ഇരു വശത്തേക്കും ചിതറി മാറിയ പുഴയുടെ കൈകൾ ആ സ്മാരക ശിലയെ തന്നിലേക്ക് വലിച്ചെടുത്തു.
ശങ്കര നാരായണ തന്ത്രികൾ കഴുകി മിനുക്കിയ സോപാനപ്പടി തൊട്ട് തൊഴുതു കൊണ്ട് കൊട്ടിയടച്ച ശ്രീകോവിന്റെ വാതിലിൽ ഒന്ന് തൊട്ടു.
പുനഃർജന്മം കാത്ത് കിടന്ന അഹല്യയെപ്പോലെ ആ വാതിൽ ഒന്ന് തേങ്ങിയോ എന്നദ്ദേഹത്തിന് തോന്നി.
വസുദേവൻ ഭട്ടതിരി വച്ച് നീട്ടിയ ആമാടപ്പെട്ടിയിൽ നിന്നും താക്കോലെടുത്ത് മണിച്ചിത്രപ്പൂട്ട് തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും കാലപ്പഴക്കം കൊണ്ടും അനാഥത്വം കൊണ്ടും കടുംപൂട്ട് വീണ് പോയ ആ വാതിൽ ഇഷ്ട കളിപ്പാട്ടം കിട്ടാത്ത കുട്ടിയെപ്പോലെ ഞരങ്ങി.
പൂട്ട് തുറക്കാൻ അച്ഛൻ ബദ്ധപ്പെടുന്നത് കണ്ട രുദ്ര ശങ്കരൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹായത്തിനെത്തി.
കഠിന പരിശ്രമത്തിൽ വശം കെട്ട ആ വയോവൃദ്ധൻ പൂട്ട് തുറക്കുക എന്ന ഉദ്യമം മകന് വിട്ട് നൽകി.
ഏതൊരു തടസ്സത്തെയും അതിജീവിക്കാൻ സാക്ഷാൽ വിഘ്ന വിനായകന് മാത്രമേ സാധിക്കൂ എന്ന സത്യം അച്ഛൻ മറന്നപ്പോൾ മകൻ ഓർമ്മിച്ചു.
ക്ഷിപ്ര ഗണപതീ മന്ത്രം നൂറ്റൊന്ന് ഉരു ജപിച്ചു കൊണ്ട് രുദ്ര ശങ്കരൻ താക്കോൽ തിരിച്ചു.
ചെറിയൊരു ഞരക്കത്തോടെ പൂട്ട് തുറക്കപ്പെട്ടു.മകന്റെ കഴിവുകൾ തന്നെക്കാൾ മെച്ചപ്പെട്ടതിൽ ശങ്കര നാരായണ തന്ത്രികൾ അഭിമാനിച്ചു.
ക്ഷേത്രത്തിൽ ഒരുക്കങ്ങൾ തകൃതിയാവുമ്പോൾ മംഗലത്ത് തറവാട്ടിലെ ഒഴിമുറിയിൽ ലക്ഷ്മി വെടിയേറ്റ വെരുകിനെപ്പോലെ ഉഴറി നടന്നു.
യാഥാർഥ്യത്തിൽ ലക്ഷ്മിയിൽ ആവേശിച്ച ശ്രീപാർവ്വതിക്ക് ക്ഷേത്രത്തിൽ അരങ്ങേറുന്ന കാര്യങ്ങൾ അസ്വസ്ഥത ഉളവാക്കുകയായിരുന്നു.
രുദ്ര ശങ്കരൻ ശ്രീകോവിലിന്റെ വാതിൽ ശക്തിയിൽ അകത്തേക്ക് തള്ളി.
പെട്ടെന്നു പ്രകൃതിയെ പ്രകമ്പനം കൊള്ളിച്ചു കൊണ്ട് ഉരുണ്ട് കൂടിയ കാർമുകിൽ ഗർജ്ജിച്ചു.
വെള്ളിനൂൽ പോലെയുള്ള മഴയ്ക്കൊപ്പം വെണ്മയുള്ള പ്രഭയോട് കൂടി ഒരു കൊള്ളിയാൻ മിന്നി.
ആദ്യം മടിച്ചു നിന്ന വാതിൽ കര കര ശബ്ദത്തോടെ മലർക്കെ തുറക്കപ്പെട്ടതും ശ്രീപാർവ്വതി ലക്ഷ്മിയുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും എടുത്തെറിഞ്ഞത് പോലെ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു.
അവളുടെ മുഖം വികൃതമായി. പല്ലുകൾ പുറത്തേക്ക് വളർന്നു. വിശ്വരൂപം കൈക്കൊണ്ടവൾ മംഗലത്ത് തറവാടിന്റെ മുറ്റത്ത് ഉഴറി.
കുമാരന്റെയും രാഘവന്റെയും മരണം മാനസികമായി തളർത്തിയ കൃഷ്ണ മേനോൻ പൂമുഖത്തെ ചാരു കസേരയിൽ കണ്ണടച്ച് കിടന്നു.
ക്ഷേത്രത്തിൽ നടക്കുന്ന വിശേഷങ്ങൾ അപ്പപ്പോൾ തന്നെ അയാൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
.