സതി [ദേവദേവൻ] 57

ആരൊക്കെയോ എന്നോട് പറഞ്ഞു . ഒന്നിലേക്കും ശ്രെധ്ധയെത്തിക്കാനാകാത്ത  അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ .
ബോധം മറയുന്നതുപോലെ .
കണ്ണു തുറന്നിരിക്കുന്നതല്ലാതെ ഒന്നും കാണാൻ സാധിക്കുന്നില്ല . കണ്ണുനീർ ഒഴുകുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഞാൻ കരയുന്നില്ല . മനസ്സ് എന്നിൽ നിന്നും നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു  .

കണ്ണടച്ചു തുറക്കും മുന്നേ അവളെ കുഴിമാടത്തിൽ എത്തിച്ചിരുന്നു .
വെള്ളത്തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിയ എന്റെ ആനിയെ ഒരു നോക്കെ നോക്കിയുള്ളൂ .

അവസ്സാനമായി നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു .

കുഴിമാടത്തിലേക്ക് ഒരുപിടി മണൽ വാരിയിടും നേരം അടക്കി വെച്ചതൊക്കെയും സഹിക്കാനാകാതെ അലറി കരഞ്ഞു പോയി .

എന്റെ മോളെയും നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു അവിടെ നിന്നും തിരികെ നടക്കുമ്പോൾ കേട്ടു വീണ്ടും ആ അമ്മച്ചിയുടെ കരച്ചിൽ .

” കൊണ്ടുപോയി കൊന്നുകളഞ്ഞല്ലോടാ മഹാപാപി . എന്റെ പൊന്നുമോളെ ഇല്ലാതാക്കി കളഞ്ഞല്ലോ നീ “

എന്റെ മുന്നിൽ വന്നു നിന്ന് നെഞ്ചത്തടിച്ചു നിലവിളിച്ചു കരഞ്ഞു അവർ .

ഒരു നിമിഷം കുറ്റബോധം എന്നിലും വന്നു നിറഞ്ഞിരുന്നു . ഞാൻ കാരണമാണോ എന്റെ ആനി ?
കർത്താവ്‌ കൊണ്ട് പോയതാണോ അവളെ ?

ഏകദേശം ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്ന അവസ്ഥ വരെ എത്തിയിരുന്നു ഞാൻ .

എന്റെ മോളുടെ കളങ്കമില്ലാത്ത പുഞ്ചിരിയാണ് എന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ എത്തിച്ചത് .

ജീവിക്കണം . അവൾക്ക് വേണ്ടി

മമ്മി എവിടെ എന്നവൾ പലവട്ടം ചോദിച്ചു .   ആ കുഞ്ഞു മനസ്സിന് ഉൾകൊള്ളാൻ സാധിക്കാത്ത കള്ളങ്ങൾ പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിച്ചു ഞാൻ .