ഡെറിക് എബ്രഹാം 12 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

” അതെനിക്കറിയാം…

അതൊക്കെ മറന്നു പോകുന്നത് നീയാണല്ലോ…

സ്ക്കൂളിൽ പോകാൻ പോലുമനുവദിക്കാതെ നീയല്ലേ അവരെ നിന്റെ കൂടെ കൊണ്ട് വന്നത്…

സ്നേഹം കൊണ്ടാണെന്ന് നീ പറയുന്ന ഈ പ്രവൃത്തി കൊണ്ട് , അവരുടെ ഭാവി നീ നശിപ്പിക്കുകയാണ്..

അവർക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട ഈ ദിനങ്ങൾ എത്ര വിലപ്പെട്ടതാണെന്നറിയോ..?

ഇനിയുമങ്ങോട്ടും അങ്ങനെ കൊണ്ട് പോകുവാനാണോ നീ കരുതുന്നത് ?

ആ കാര്യത്തിൽ ആദ്യമൊരു തീരുമാനത്തിലെത്തൂ…

നിന്റെ കാര്യപ്രാപ്തിക്ക്‌ വേണ്ടി അവരുടെ ഭാവി നീ കളഞ്ഞു കുളിക്കരുത്..”

“എനിക്കവർ മാത്രമേയുള്ളൂ അങ്കിൾ…ഒരു നിമിഷം പോലും അവരെ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ല…

പേടിയാണ് , ഞാനില്ലാത്ത സമയത്ത് അവർ സുരക്ഷിതരല്ല എന്നൊരു തോന്നലാണ് എന്നെക്കൊണ്ട് ഇതൊക്കെ ചെയ്യിക്കുന്നത് ”

“അത് കൊണ്ട്?

നീ പോകുന്നിടത്തൊക്കെ അവരെ കൊണ്ട് പോകലാണോ അതിന് പരിഹാരം ?

നീ ഇവിടെ നിന്ന് മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞാൽ ഹൈദരാബാദിലേക്ക് പോകും….

അതിന് ശേഷവുമുണ്ടല്ലോ ട്രെയിനിങ് ഒക്കെ…ഏകദേശം രണ്ട് വർഷം…

അപ്പോൾ ഈ സമയത്തൊക്കെ അവരെ നീ സ്കൂളിൽ വിടില്ലേ..

അത് പോട്ടെ….

ജോലിയിൽ കയറിയതിന് ശേഷവും ഇതേ അവസ്ഥ തന്നെയല്ലേ തുടരേണ്ടത്…

അപ്പോൾ, ഞാൻ പറഞ്ഞത് തന്നെയായിരിക്കും നല്ലത്…

അവരുടെ പഠിപ്പ് നമുക്കങ്ങ് നിർത്തിയേക്കാം…”