വസന്തം പോയതറിയാതെ -16 [ദാസൻ] 547

എന്തു പറയണമെന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ ഉഴലുന്നത് കണ്ട് ഗൗരി

” ഞങ്ങളും പോയാലോ എന്ന് ആലോചിക്കുകയാണ്, കുറച്ച് ദിവസത്തെ ലീവ് എടുത്തിട്ടുള്ളൂ. ”

അമ്മയുടെ അടുത്ത ചോദ്യം

” ഫാം ഹൗസിൽ നിന്നും മോൾ എങ്ങനെ ജോലിക്ക് പോകും ”

കളക്ടറുടെ മറുപടി എന്നെ ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തി

” അതിന് ഏട്ടൻ ഉണ്ടല്ലോ, ദിവസവും എന്നെ ഓഫീസിൽ കൊണ്ടുപോയി തിരിച്ച് കൊണ്ടുവരും ”

ഇത് കേട്ട് ഞാൻ കളക്ടറുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതേയില്ല. പ്രഭാതഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞ് രണ്ടു വണ്ടിയിൽ പുറപ്പെടാൻ നേരം ചേട്ടൻ വന്നു പറഞ്ഞു

” നീ ഇപ്പോൾ ഗൗരിയുടെ വണ്ടിയിൽ പോകു, കുറച്ചുദിവസം കഴിയുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ട് അപ്പോൾ കൊണ്ടുവരാം ഈ വണ്ടി ”

അമയും അതിനെ പിന്താങ്ങി, അവസാനം നിവൃത്തിയില്ലാതെ ഗൗരിയുടെ വണ്ടിയിൽ തന്നെ യാത്രക്ക്‌ തയ്യാറായി. വണ്ടിയുടെ താക്കോൽ മോള്, കളക്ടറുടെ കയ്യിൽനിന്നും വാങ്ങി എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു, അതിനുശേഷം കളക്ടറെ ഡ്രൈവറുടെ സൈഡ് സീറ്റിൽ ഇരുത്തി. എന്റെ വണ്ടിയിൽ വച്ചിരുന്ന ബാഗും മറ്റു കാര്യങ്ങളും തീവണ്ടിയുടെ ടിക്കിക്കിയിലേക്ക് വെച്ചു. ഡ്രോയറിൽ ഇരുന്നിരുന്ന ഫോട്ടോയുടെ കവർ ആരും കാണാതിരിക്കാൻ എന്റെ ബാഗിൽ സൂക്ഷിച്ചു. ഇവിടെ ആരുടെയെങ്കിലും കണ്ണിൽപ്പെട്ടാൽ കളക്ടർക്ക് ഒരു നെഗറ്റീവ് ആകുമല്ലോ എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാനത് ബാഗിൽ വെച്ചത് അവിടെ എത്തിയിട്ട് അത് നശിപ്പിച്ചു കളയണം. യാത്രക്കിടയിൽ ഞങ്ങൾ ഒന്നും മിണ്ടാതിരുന്നതു കൊണ്ട് അമ്മ

” എന്താണ് മക്കളെ നിങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സൗന്ദര്യ പിണക്കം ഇതുവരെ മാറിയില്ലേ ”

ഞാൻ അതിന് മറുപടി കൊടുത്തു

” ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ എന്തു പ്രശ്നം, നിങ്ങളെല്ലാവരും അത് തീർത്തല്ലേ വിവാഹം നടത്തിയത് ”

പെട്ടെന്ന് അവൾ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ആണെങ്കിലും ഒരു നിമിഷം ഞാൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കിയപ്പോൾ സങ്കടമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത ഭാവം. അമ്മ വീണ്ടും

” നിങ്ങളെ കണ്ടാൽ അങ്ങനെ തോന്നുന്നില്ലല്ലോ, എന്തായി മോളെ, നീ മോനോട് സംസാരിച്ചില്ലേ ”

കളക്ടർ തിരിഞ്ഞ് അമ്മയെയും നോക്കി. വീണ്ടും അമ്മ

” അതിന് നീ, എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നത് എന്തിന്? ”

പിന്നീട് ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. പാലക്കാട് ടൗൺ എത്തിയപ്പോൾ കളക്ടർ പറഞ്ഞു

” ഞങ്ങളെ കളക്ടറുടെ ബംഗ്ലാവിൽ ഇറക്കിയേക്ക് ”

” അങ്ങനെയല്ലല്ലോ അവരുടെ മുൻപിൽ പറഞ്ഞത് ഇനി പോകണമെന്ന് നിർബന്ധമാണെങ്കിൽ തന്നെ അമ്മയുടെ കാല് ശരിയായിട്ട് പൊയ്ക്കോളൂ “