നിഴലായ് അരികെ – 18 [ചെമ്പരത്തി] 779

പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോഴേക്കും പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു പോയ അവൾ നന്ദന്റെ കയ്യിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു….

“അമ്മൂ…… നീ അടിമേടിക്കും ആവശ്യമില്ലാത്ത വർത്താനം പറഞ്ഞാൽ…….. അങ്ങനെ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ലല്ലോ ഇവിടെ……”

അവൾ ശരിയെന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി…..

“അതു പോട്ടെ……എനിക്കൊരു ഡൌട്ട്…… ലാസ്റ്റ് നമ്മൾ വീണ അന്ന് വണ്ടീടെ ബാഗിൽ നിന്നു കിട്ടിയ കത്ത് നീ എഴുതിയതാണോ….???
എഴുതിയതാണോ എന്നല്ല…… നീ തന്നെ ആണ് എഴുതിയത് ല്ലേ……. അതെന്താ അങ്ങനെ ഒരു എഴുത്ത് വന്നത്….??? മ്മ്മ്??”

“ദേവാ …… ഞാൻ…… ന്റെ പൊട്ട ബുദ്ധിക്കു തോന്നിയതാണ് അങ്ങനെ എഴുതാൻ…… ന്തായാലും നീ ന്റേതായി…… പിന്നെയും നിന്നെ കളിപ്പിക്കണ്ട….. ആരാണെന്നു അറിയുകയും വേണ്ടാ, അതൊരു തമാശ ആയി എടുക്കട്ടെ എന്നോർത്താണ് അങ്ങനെ എഴുതിയത്….. അന്ന് നീ വീട്ടിൽ വന്നിട്ട് പോയ അന്നാണ് ഞാൻ ആ കത്ത് വണ്ടിയിൽ വച്ചതു…….
പക്ഷെ അതു നീ കണ്ടിട്ടില്ല എന്ന കാര്യം ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല……. ന്നോടുള്ള ദേഷ്യത്തിൽ പറയാതിരുന്നതാണ് എന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്…….. ഞാനും കൂടി അങ്ങോട്ട് വന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പിന്നെ അതിന്റെ കാര്യം വിട്ടുപോയി……. ന്റെ കഷ്ടകാലത്തിനു അനുമോൾ മരിച്ച അന്നാണ് നീയത് കണ്ടതും…. പക്ഷെ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞിട്ടും നീ ന്നെ പറയാൻ സമ്മതിച്ചില്ല……”

“ഞാനും അന്ന് സമയം തന്നിരുന്നെങ്കിൽ നീ പറയുമായിരുന്നോ അമ്മൂ…..???”
അവൻ ചോദ്യ രൂപേണ അവളെ നോക്കി….

“മ്മ്മ്മ്……. നിക്ക് അന്ന് പറയാതെ വേറെ വഴി ഇല്ലായിരുന്നല്ലോ…….പക്ഷെ നീ കേൾക്കാൻ നിന്നില്ല…..