ഡെറിക് എബ്രഹാം 12 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

“ഹ്മ്മ്മ്….”

അതെപ്പോൾ എന്ന രീതിയിൽ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും മാമിയെ നോക്കി അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു…

അവളുടെ മുഖത്തെ ഭാവങ്ങൾ മാറി മറിയുന്നത് കണ്ടിട്ട് മാമിയും ആദിയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു….

അവർ മൂന്ന് പേരും കൂടിയുള്ള ആ വട്ടമേശാ സമ്മേളനം ഒരുപാട് നേരം നീണ്ടു നിന്നു….

അങ്ങനെ ആ ദിനം വളരെ മനോഹരമായി കടന്നു പോയി….

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ആ വീട്ടിൽ ആനന്ദത്തിന്റെയും സന്തോഷത്തിന്റെയും നാളുകളായിരുന്നു…അന്നേ ദിവസം വരെ കണ്ടത് പോലെയായിരുന്നില്ല അവിടം… ആദിയെ പോലെ കുട്ടികളും മീരയുമായി പെട്ടെന്ന് അടുത്തു… ആദിക്ക് നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരിയായും കുട്ടികൾക്ക് നല്ലൊരു ചേച്ചിയുമായി അവൾ മാറുന്ന മായകളാണ് പിന്നീട് ആ വീട്ടിൽ അരങ്ങേറിയത്….

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കൂടി മുന്നോട്ട് പോയി…രാവുകളും പകലുകളും ആഘോഷങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ ആ സ്വർഗത്തിൽ , മെല്ലെ കാർമേഘം ഇരുണ്ട് കൂടാൻ തുടങ്ങി…

എങ്ങനെയെന്നു വെച്ചാൽ , ഒരു ദിവസം രാവിലെ ആദി കുട്ടികളുമായി ഒരു യാത്രയ്ക്ക് തയ്യാറെടുത്തു തുടങ്ങി…

അത് വരെ , ഇങ്ങനെയൊരു കാര്യം ആദി ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല…അത് കൊണ്ട് തന്നെ പെട്ടെന്നത് കേട്ടപ്പോൾ , അതിനോട് പൊരുത്തപ്പെടാൻ അവിടെയാർക്കും പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…ഇതറിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ വീട്ടിലെ എല്ലാവരുടെയും ഹൃദയം തകർന്ന് തുടങ്ങി…

ആ കുറഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ , അവർ തമ്മിൽ പിരിയാൻ പറ്റാത്ത വിധം അടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു….

കുട്ടികളുടെ സ്കൂളിൽ മൂന്ന് മാസത്തെ ലീവ് പറഞ്ഞിട്ടാണ് യാത്ര പോകുന്നത്…

ആദിയുടെയും കുട്ടികളുടെയും യാത്ര എവിടേക്കെന്നറിയാതെ അവിടെയുള്ളവർ പകച്ചു നിന്നു…പോകരുതെന്ന വാക്കുകൾ ഒരുപാട് അവനിലേക്കുയർന്നെങ്കിലും , അതിനൊന്നും അവനെ പിന്തിരിപ്പിക്കാനുള്ള കെല്പുണ്ടായിരുന്നില്ല…

എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ അതെന്നെന്നേക്കുമുള്ള വിടപറയലായിരുന്നില്ല..ആദിയുടെ ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടാം ഘട്ടത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു അത്..

അവന്റെ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള അടുത്ത ചവിട്ടുപടിയായിരുന്നു ആ യാത്ര….