ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 169

അങ്ങനെ നാല് ദിവസം പ്രായമുള്ള നിന്നെയും കൊണ്ട് “എന്റെ നാടായ കാടാമ്പുഴയിൽ നിന്ന് ഇവിടെ ഈ ശങ്കരനാരായണപുരത്ത് വന്ന്” താമസം തുടങ്ങിയത്.

ഒരിക്കൽപ്പോലും ഒരാളും പറഞ്ഞ് നീ ആ രഹസ്യം അറിയരുതെന്ന് കരുതി.
“ഒരാളും ഇതറിയില്ലെന്ന് നിന്റെ അച്ഛൻ എനിക്ക് വാക്ക് തന്നതായിരുന്നു.”
ഇനി പറയ്….നിനക്ക് നിന്റെ അമ്മയെ കാണണോ?

“ഞാനല്ലേ നിന്റെ അമ്മ.
നീ എന്റേത് മാത്രമാണ്.
ഈ ഞാനാ നിന്നെ പ്രസവിച്ചത്.”
പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ അവർ ആനന്ദിനെ നോക്കി ചോദിച്ചു.

ഇതെല്ലാം കേട്ടിരുന്ന ആനന്ദിന്റെ മിഴികൾ നിറഞ്ഞൊഴുകികൊണ്ടിരുന്നു.
അവൻ അമ്മയെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

കരയല്ലേ അമ്മാ….ഞാൻ എന്റെ സങ്കടം കൊണ്ട് ചോദിച്ചു പോയതാ.
എന്റെ അമ്മ ഇതാണ്.
ഈ സീതമ്മ.

ഇനി കരയല്ലേട്ടോ.
ഇനി ഒരിക്കലും ഈ കാര്യം ചോദിച്ച് അമ്മയെ ഞാൻ വിഷമിപ്പിക്കില്ല.

ദേ എനിക്ക് നല്ലപോലെ വിശക്കുന്നുണ്ട്.
എനിക്ക് കഴിക്കാനൊന്നും തരുന്നില്ലേ?

ആനന്ദ് സീതയുടെ മുഖം തുടച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

അപ്പോൾ സീത വേഗം എഴുന്നേറ്റു.
ഞാൻ ഇപ്പോൾ എടുത്ത് വയ്ക്കാം.
ന്റെ മോൻ മുഖമൊക്കെ കഴുകി താഴേക്ക് വരൂ

“സീത പുറത്തേക്ക് പോയതും അത്രയും നേരം അടക്കിപ്പിടിച്ച ആനന്ദിന്റെ സങ്കടകടൽ അണപൊട്ടിയൊഴുകി.”

” തന്നെ പ്രസവിച്ചതോടെ ഈ ഭൂമിയോടു വിട പറഞ്ഞ നിസ്സഹായയായ തന്റെ അമ്മയെ ഓർത്ത് ആനന്ദിന്റെ നെഞ്ചകം വിങ്ങി.”

“ഇവിടെ ആരുമറിയാതെ ഞാൻ ആരാണെന്ന് എനിക്ക് കണ്ടുപിടിക്കണം.”

“എന്റെ അമ്മയുടെ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ആ ഫോട്ടോ….അതെനിക്ക് വേണം.”

നാളെ തന്നെ ആ ഓർഫനേജിൽ ഒന്നു പോയി എല്ലാം അറിഞ്ഞേ പറ്റൂ.
എന്റെ അമ്മയെ അടക്കിയ മണ്ണെങ്കിലും എനിക്ക് കാണണം.

ആനന്ദ് തീരുമാനമെടുത്തു.

പിന്നെ ഒന്ന് ഫ്രെഷായി കഴിക്കാനായി താഴോട്ട് ഇറങ്ങിച്ചെന്നു.