നീലവാക പൂക്കുമീവഴിയിൽ നിന്നെയും കാത്ത് …? അവസാനഭാഗം. [??????? ????????] 139

“ഇതേയ് ഏതോ പിരി ലൂസായതാ ദേ.. രവി പിന്നെയും ഒന്നും പിടികിട്ടാത്ത കാര്യങ്ങൾ തന്നെ പറയുന്നു.” ഞാൻ രവിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു.

രവി പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

“തനിക്കറിയില്ല രാധികേ..എന്റെ മനസ്സിൽ തനിക്കുള്ള സ്ഥാനം എന്തായിരുന്നെന്ന്… താനെനിക്ക് ആരായിരുന്നുവെന്ന്.”

രവിയുടെ വാക്കുകളുടെ ആന്തരാർത്ഥം മനസ്സിലാക്കാനെന്നോണം ഞാൻ രവിയുടെ മിഴികളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി.

രവി തുടർന്നു…

:“തന്നെ ആദ്യ കാഴ്ച്ചയിൽ തന്നെ എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷേയത് ഡേവിഡിന്റെ സംഭവത്തോടെയല്ല… അതിനെത്രയോ മുൻപുതന്നെ. താൻ കലാലയത്തിൽ വന്ന ആദ്യത്തെ ദിവസം…

പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള ചുരിദാറിലാണ് കലാലയത്തിലെ ആദ്യത്തെ ദിവസം താൻ വന്നത്. തന്നെ കണ്ട നിമിഷം എന്റെ മനസ് പറഞ്ഞു, ‘ഇതാണ് എനിക്ക് വേണ്ടി വിധിക്കപ്പെട്ട എന്റെ പെണ്ണ്. ഷീ ഈസ്‌ മൈൻ.’ ഒരുതരം ലവ് അറ്റ് ഫസ്റ്റ് സൈറ്റ്…

പക്ഷെ നമ്മളൊരുമിച്ചിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിൽ ഒന്നുംതന്നെ എനിക്ക് തന്നോടതെപ്പറ്റി ഒന്ന് സൂചിപ്പിക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ലയെനിക്ക്. എനിക്ക് തന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന്, എനിക്ക് തന്നോട് പ്രണയമാണെന്ന്.

അതെപ്പറ്റി ഞാനെന്റെ പ്രവർത്തികളിലൂടെ നിറയെ സൂചനകൾ തനിക്കു തന്നു. പക്ഷേ അതൊന്നും താൻ കണ്ടെന്നു നടിച്ചില്ല… ഇല്ലെങ്കിൽ മനസിലാക്കിയില്ല.

തനിക്കൊർമയുണ്ടോ, നമ്മൾ ഗണപതിപ്പാറയിൽ പോയി കവിതകൾ ചൊല്ലിയത്..? ആ ഓരോ കവിതയും തനിക്കായി ഞാൻ എഴുതിയവയായിരുന്നു.

പക്ഷെ ഓരോരോ എഴുത്തുകാരുടെ പേരുകൾ ചേർത്ത് ഞാനത് തന്നിൽ നിന്ന് മറച്ചുപിടിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ഒരിക്കൽ രാധിക എന്റെ ഒരു കവിത ചൊല്ലിയാതോർക്കുന്നുണ്ടോ…

‘മൗനമായി നിൻ മിഴികൾ ചൊല്ലുന്ന പല്ലവികളിൽ പ്രണയത്തിന്റെ മാന്ത്രികസ്വരം ഞാനാദ്യമായി ശ്രവിച്ചത്…

അന്ന്, അപൂർവങ്ങളിൽ അപൂർവമായ ആ നിമിഷത്തിൽ നിന്റെ കരിമിഴിയിലെ ആഴങ്ങളിലൊളിച്ചിരുന്ന ആ അവർണ്ണനീയമായ മോഹങ്ങളുടെ സ്വരമാധുരി കേട്ടപ്പോഴാണ്…’