ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 169

ആനന്ദേ….നീ എന്താടാ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്,എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നു നോക്കെടാ….

“നിനക്ക് ഒരിക്കലും ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയാത്ത ഒരു കാര്യമാണ് നീ അറിഞ്ഞത് എന്ന് എനിക്കറിയാം.
പക്ഷേ….”

“ഒന്നു നിർത്തുന്നുണ്ടോ ദേവാ….”
“എനിക്ക് ഭ്രാന്തു പിടിക്കാതിരിക്കാനാ ഞാൻ ഈ കുഞ്ഞിനരികിലേക്ക് വന്നത്.
എന്റെ മനസ്സൊന്ന് റിലാക്‌സ് ആവാൻ. ”

പ്ലീസ്….
“ഞാനിവിടെ ഈ കുഞ്ഞിന്റെ കൂടെ കുറച്ചുനേരം ഇരുന്നോട്ടെ.
ഒരർത്ഥത്തിൽ ഇവനും ഞാനും ഇപ്പോൾ ഒരുപോലെയല്ലേ
ആരുമില്ലാത്ത ഒരനാഥൻ
സഹിക്കുന്നില്ലെടാ എനിക്ക്….”

ഉള്ളിൽ നിന്നും തിങ്ങിവരുന്ന കരച്ചിലടക്കി പിടിച്ചുകൊണ്ട് ആനന്ദ് പറഞ്ഞു.

“ഇങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടല്ലെടാ….നീ ആരുമില്ലാത്തവനാനെന്നു ആരാ പറഞ്ഞത്?”
”
നിനക്ക് എല്ലാരും ഉണ്ട്.
നീ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോന്നപ്പോൾ നിന്റെ അമ്മയെ ഓർത്തോ”
ആ പാവം എന്തു കരച്ചിലായിരുന്നെന്നറിയോ….
അവരെ സങ്കടപ്പെടുത്താതെ നീ വന്നേ….
വരാൻ….

ദേവൻ ആനന്ദിന്റെ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഇല്ല ദേവാ….
ഇന്നിനി ഞാനെങ്ങോട്ടുമില്ല.
ഇന്നിവന്റെ കൂടെ ഞാനിവിടെയാ നീ പൊയ്ക്കോ.

ആനന്ദ് തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

ശരി..
നീ ഇവിടെ നിന്നോ പക്ഷേ നിന്റെ അമ്മയേയും ലച്ചുവിനേയും ഒന്ന് ഫോൺ ചെയ്യ്.
അവരാകെ തകർന്നിരിക്കാവും.

“ആനന്ദേ ഞാൻ പറയുന്ന ഇതെങ്കിലും ഒന്ന് കേൾക്കെടാ പ്ലീസ്.”

ദേവൻ അവനോട് യാചിച്ചു.