ടും വന്നു.