“വിട്ട് പോകാൻ തോന്നുന്നില്ലടാ നിങ്ങളെയൊന്നും…” തന്റെ അടുത്ത് മൗനമായിരിക്കുന്ന മിഥുനോട് നീരജ് സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“പോകാതിരുന്നൂടെടാ…” മിഥുനു അതിലേറെ സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നു…
അപ്പോഴേക്കും ബാക്കി രണ്ടു പേരും അങ്ങോട്ട് കയറി വന്നു…
“എന്തായി…?” ആകാംഷയോടെ മിഥുൻ ചോദിച്ചു.
“ഡോക്ടർ ഗംഗാധരൻ എന്ന ചാപ്റ്റർ ക്ലോസ്…”
ജിബിൻ പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴേക്കും ജീവൻ ഓടി വന്നു നീരജിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“അളിയാ ഇന്നലെ വിളിച്ചു, ക്ലിനിക്കിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന ഡോക്ടറെ പോക്കണമെന്നും പറഞ്ഞപ്പോൾ വിശ്വാസം വന്നില്ലടാ… നിന്നെ കണ്ടപ്പോഴും വിശ്വാസം വന്നില്ല…” ജീവൻ ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഇപ്പഴോ…”
“ഇത് ക്രിസ്റ്റൽ ക്ലിയർ അല്ലേ…” നീരജിന്റെ കവിളിൽ നുള്ളി ജീവനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരും ചിരിച്ചു.
പുറത്തൊരു കാറ്റിൽ വാടിത്തുടങ്ങിയ ഒരു സൂര്യകാന്തിപ്പൂവിന്റെ ഇതളുകൾ കൊഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“നിനക്ക് പോകാതിരുന്നൂടെ നീരജ്…” മിഥുൻ തന്റെ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു. കൂട്ടുകാരെല്ലാം പ്രതീക്ഷയോടെ അവനെ നോക്കി.
“എടാ… ഈ ശരീരം അരുൺ രാഘവ് എന്ന ഒരു കോടീശ്വരന്റെ ആണ്. അവനും ഉണ്ട് ഒരു കുടുംബം. അച്ഛനും, അമ്മയും ചേട്ടനും അനിയത്തിയുമുള്ള ഒരു കുടുംബം… അത് ഞാനായി, നമ്മുടെ സന്തോഷങ്ങൾക്കായി തകർക്കാൻ പാടുണ്ടോ…”
തുടർന്ന് അരുണുമായുള്ള കരാറും, അരുണും അച്ചുവും തമ്മിലുള്ള അടുപ്പവും ഒക്കെ നീരജ് അവരോട് പറഞ്ഞു…
“നിങ്ങള് പോയി, ബാക്കി ഫ്രണ്ട്സിനൊപ്പം അടിച്ചു പൊളിക്കടാ…” നീരജ് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“ആരുണ്ടായിട്ടെന്താ… നീയില്ലല്ലോടാ…” സങ്കടത്തോടെ പറയുന്ന ജീവനെ നീരജ് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, കൂടെ ബാക്കിയുള്ളവരും കൂടി.
അവർ കയറിയ കാർ ആ വെയർഹൗസിന്റെ മുറ്റത്ത് നിന്നും നീങ്ങുമ്പോൾ പിറകിൽ അവർക്ക് നേറെ കൈവീശിക്കൊണ്ട് അവൻ നിന്നു. നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുനീർ തുടക്കുന്നതിനിടക്ക്, തന്റെ പോക്കറ്റിൽ കിടന്ന ഫോൺ എടുത്ത് നോക്കിയ അരുൺ ഏട്ടന്റെ 12 മിസ്സ്കാൾ കണ്ടു നെറ്റിചുളിച്ചു. അതിനകം അവന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും നീരജ് അകന്നിരുന്നു. തിരിച്ചുവിളിച്ച അരുണിന്റെ കാതിൽ മണിക്കുട്ടിയുടെ കരച്ചിലും ഏട്ടാന്നുള്ള വിളിയുമാണ് വന്നു വീണത്… അവൻ കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ കാറിനടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.
വരുന്ന വഴിയിൽ നിയന്ത്രണം വിട്ട് കൊക്കയിലേക്ക് മറിഞ്ഞ കാർ ഉയർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്ന നാട്ടുകാരെയും അഗ്നിശമനസേനാംഗങ്ങളെയുമൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാൻ അരുണിന് കഴിഞ്ഞില്ല. മനസ്സ് മുഴുവൻ മണിക്കുട്ടി പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളിലായിരുന്നു…
“അച്ഛന് ആക്‌സിഡന്റ് പറ്റി ഏട്ടാ… വരുണേട്ടന്റെ ഹോസ്പിറ്റലിലുണ്ട്, ഏട്ടൻ എവിടെയാ വേഗം വാ…” അവളുടെ കരച്ചിലിന്റെ സ്വരം, അരുണിന്റെ തലയിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതനുസരിച്ചു അവന്റെ പാദം ആക്സിലറേറ്റർ ഞെരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…
******************
Next part ini eppo avvum idunne
മെയ്‌ 17
Poliyayittund ഒറ്റ ഇരിപ്പിനു വായിച്ചു തീർത്തു
Waiting for the next part brooo
താങ്ക്സ് ബ്രോ 😍😍😍
Nannayittund.appo e storiyum avasanikkarayi allae.🥲🥲.pinnae paranja timil edunna karyam ellavarkkum Oro preshnagal allae bro athinidayil nigalokkae ethil kanikkumnna athmarthatha njagal kandillennu veykkum.pinnae date paranjal a datinu vendi kathirikkendi varum. time eduthu ezhuthi post cheyythal mathi.vayikkan njagal ellarum undu nigalkkoppam
നന്നായിട്ടുണ്ട് സമയം എടുത്ത് എഴുതിയാൽ മതി
നന്ദി സഹോ, വായനക്കും വാക്കുകൾക്കും 😍
തുടക്കമുണ്ടെങ്കിൽ ഒരു ഒടുക്കവും വേണമല്ലോ. നല്ല കഥകളുമായി ഇനിയും വരാൻ ശ്രമിക്കാം 😊