നിഴലായ് അരികെ – 18 [ചെമ്പരത്തി] 779

“ഞാൻ….. ഇല്ല അമ്മൂ…..അവിടെ വന്നു അധികം നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല….. അച്ഛന് ദേഷ്യമായിരിക്കും…..”
“അതന്ന് ആരോടും പറയാതെ ഇറങ്ങിപ്പോയത് കൊണ്ടല്ലേ…….
നിന്നോടുള്ള ദേഷ്യം കാരണം അച്ഛൻ പറഞ്ഞിട്ട് , ‘വിളിക്കണ്ടാ അവനു തോന്നുമ്പോൾ വരട്ടെ’ന്നും പറഞ്ഞു ന്റെ ഫോൺ വരെ മേടിച്ചു വച്ചേക്കുവായിരുന്നു ഇവിടെ…..ആകെ കുഞ്ഞീനെ വിളിക്കാൻ മാത്രമേ ഫോൺ തരൂള്ളായിരുന്നു…. അതും അടുത്തു ആരെങ്കിലും നിൽപ്പുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം…..  ‘ന്റെ കെട്ട്യോനെയാ വിളിക്കണേ ‘ ന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോലും ആരും സമ്മയ്ച്ചില്ല……ന്നിപ്പോ അവര് രണ്ട് പേരും കൂടി അമ്മേടെ അടുത്തു പോയപ്പോ ഞാൻ ഒന്ന് തപ്പി നോക്കിയതാ…… അതു കൊണ്ടുപോയില്ലായിരുന്നു…… ഇവിടെ ല്ലാർക്കും നിന്നോട് ദേഷ്യാ നന്ദേട്ടാ……. ഇതൊന്നും നീ കാരണം ഉണ്ടായത് അല്ല എന്ന് ഞാൻ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞിട്ടും ആരും സമ്മതിക്കുന്നില്ല……”
മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ കുറ്റബോധത്തിന്റെയാകണം, അവളുടെ സ്വരം ഒരിളം കാറ്റിനോളം നേർത്തിരുന്നു……
“എന്തേലും ആകട്ടെ…… നീ വച്ചോ…… നാളെ കാണാം…… എനിക്കൊന്നു രവിയേട്ടനെ കാണണം…..”
എന്ന് അവൻ വാതിൽ ലോക്ക് ചെയ്യാൻ വേണ്ടി തിടുക്കപ്പെട്ട് പറഞ്ഞു….

“പൊയ്ക്കോ….. എവിടെൻകിലും ….. നിക്ക് കാണണ്ട നിന്നെ…… എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് വെട്ടിച്ചു നിന്നെ വിളിച്ചതല്ലേ നന്ദേട്ടാ ഞാൻ….. എന്നിട്ടിപ്പോ നിനക്ക് എന്നേക്കഴിഞ്ഞും വലുത് രവിയേട്ടനോട് വർത്തമാനം പറയുന്നത് ആണല്ലൊ……..”
പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോഴേക്കും, അവൾ അത്ര നേരം തടഞ്ഞു നിർത്തിയിരുന്ന കരച്ചിലിന്റെ ചീളുകൾ ചിതറി വീണിരുന്നു……