ഡെറിക് എബ്രഹാം 6 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 208

“നിങ്ങളെന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നേ കുട്യോളെ…അങ്ങനെയൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട….നമ്മളേക്കാൾ മുന്നേ വന്നവരല്ലേ അവരൊക്കെ… അതായിരിക്കാം ദൈവം അവരെ ആദ്യമേ വിളിച്ചത്…ദൈവത്തോട് ഏറ്റവുമടുത്തവരെ അവൻ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചു വിളിക്കുമെന്നല്ലേ…

നമുക്കും പോകാല്ലോ പെട്ടെന്ന് തന്നെ…..

ചെയ്യാൻ ബാക്കിയുള്ള കുറച്ചു കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞിട്ട് അങ്ങോട്ട് പോകാം..”

അതും പറഞ്ഞു അവൻ മധുവങ്കിളിനെ ചിരിച്ചും കൊണ്ടൊന്ന് നോക്കി….അവൻ പറഞ്ഞ അവസാന വാക്കുകളിൽ പലതും മിന്നി മറയുന്നത് പോലെ അങ്കിളിനു തോന്നി..അവന്റെ ആ ചിരിച്ചും കൊണ്ടുള്ള നോട്ടം കൂടിയായപ്പോൾ അവനെന്തൊക്കെയോ സ്വരുക്കൂട്ടി വെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു…

അധികം ചിന്തകൾക്ക് വിട്ട് കൊടുക്കാതെ മധുവങ്കിൾ അവനരികിലേക്ക് പോയി…

“ആദി വാ… എണീറ്റ് കുളിക്ക്…..

അഞ്ജലീ… കുട്ടികളെ ഒന്ന് അപ്പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോകൂ ”

മധുവങ്കിൾ അവനെ അവിടുന്ന് കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോകുമ്പോഴും അവൻ അവിടെയാകെ ആരെയോ തിരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…അവിടെ നിർബന്ധമായും ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട, തനിക്ക് അത്രമേൽ വേണ്ടപ്പെട്ട ആരെയോ അവിടെ കാണാത്തത് പോലെ…

സംസ്കരിക്കാൻ പോലുമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല ബാക്കി…കർമ്മം ചെയ്യാൻ പോലും പറ്റാതെ വല്ലാത്തൊരു മരവിപ്പിലായിരുന്നു ആദി..കർമ്മങ്ങൾ ഓരോന്ന് ചെയ്യുന്തോറും തകർന്നടിയുകയായിരുന്നു അവന്റെ ഹൃദയം….പലപ്പോഴുമവൻ തളർന്നു വീണു കൊണ്ടേയിരുന്നു…മധുവങ്കിളും അലക്സേട്ടനും താങ്ങായ് , അവന്റെ കൂടെ തന്നെ നിന്നു…തകർന്ന് പോകുന്ന ഓരോ കാഴ്ചയിലും അവനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു…