ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 170

“ഏതോ ഒരു അനാഥലയത്തിന്റെ മുറ്റത്ത് ആർക്കോ ഉണ്ടായ,ഉറ്റവരാരെന്നറിയാത്ത ഒരുത്തന് കൈപിടിച്ചു കൊടുക്കാനല്ല ഈശ്വരമംഗലത്തെ രാജകുമാരിയായി നിന്നെ ഞങ്ങൾ ഓമനിച്ചു വളർത്തിയത്.”
ഇനി അവന്റെ പേരുപോലും ഇവിടെ ഉച്ചരിക്കരുത്.

ദേഷ്യത്തോടെ ചാടിയെണീറ്റു വിഷ്ണു ആക്രോശിച്ചു.

“താനിതുവരെ കാണാത്ത തന്റെ ഏട്ടന്റെ ആ മുഖഭാവം കണ്ട് ലച്ചുവിന് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

കരയാൻ പോലും മറന്ന് അവൾ എല്ലാവരേയും നോക്കി.”

“പെട്ടെന്ന് വസുന്ധര വിഷ്ണുവിന്റെ കവിളിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു.”

“എന്തു പറഞ്ഞെടാ നീ….കുറേനേരമായി ഞാനിത് സഹിക്കുന്നു.”

“നേരത്തെ നീ പറഞ്ഞു ആർക്കോ പിഴച്ചുണ്ടായതാണ് അവനെന്ന്.
അങ്ങനെ ആർക്കെങ്കിലും പിഴച്ചുണ്ടായതാണ് അവനെന്ന് നിനക്കെന്താ ഇത്ര നിശ്ചയം”

വസുന്ധര ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറച്ചു.

വസൂ….നീയെന്താണീ ചെയ്തത്?
അവൻ അവന്റെ അഭിപ്രായം അല്ലേ പറഞ്ഞത്.
അതിന് നീ ഇത്ര ദേഷ്യപ്പെടാനെന്തിരിക്കുന്നു?

മഹാദേവൻ കോപത്തോടെ വസുന്ധരയോട് ചോദിച്ചു.

അപ്പോൾ വസുന്ധര ചുറ്റും അന്ധാളിച്ചു നോക്കി.
എന്നിട്ട് തന്റെ നിറഞ്ഞുവന്ന കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും തന്റെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

കൂടെ വിഷ്ണുവും എഴുന്നേറ്റ് പോയി.

“ഈ കാലത്തിനിടയ്ക്ക് തങ്ങളെ മൂന്നുപേരെയും ഒന്നു നുള്ളി നോവിക്കാത്ത അമ്മയുടെ ഭാവമാറ്റം കണ്ട് അവൻ തകർന്നു.”

തന്റെ മുറിയിലെത്തിയ വിഷ്ണു ജനാലയ്ക്കരികിൽ ചെന്ന് കാട് മൂടി കിടക്കുന്ന ആയില്യംക്കാവിലേക്ക് നോക്കിനിന്നു.

“അപ്പോൾ അവിടെ കത്തുന്നകണ്ണുകളോടെ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ആ രൂപത്തെ വിഷ്ണു കണ്ടില്ല.”