ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 170

“മോനേ…. ദേവാ ആനന്ദിന്റെ അടുത്തേക്ക് ഒന്നു ചെല്ലോ….”
നിങ്ങൾ കൂട്ടുകാരല്ലേ.
നിന്നെ കണ്ടാൽ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ സങ്കടം കുറച്ചെങ്കിലും മാറിയാലോ….പ്ലീസ് ദേവാ….

സീത ദേവനോട് യാചിച്ചു.

“അപ്പോഴും ഞെട്ടലോടെ നിൽക്കുകയാണ് ഈശ്വരമംഗലത്തുള്ളവർ.”

എല്ലാവരും ഞങ്ങളോട് ക്ഷമിക്കണം.
ആനന്ദിനെ ഞാൻ പ്രസവിച്ചതല്ല എന്നത് സത്യമാണ്.

“പക്ഷേ,വെറും നാല് ദിവസം പ്രായം മാത്രമുള്ള ഒരു ചോര കുഞ്ഞിനെ എന്റെ മകനെ “പോലെ”അല്ല കണ്ടത്.”

“ഒരിക്കലും ഒരമ്മയാവാൻ കഴിയാത്ത ഞാൻ നൊന്തു പ്രസവിച്ച എന്റെ ചോരയിൽ പിറന്ന സ്വന്തം മകനായിട്ടാണ്.”

ഇന്ന് ഇവിടെ വച്ചാണ് അവൻ പോലും ഇതറിയുന്നത്.
നിങ്ങളാരും അവനെ വെറുക്കരുതേ.

അവൻ അനാഥനല്ല,ഞങ്ങളുടെ മുഴുവൻ സ്വത്തിന്റെയും ഒരേയൊരു അവകാശിയാ അവൻ.

എല്ലാവരേയും നോക്കി സീത പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

അപ്പോൾ വസുന്ധര സീതയുടെ അരികിലെത്തി.

സീതേ സങ്കടപ്പെടല്ലേ….വരൂ അകത്തോട്ടിരിക്കാം.

വസുന്ധരയും ലച്ചുവും സീതയെ ചേർത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ട് മുൻപോട്ടു നടന്നു.
അന്നേരം ശേഖരൻ എല്ലാവരേയും ഒന്നു നോക്കി.

ഇനിയിപ്പോൾ കയറുന്നില്ല വസുന്ധരാമ്മേ….ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിക്കും എന്നു കരുതിയതല്ല.
നിങ്ങൾ എല്ലാം അറിഞ്ഞിരിക്കണം എന്നു മാത്രമേ ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളൂ.
ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങാട്ടെ.
ബാക്കി നിങ്ങൾ ആലോചിച്ചതിനു ശേഷം എന്നെ വിളിക്കൂ.

എന്നും പറഞ്ഞ് ശേഖരൻ കാറിൽ കയറി.
പിറകെ സീതയും.