താമര മോതിരം – ഭാഗം -17 (ഡ്രാഗൺ) 269

സ്വയമേവ സ്വര്ണനിറത്തിൽ പ്രകാശം പൊഴിക്കുന്ന ആ വിഗ്രഹം അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് കുളിർമയേകി

ആ മുഖത്ത് തന്നെ കുറെ ഏറെ സമയം നോക്കി കൊണ്ടേ നിന്നു അവൻ. തന്റെ ഉള്ളിൽ നിറയുന്ന ആ അനുഭൂതി തനിക്കേകുന്ന പുത്തൻ ഉണർവും ഊർജവും അനുഭവിച്ചറിയാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ട് അവനിപ്പോൾ

കുറച്ചു സമയത്തിനു ശേഷം താൻ എവിടെ ആണ് നിൽക്കുന്നത് എന്നും അല്പം മുന്നേ തനിക്കു ചുറ്റും എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്നും അറിയാനുള്ള വ്യഗ്രതയിൽ അവൻ ചുറ്റും നോക്കി.

അവൻ നിന്നടത്തു മാത്രം അതും അവന്റെ മുഖത്ത് മാത്രം ആണ് പ്രകാശം ഉണ്ടായിരുന്നത്

അവനു ചുറ്റും ഇരുട്ട് മാത്രം ആയിരുന്നു.

പ്രകാശം കണ്ണിൽ ശക്‌തമായി അടിച്ചത് കൊണ്ട് കുറച്ചു സമയം എടുത്തു അവനു ആ ഇരുട്ടുമായി തഥാനത്മ്യം പ്രാപിക്കുവാനായി

ഇത്തിരി സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ ചുറ്റും ഉള്ള ഇരുട്ടുമായി അവന്റെ കണ്ണുകൾ പൊരുത്തപ്പെട്ടു

അവനു ചുറ്റുമുള്ള കാഴ്ചകൾ തെളിഞ്ഞു വരുന്നുണ്ട് ഇപ്പോൾ

കല്ലുകൾ കൊണ്ട് കെട്ടിയ ചുമരുകളും കല്ലുകൾ പാകി വൃത്തിയാക്കിയ നിരപ്പാർന്ന തറയും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കണ്ടു.

ഒരു ഇടത്തരം വലിയ മുറിയിൽ ആണ് താനിപ്പോൾ നിൽക്കുന്നത് – ആ മുറിയിൽ തന്നെക്കാൾ ഉയരത്തിൽ ഉള്ള ആ ശങ്കര വിഗ്രഹവും മാത്രം ആയിരുന്നു.

അവൻ ആ മുറിയുടെ ചുറ്റും നടന്നു പരിശോദിച്ചു – തനിക്കു ആ ശങ്കര വിഗ്രഹം കണ്ട മാത്രയിൽ –

താൻ മുൻപ് എവിടയോ കണ്ടിട്ടുണ്ട് ഇതുപോലെ ഒരു വിഗ്രഹം എന്ന് തോന്നി അവനു.അത് ഉറപ്പിക്കുന്നതിനാണ് വേണ്ടിയാണ് അവൻ ആ മുറി മുഴുവൻ പരിശോധിക്കാൻ തുനിഞ്ഞത്.

പരിശോദിച്ചു അവൻ അവസാനം അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു അതെ ഇത് തന്റെ വീടിനു അടിയിലുള്ള നിലവറയിലെ ശങ്കര വിഗ്രഹം തന്നെ ആണ് –

അതെ കണ്ണന് ബോധം വീണിരുന്നു – അവൻ ആ മുറി മുഴുവൻ പരിശോധിക്കുകയാണ് അവസാനം അത് എവിടെ ആയെന്നു തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്തു

താനും കറുപ്പനും ജാനകിയും തിരുമുൽപ്പാടും കൂടി അന്ന് കണ്ട അതെ വിഗ്രഹവും ചുറ്റുപാടും ആണ് ഇപ്പോൾ തനിക്കു ചുറ്റും ഉള്ളത്.

അവനിപ്പോൾ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ട് താൻ എന്നും താനിപ്പോൾ എവിടെയെന്നും താൻ എങ്ങനെ ഇവിടെ എത്തി എന്നുള്ളതും.

എന്നാൽ ഇവിടെ നിന്നും തിരികെ പോകാനുള്ള വഴി തനിക്കറിയാം എന്നുള്ളതും കൊണ്ടും തന്റെ വീടിന്റെ അടിവശത്തു ആണ് താൻ ഉള്ളത് എന്നതും അവനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു എങ്കിലും

വീണ്ടും ജലം വന്നു ഈ മുറി നിറയുമ്പോൾ താൻ മരിച്ചു പോകുമോ എന്നതും നിലവറയുള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങുന്നതിനു ആദ്യം നിലവറയുടെ വാതിൽ തുറന്നു വേണം എന്നുള്ളതും അവനു ഭയവും കൂടി സമ്മാനിച്ചു.

അവിടെ മുഴുവൻ ഒരു വട്ടം കൂടി പരിശോധിച്ച കണ്ണന് മുന്നിൽ താൻ കാവിലെ പൂജയ്ക്കായി പറിച്ചെടുത്ത് കുട്ടയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന കൂവളത്തിന്റെ ഇലകളും എരിക്കിൽ പൂക്കളും അവിടെ ഒരു മൂലയിൽ താൻ ശേഖരിച്ചു വച്ച അതെ കുട്ടയിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു

ജലത്തിൽ മുങ്ങിയ ആ ഇലകളിലും പൂക്കളിലും ജലാംശം പറ്റി പിടിച്ചിരുന്നു എങ്കിലും ഒരു പൂ പോലും അതിൽ നിന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടതായി തോന്നിയില്ല കണ്ണന്.

അതായതു താൻ കാവിലെ അമ്പലത്തിന്റെ അരുകിൽ വച്ച അതെ പൂക്കൂട തനിക്കൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചു ഒരു പൂവ് പോലും കുറയാതെ തന്റെ ഒപ്പം എത്തിയിരിക്കുന്നു

അതിനർത്ഥം ഈ ശങ്കര വിഗ്രഹത്തിൽ അർപ്പിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയാണ് തന്നെക്കൊണ്ട് ഈ പൂക്കൾ മുഴുവൻ ശേഖരിപ്പിച്ചത് –

ഏതോ ഒരു ഉൽ പ്രേരണയാൽ കണ്ണൻ ആ പൂക്കൂട എടുത്തു – തിരികെ ശങ്കര വിഗ്രഹത്തിനു അടുക്കൽ വന്നു – അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന നിലപലകയിൽ ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചു.