ഡെറിക് എബ്രഹാം 12 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

നിങ്ങളുടെ അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി, അച്ഛന് വേണ്ടി…

അവരോരുത്തർക്കും വേണ്ടി…

അത് കൊണ്ട് നിങ്ങൾ മറുത്തൊന്നും പറയേണ്ട….നാളെ നിങ്ങൾ പോകണം..

നിങ്ങളൊന്നു വിളിച്ചാൽ ആദി അവിടെ പറന്നെത്തില്ലേ..”

പല രീതിയിൽ പറഞ്ഞു നോക്കിയിട്ടും അവർ അനുസരിച്ചില്ലെങ്കിലും ഏത് വിധേനയും അവരെ സമ്മതിപ്പിക്കണമെന്ന് അവന് നിർബന്ധമായിരുന്നു…

അവന്റെയും ആന്റിയുടെയും ശ്രമം അവസാനം ഫലം കണ്ടു…. മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ കുട്ടികൾ സമ്മതിച്ചു…. അവരുടെ ആദിക്ക് വേണ്ടി….

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ തന്നെ അവർ ചെന്നൈയിലേക്ക് യാത്രയായി….രണ്ട് കൂട്ടർക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിലുമേറെ വേദനയായിരുന്നു ആ വിടപറയൽ…

ആദി വിഷമങ്ങളൊക്കെ മറച്ചു വെച്ച് കൊണ്ട് സന്തോഷത്തോടെ അവരെ യാത്രയാക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും കണ്ണുനീരിനെ പിടിച്ചു നിർത്താൻ അവനായില്ല….കുട്ടികളും ഒരുപാട് നേരം പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു…..

അവരുടെ ഭാവി എന്നൊരു കാരണം കൊണ്ട് മാത്രം സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത വേദനയിലും അവനവരെ യാത്രയാക്കി…

അന്ന് രാത്രി അവനുറങ്ങാൻ സാധിച്ചില്ല….ചെന്നൈയിൽ എത്തിയിട്ടും കരച്ചിൽ നിർത്താത്ത കുട്ടികളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു നിർത്തിയെങ്കിലും അവന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ മിടിപ്പിനെ തണുപ്പിക്കാനവനായില്ല……

പാതിരാത്രിയിൽ പെരുമഴയത്ത് ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ വെപ്രാളമായിരുന്നു അവന്…..

ശരിക്കും തനിച്ചായത് പോലെ തോന്നി…

അത് വരെ മനസ്സിലേക്ക് മനപ്പൂർവം കൊണ്ട് വരാത്ത ഒരു മുഖം അവനറിയാതെ തന്നെ അവനിലേക്ക് ഓടി വന്നു..

ചാന്ദ്നി…

ആ സമയത്ത് അവളുടെ സാമിപ്യം അത്യാവശ്യമായി തോന്നി…

ഒരു നിമിഷ നേരത്തേക്കെങ്കിലും അവളോടൊന്ന് സംസാരിക്കണമെന്ന് വല്ലാതെ ആഗ്രഹിച്ചു..

പക്ഷേ, അവനവളെ വിളിച്ചില്ല….