∆ ആഴങ്ങളിൽ ∆ 2 [രക്ഷാധികാരി ബൈജു] 129

അന്ന് രാത്രി വൈകുവോളം കുട്ടികളുടെ കുസൃതികളും എല്ലാവരുടെയും സംസാരവും ബഹളങ്ങളുമൊക്കെയായി വീട് ഒരു സന്തോഷഭവനമായ് കടന്നുപോയി.

രാത്രി അത്താഴ ശേഷം അവർ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങിയപ്പോ അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നനവു പടർന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

‘വേണ്ട അമ്മയെ ഇനിയും വിഷമിപ്പിക്കണ്ട’ എന്ന ഒരു വലിയ തീരുമാനം എനിക്കെടുക്കുവാൻ ഇന്നത്തെ സംഭവങ്ങൾ ഒരു കാരണമായി എന്നുവേണം പറയാൻ. അങ്ങനെ എന്തെല്ലാമോ ചിന്തിച്ച് ചിന്തിച്ച് ഞാനും എപ്പോഴോ കണ്ണടച്ചു.

പിന്നെ ഉള്ള ദിവസങ്ങൾ പതിവുപോലെ വീടും സ്കൂളുമായി കടന്നു പോയി. അങ്ങനെ ആഴ്‍ച്ചയുടെ അവസാന ദിവസം അതായിത് വെള്ളിയാഴ്ച ഉച്ചയോടടുത്തപ്പോൾ അഭി വിളിച്ചു സ്കൂൾ സമയത്ത് അവൻ വിളിക്കുക പതിവല്ല. അതിനാൽ തന്നെ കാര്യം ഉള്ള എന്തോ ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഫോൺ എടുത്തു കാര്യം കേട്ട എനിക്ക് പക്ഷെ പ്രിത്യേകിച്ച് ഒരു വികാരവും തോന്നിയില്ല കാരണം കാര്യം അതാണെ ‘പെണ്ണുകാണൽ’ അവനത് സന്തോഷത്തിൽ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു എങ്കിലും എനിക്കാ വാർത്ത വന്നു കഴിഞ്ഞ് ഒരു ഉഷാറു തോന്നാതെ ഞാൻ ഉച്ചക്ക് ശേഷം ലീവാക്കി വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു. വീട്ടിൽ നേരത്തേ എത്തിയ എന്നെ കണ്ട അമ്മ ഇന്ന് പതിവിലും സന്തോഷിച്ചതായി തോന്നി. എന്തോ കാര്യം പറയാനെന്ന മട്ടിൽ എന്റെ മുന്നിലേക്ക് വന്ന അമ്മയെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഞാൻ നേരെ റൂമിൽ ചെന്ന് ഒന്ന് കിടന്നു. ആ കിടത്തം ഒരു നല്ല ഉറക്കം തന്നു. വൈകിട്ട് അമ്മയുടെ വിളിയിലാണ് ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നത്. ഉണ്ണർന്ന ശേഷം കുളിയും മറ്റും കഴിഞ്ഞു വന്നപ്പോഴാണ് ഫോൺ വീണ്ടും ശബ്ദിച്ചത്.

“ഡാ നാളെ ഒരു ഒൻപതര കഴിഞ്ഞിറങ്ങണം. അയാള് വഴിയിൽ നിൽക്കാമെന്നാ പറഞ്ഞത്. അമൽ കാണില്ല ഇവിടെ വർക്ക് തീരാനുണ്ട് അപ്പൊ ഞാനെ കാണൂ. അവരുടെ വീട്ടിൽ പത്തരക്ക് എത്തണം ഒത്താൽ മറ്റൊരിടത്ത് കൂടി കയറാമെന്ന് അയാളെ ഇപ്പൊ വിളിച്ച നേരത്ത് പറഞ്ഞു.”

“മ്മ് നീ വന്നോളു ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാകും റെഡി ആയി. എല്ലാം നിങ്ങള് പറയുംപോലെ…”

“ശരി.എന്നാ നാളെ കാണാം.”

ഇൗ സംഭാഷണങ്ങളെല്ലാം കേട്ട് അമ്മ അവിടെ റൂമിന്റെ വാതിലിൽ ചാരി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കഴിക്കാൻ വിളിക്കാനായി വന്നതാ പാവം… എന്റെ മുഖത്തു തെളിച്ചമില്ലെന്നു കണ്ടിട്ടാകും….

“മോനെ, ടാ നിനക്ക് താൽപര്യം ഇല്ലങ്കിൽ പോകണ്ട കേട്ടോ. അമ്മക്ക് വിഷമം വരും എന്നു കരുതി നീ ഒന്നും ചെയ്യണ്ട… ആർക്കാണ്ടു വേണ്ടി കഴിച്ചാൽ അത് ദഹിക്കൂലടാ മക്കളെ.”

“എന്റെ അമ്മോ… എവിടുന്നു കൊണ്ടുവരുന്നു ഇൗ വക ഡൈലോഗുകൾ. ഞാൻ നാളെ പോവല്ലേ എൻ്റമ്മേ എന്തു പറയും എങ്ങനാ എന്നൊക്കെയോർത്ത് ഒരു ടെൻഷനുണ്ടായി അതാ മിണ്ടാതെ വന്ന് കിടന്നെ. ഒന്നുമില്ലേൽ ആദ്യമേന്ന് അല്ലെ അമ്മെ…”