ദക്ഷാർജ്ജുനം 11 [Smera lakshmi] 170

അപ്പോൾ ശേഖരേട്ടൻ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ആ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തത് ഞാനായിരുന്നു.

“ശേഖരേട്ടനെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ച് വിവാഹം കഴിച്ചതു കൊണ്ട് എന്റെ അച്ഛനും ഏട്ടന്മാർക്കും ഞങ്ങളോടുള്ള പിണക്കം ശരിക്കും മാറിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല”

“എന്നെ ജീവനെപ്പോലെ സ്നേഹിച്ച എന്റെ അച്ഛന് അപകടം പറ്റിയതറിഞ്ഞു മറ്റൊന്നും ഓർക്കാതെ ഞാൻ കറെടുത്ത് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചു.”

“ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ അടുത്തെത്തിയതും എതിരെ വന്ന ഒരു ലോറി എന്റെ കാറിൽ വന്നിടിച്ചത് മാത്രമേ എനിക്കോർമ്മയുള്ളു.”

ബോധം വന്നപ്പോൾ എനിക്ക് എന്റെ അച്ഛനേയും കുഞ്ഞിനേയും മാത്രമല്ല നഷ്ടമായത് “ഇനി ഒരിക്കലും അമ്മയാവാനുള്ള എന്റെ കഴിവു കൂടിയാണ്.”

അതിൽ നിന്നൊക്കെ ഒന്നു രക്ഷപ്പെടാനും എന്റെ മനസ്സ് ഒന്നു ശരിയാവാനും വേണ്ടി ഞാൻ എന്റെ ഫ്രണ്ട് അരുന്ധതി നടത്തുന്ന ഒരു ഓർഫനേജിലേക്ക് പോകുമായിരുന്നു.

അവിടുത്തെ കുട്ടികളോടൊപ്പം സമയം ചിലവഴിക്കുന്നതിൽ ഓരോ നിമിഷവും ഞാൻ സന്തോഷവതിയായിരുന്നു.

“ആയിടക്കാണ് അവിടേക്ക്‌ അവൾ ഓടി കയറി വന്നത്….”
“നല്ല ഐശ്വര്യമാർന്ന മുഖമുള്ള സ്വന്തം പേരുപോലും പറയാൻ അവൾക്ക് ആവതില്ലാതെ പ്രസവവേദനയും കടിച്ചുപിടിച്ചു എവിടെ നിന്നോ അവൾ കയറി വന്നു.”

“നിന്നെ പ്രസവിച്ചതോടെ അവളുടെ ജീവനും ഇല്ലാതായി.”
അവളെ കുറിച്ച് ഞങ്ങൾക്ക് ഒന്നുമറിയില്ല.
ആകെയുള്ളത് അവളുടെ “കൈയ്യിൽ ചുരുട്ടിപിടിച്ച ഒരു ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു.”

അതിന്നും എന്റെ കൂട്ടുകാരി സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്.
പിന്നെ ഞാൻ അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങി നിന്റെ അച്ഛനുമായി സംസാരിച്ചു.
ശേഖരേട്ടന് നിന്നെ കണ്ടപ്പോഴേ ഒത്തിരി ഇഷ്ട്ടായി.