കരഞ്ഞുകൊണ്ട് നിരഞ്ജന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വന്ന് ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു നിരഞ്ജന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു.
“എന്തിനാ വന്നേ.. എന്നെ ഇട്ടേച്ചു പോയിട്ടിപ്പോ എന്തിനാ വന്നേ.. എന്നെ ഈ ഇരുട്ടറയിൽ ആക്കിയിട്ടെന്തിനാ വന്നത്..”
ശ്രീക്കുട്ടി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് നിരഞ്ജന്റെ നെഞ്ചിൽ തലവെച്ചു. നിരഞ്ജൻ എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ അമ്മയെയെയും ശാരദയെയും മാറി മാറി നോക്കി. ശാരദ വേഗം ശ്രീക്കുട്ടിയെ പിടിച്ചുമാറ്റി കട്ടിലിൽ ഇരുത്തി.
“മോൻ ക്ഷമിക്കണം. ന്റെ മോൾ അറിയാതെ ചെയ്തതാ.. അവൾക്കിപ്പോൾ എന്നെപോലും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റുന്നില്ല. മോൻ ക്ഷമിക്കണം.”
ശാരദ ശ്രീക്കുട്ടി പിടിച്ചു കരഞ്ഞു. നിറകണ്ണോടെ മല്ലികയും വിഷമത്തോടെ നിരഞ്ജനും ആ മുറി വിട്ടു. വീടിന്റെ ഉമ്മറക്കോലായിൽ പോയി നിന്ന അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ശാരദ വന്നു.
“എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ ശാരദേ.. ട്രെയിന് സമയമായിവരുന്നു. ഇനി എന്നെങ്കിലും കാണാം. വേറൊന്നും നിന്നോട് പറയാൻ കിട്ടുന്നില്ല.”
മല്ലിക സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ട് കണ്ണുതുടച്ചു പടിയിറങ്ങി. കൂടെ യാത്ര പറഞ്ഞു നിരഞ്ജനും. കാറിൽ കേറി മല്ലിക ശാരദയെ നോക്കി. തൂണിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ശാരദയുടെ മുഖത്തെ വിഷമം കണ്ട് നിരഞ്ജൻ മല്ലികയോട് പറഞ്ഞു.
“അമ്മേ.. നമുക്ക് ശ്രീകുട്ടിയെ കൊണ്ടുപോയാലോ.. അമ്മക്കൊരു കൂട്ടായിട്ട്.. ഒരു മരുമകളായിട്ട്. അമ്മക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ മാത്രം”
“മോനെ.. ഞാൻ നിന്നോട് ഇതെങ്ങനെ പറയും എന്നോർത്താണ് പറയാതെ വീർപ്പ് മുട്ടികൊണ്ടിരുന്നത്. അതൊരു പുണ്ണ്യമാകും. നമുക്കു ചികിൽസിച്ചു മാറ്റാം അവളുടെ അസുഖത്തെ. പോയി വിളിച്ചോണ്ട് വാടാ.”
കേൾക്കേണ്ട താമസം നിരഞ്ജൻ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി. ശാരദയുടെ മുന്നിൽ ചെന്ന് കാര്യം പറഞ്ഞു. ശാരദ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിരഞ്ജനെ ഒരു ആദരവോടെ നോക്കി ശ്രീക്കുട്ടിയുടെ മുറിയിലേക്ക് കൈ കാണിച്ചു. പോയി വിളിച്ചോളൂ എന്ന് പറഞ്ഞു.
ശ്രീകുട്ടിയെ വിളിക്കാൻ ചെന്ന നിരഞ്ജന്റെ കൂടെ അവൾ വരുമോ എന്നുള്ള ഭയമായിരുന്നു മല്ലികക്കും ശാരദക്കും. കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു നിരഞ്ജൻ വന്നു. വലതു കയ്യിൽ ശ്രീകുട്ടിയുടെ ഇടതു കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ടു. ഒരു നാലുവയസ്സുകാരിയെപോലെ
Super!!!