നീലവാക പൂക്കുമീവഴിയിൽ നിന്നെയും കാത്ത് …? അവസാനഭാഗം. [??????? ????????] 140

മനസിലെ വികാര വിക്ഷോഭങ്ങളെ അടക്കാൻ പാടുപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ രവി വരുന്ന തീവണ്ടിയും കാത്തു നിന്നു. പത്തുമിനിട്ട് വൈകി തീവണ്ടി എത്തിയത്.

ദൂരെ നിന്നുതന്നെ സെക്കന്റ് എ സി കോച്ചിൽനിന്നും ഇറങ്ങുന്ന രവിയെ കണ്ടു. കയ്യിലൊരു ലെതർ ബാഗ്. പണ്ടത്തെ പോലെ തോളുയർത്തി പൗരുഷത്തോടെയുള്ള നടത്തമല്ല ഇപ്പോൾ.

ചുമൽ കുനിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ കണ്ണുകളിലെ തീക്ഷണതയ്ക്ക് മാത്രം മാറ്റമില്ല. ചെറുപ്പകാലത്ത് സൂര്യതേജസ് വിളങ്ങിയിരുന്ന മുഖം അൽപ്പമൊന്നു വാടിയിരിയ്ക്കുന്നു.

പുറകിലൊരു പന്ത്രണ്ട് വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന ബാലിക. പിന്നെ രവിയേക്കാൾ അല്പം പൊക്കം കുറഞ്ഞ്, സാമാന്യം വെളുത്ത് ചുരുണ്ടമുടിയുള്ള ഒരു സ്ത്രീയും.

രജനി… രവിയുടെ ഭാര്യ. രവിയെന്നോട് ഒരുനാൾ രവിയുടെ ഭാര്യയുടെ പേർ രജനിയെന്ന് പറഞ്ഞതോർക്കുന്നു. മോളുടെ പേർ അഞ്ജലി എന്നാണെന്നും. ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചു നിന്നുപോയി എങ്ങനെ അടുത്ത് പോകും..

ഒടുവിൽ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു നടന്നു. രവി ഹോട്ടലിൽ നിന്നും വന്ന കാർ ഡ്രൈവറിന്റെ കൂടെ നടക്കാൻ തുടങ്ങുകയാണ്…

“രവീ…” ഞാൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചത് കേട്ട് രവി ഞാൻ നിന്നിരുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഒരു നിമിഷം, ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിലുടഞ്ഞു. പരസ്പരം കണ്ണിമയ്ക്കാതെ, ചലനമറ്റു ഞങ്ങൾ പരസ്പരം മറന്നു നോക്കി നിന്നുപോയി. പെട്ടെന്ന് രവി പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്തു.

“എന്ത് കോലമാണെടോ ഇത്..? എന്തൊരു മാറ്റം?” ഞാനാ ചോദ്യത്തിന്ന് ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല.

“അഞ്ജലി, എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു യാത്രയൊക്കെ. മോൾക്ക് ഇഷ്ടമായോ..?” ഞാൻ രവിയുടെ മകളോട് കുശലമന്വേഷിച്ചതും അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി.

“രജനീ.. എന്ത് പറയുന്നു, സുഖം തന്നെയല്ലേ..?”

“സുഖം തന്നെയാണ്…” രജനി പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഞാൻ ഇനി മുന്നോട്ടെന്ത് സംസാരിക്കണമെറിയാതെ അൽപ്പനേരം പകച്ചു നിന്നു. രവിയുടെ കാർ പുറത്തു കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.