ഡെറിക് എബ്രഹാം 12 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

‘മോനേ…. ഒരു പോലീസുകാരൻ എന്ന് പറയുന്നത് വീടിന്റെയല്ല…

നാടിന്റെ കാവൽക്കാരനാണ്…

അതിനിടയിൽ കുടുംബം വേണ്ടെന്നല്ല…

വേണം..

പക്ഷേ, അത് വെറും കുടുംബം മാത്രമായി ഒതുങ്ങിപ്പോകരുത്…

ജോലിയുടെ ഭാഗമായി പലയിടത്തും യാത്ര ചെയ്യേണ്ടി വരും.. ജീവിക്കേണ്ടി വരും.. കുടുംബവുമായിട്ട് അകലം പാലിക്കേണ്ടി വരും….അത് നാടിനെ സേവിക്കാൻ പ്രതിജ്ഞ ചെയ്യുന്ന ഏതൊരു മനുഷ്യന്റെയും ജീവിതത്തിലുണ്ടാകുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്…

അത് കൊണ്ട്, ഇപ്പോഴേ വ്യക്തിപരമായ വികാരങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെടാതിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുക… നാളെ നിനക്കത് ഗുണം ചെയ്യും….”

“അങ്കിൾ പറയുന്നതൊക്കെ എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്…അതാണ് യാഥാർഥ്യം എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഒരു രീതിയിലും എനിക്ക് എതിർക്കാനും പറ്റാത്തത്…പക്ഷേ, എന്ത് ന്യായം പറഞ്ഞാലും എനിക്കവരില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം പോലും ആലോചിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല അങ്കിൾ…

എന്റെ ജീവനുകൾ ഓരോരുത്തരും എരിഞ്ഞമർന്നിട്ടും , ഞാൻ ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോയത് ജൂഹിയും കീർത്തിയും കൂടെയുള്ളത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്…

എല്ലാ ദുഃഖങ്ങളും മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചത് അവരുടെ ചിരി കളികൾ കണ്ടിട്ടാണ്…എന്നിട്ടിപ്പോൾ അവരില്ലാതെ എങ്ങനെയാണ് എനിക്ക് സാധിക്കുക…അങ്കിൾ തന്നെ പറ..”

“സാധിക്കണം….കുടുംബം മുഴുവൻ തകർന്നിട്ടും ധീരതയോടെ പിടിച്ചു നിന്നവനാണ് നീ…അങ്ങനെയുള്ള നിനക്ക് ഈയൊരു കാര്യം ഒരു പ്രശ്നമായി വരരുത്…ഇതും നീ ആത്മ ധൈര്യത്തോടെ നേരിടണം…

നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ നിന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്ക് അടുക്കുമ്പോൾ എന്നും അവരെ ഒന്നിച്ചു കൊണ്ട് പോകാൻ പറ്റുമെന്ന്…

നീയായിട്ട് അപകടം വിളിച്ചു വരുത്തരുത്…

അത്രയേ എനിക്ക് പറയാനുള്ളൂ…

ഇതിലും കൂടുതലായി ഏത് രീതിയിലാണ് നിന്നെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല…