വസന്തം പോയതറിയാതെ -16 [ദാസൻ] 547

ഞാൻ രാജീവിനോട് പ്രത്യേകം വിളിച്ചു പറഞ്ഞതാണ്. ഇതൊക്കെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് നല്ല ദേഷ്യമാണ് തോന്നിയത്. കാലൊടിഞ്ഞതിന്റെയും അമ്മയുടെ ആങ്ങളയുടെ മക്കൾ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാത്തതിന്റെയും വിഷമം പറഞ്ഞു തീർക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ

” ആരൊക്കെ ഉണ്ടായിട്ട് എന്താ, ഒരാളെയും അത്യാവശ്യം ഘട്ടത്തിൽ കിട്ടില്ല. ”

ഇതു പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് പുറകിൽ ഒരു ആൾ മാറിയതുപോലെ തോന്നിയത് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ആരെയും കണ്ടില്ല, എന്റെ തോന്നൽ ആകാം എന്ന് കരുതി.

” എന്നിട്ട് അദ്ദേഹം എവിടെ പോയി? ”

” എന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നതിനു ശേഷം മോൻ എവിടെയും പോയിട്ടില്ല ”

” ഒരാളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നതിനും ഒരു പരിധിയുണ്ട്. വാ റെഡിയാകു നമുക്ക് പോകാം ”

ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ താര കയറിവന്നു.

” നിങ്ങൾ തമ്മിൽ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടായോ ചേട്ടൻ വളരെ വിഷമിച്ചു ഇവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നത് കണ്ടു ”

അപ്പോൾ എന്റെ പുറകിൽ ആള് മാറിയെന്ന് തോന്നിയത് യാഥാർത്ഥ്യമായിരുന്നു. എന്തിനാണ് അദ്ദേഹം വിഷമിച്ചു ഇറങ്ങിപ്പോയത്.

” ഇവിടെ വിഷയം ഒന്നുമുണ്ടായില്ലല്ലോ, അദ്ദേഹം ഇവിടെ വന്നതും അറിഞ്ഞില്ല ”

” എന്തോ, ചേട്ടന്റെ മുഖത്ത് നല്ല വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു ”

ഞാൻ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് പോയപ്പോൾ ആരെയും എന്റെ ഒപ്പം വന്നു. അതെ അദ്ദേഹം തലകുമ്പിട്ട് നടന്ന അകലുകയാണ്. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും കുറച്ചുനേരം അവിടെ നിന്നു. തിരിച്ച് റൂമിലെത്തി അമ്മയെ ബാത്റൂമിൽ കയറ്റി തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്ന അമ്മയെ പോകാനായി ഒരുക്കി. അദ്ദേഹം വന്നാൽ ചെയ്ത സഹായത്തിന് എല്ലാം നന്ദി പറഞ്ഞ ഇറങ്ങണം. ഓഫീസിൽ ചെന്ന് രണ്ടാഴ്ച അവധി എടുക്കണം, അമ്മയെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ. ഇനി ഒരു അമ്മാവന്മാരുടെയും മക്കളുടെ സഹായം എനിക്കും അമ്മക്കും ആവശ്യമില്ല. അദ്ദേഹത്തെ കാത്തിരുന്ന ഉച്ചയായിട്ടും കാണാതിരുന്നപ്പോൾ ഫോണിൽ വിളിച്ചപ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുറിയിൽ നിന്നും ഫോണിന്റെ റിംഗ് കേൾക്കുന്നു. ചെന്നു നോക്കിയപ്പോൾ ഫോൺ അവിടെ ഇരിപ്പുണ്ട്, ഫോണില്ലാതെയാണ് അപ്പോൾ പോയിരിക്കുന്നത്. അണ്ണന്മാരെ മാറിമാറി വിളിച്ചപ്പോൾ ഒരാൾ വീട്ടിൽ ആണെന്നും മറ്റേയാൾ, വിനുവേട്ടൻ പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് പുറത്ത് ആരെയോ കാണാൻ ഇന്നലെ പോയതാണെന്ന് പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തെ കിട്ടാൻ ആരെ വിളിക്കണം എന്ന് ഒരു ഊഹവും ഇല്ലാതെയായി. വൈകുന്നേരം 3 മണിവരെ നോക്കിയിട്ടും അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടില്ല, ഇനി നോക്കിയിരുന്നാൽ ഓഫീസിൽ ചെന്ന് ലീവ് എടുക്കൽ നടക്കില്ല.