ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 170

“ഒരാവേശത്തിന്റെ പുറത്ത് മറ്റൊന്നും ഓർക്കാതെ താൻ വെറുതെ പോലും നോവിക്കാത്ത തന്റെ മോനെ അടിച്ചുപോയതിൽ ആ മാതൃഹൃദയം തേങ്ങി.”

മഹാദേവൻ വസുന്ധരയുടെ അടുത്തു വന്നിരുന്നു.

നീ എന്തിനാ വസൂ വിഷ്ണുവിനെ തല്ലിയത്.
അത് അവനെത്ര വിഷമം ആയിട്ടുണ്ടാകും.

“അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ അവൻ പറയുന്നതിലും കാര്യമില്ലേ?
പിന്നെ എന്റെ തീരുമാനം ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ?”

അവരെ മൂന്നുപേരെയും നീ അടിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല.
“ആ നീയാണ് ഇപ്പോൾ ആർക്കോ വേണ്ടി ഇന്ന് അവനെ അടിച്ചത്.
വേണ്ടായിരുന്നു വസൂ.”

വല്ലാത്ത വിഷമത്തോടെ മഹാദേവൻ പറഞ്ഞു.

മഹിയേട്ടാ….
“ലച്ചുവിനെ ആനന്ദിന് വിവാഹം കഴിച്ചുകൊടുക്കാൻ താൽപര്യമില്ലെന്ന് പറയാൻ മഹിയേട്ടന് എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു.
ആനന്ദ് ഇങ്ങോട്ട് കയറി വന്നപ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നിയത് അർജ്ജുനേട്ടൻ വരുന്നതു പോലെയാണ്.
ആനന്ദ് അല്പം താടി കൂടി വച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു മാറ്റവുമില്ലാത്ത അർജ്ജുനേട്ടൻ ആയിരിക്കും.”

“അത്രയ്ക്കുണ്ട് ആ മുഖസാദൃശ്യം.
അങ്ങനെയൊന്നും സംഭവിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അർജ്ജുനേട്ടൻ ഈശ്വരമംഗലത്തെ മരുമകനാക്കേണ്ടതായിരുന്നു.
വിധി അന്നതിന് സമ്മതിച്ചില്ല.”

എങ്കിൽ ആ മുഖമുള്ള ആനന്ദിന് നമ്മുടെ മോളെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു കൊടുക്കാം.
ഇതെന്റെ ഒരാഗ്രഹം ആണ്.
മഹിയേട്ടൻ ഇതിന് തടസ്സം പറയരുത്.

പിന്നെ വിഷ്ണുവിനെ മഹിയേട്ടൻ പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിക്കണം,ദേവൻ ഇതുവരെ ഒന്നും പറയാത്തതുകൊണ്ട് അവന് എതിർപ്പില്ലെന്ന് മനസ്സിലായി.

“അതുമാത്രവുമല്ല ലച്ചുവിന്റെ ജീവനാണ് ആനന്ദ്.
നമ്മളായി അവരെ വിഷമിപ്പിക്കേണ്ടല്ലോ.”

വസുന്ധര പ്രതീക്ഷയോടെ മഹാദേവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു.