ഡെറിക് എബ്രഹാം 6 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 208

ആർക്കും ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…. അവിടെയുള്ള ഓരോരുത്തർക്കും അത്രയും പ്രിയപ്പെട്ടവരായിരുന്നു ആദിയും കുടുംബവും..

 

” കീർത്തീ… ജൂഹീ… വാ മക്കളേ…ആന്റിയുടെ കൂടെ കിടക്കാം ”

 

സീതാന്റി അവരെ കൂടെ കൂട്ടാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവർ ആദിയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയി വീണ്ടും അവനെ മുറുകെപ്പിടിച്ചു…

 

“എന്താ മക്കളേ… ആന്റിയല്ലേ വിളിക്കുന്നെ….നിങ്ങൾക്ക്‌ എത്ര ഇഷ്ടമാണ് ആന്റിയെ….ആന്റി വിളിച്ചാൽ കൂടെ പോയില്ലെങ്കിൽ സങ്കടമാവില്ലേ.. ആന്റിയുടെ കൂടെ പോയി കിടക്ക്‌ ”

 

“ഇല്ലാ… ആദിയെ വിട്ട് ഞങ്ങളെവിടെയും പോകില്ല…

പേടിയാണ്…

ഞങ്ങൾക്ക് പേടിയാണ് ആദീ…

ഞങ്ങളെ പറഞ്ഞയക്കല്ലേ…

ഇരുട്ടിൽ ആരെങ്കിലും ഞങ്ങളെ കൊല്ലാൻ വരും… ഉറപ്പാണ്….

പേടിയാവുന്നു ആദീ…”

 

“നിങ്ങടെ ആദിയില്ലേ ഇവിടെ… ആദി ഉണ്ടാകുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും നിങ്ങളെ തൊടാൻ വരോ ? ”

 

“ആദി തൊട്ടടുത്തുണ്ടായിട്ടും അമ്മയെയും അച്ഛനെയും അമ്മാമ്മയേയും അപ്പാപ്പനേയും ദൈവം കൊണ്ടോയില്ലേ…ഒന്ന് തടുക്കാൻ പോലുമായോ ആദിയെക്കൊണ്ട് ? ”

 

ഇത് കേട്ടപ്പോഴേക്കും അവനാകെ തളർന്നു പോയി…അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു….

 

“ആദീ.. ഞങ്ങളെ തനിച്ചാക്കല്ലേ ആദീ…. ഇനി മരിക്കുന്നെങ്കിലും ആദിയുടെ കൂടെയായാൽ മതി….

ആദി കൂടെയുണ്ടെങ്കിൽ ഇരുട്ട് മാത്രമല്ല.. മരണത്തെ പോലും ഞങ്ങൾക്ക് പേടിയില്ല ആദീ ”

 

അവന് വീണ്ടും മനസ്സിന്റെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലെ തോന്നി…. തന്റെ ജീവനായ ആരും , ഇപ്പോൾ കൂടെയില്ല… അവരൊക്കെ വെറുമൊരു ഓർമയാണെന്നുമുള്ള ചിന്ത വീണ്ടും വീണ്ടുമവനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു…