ഡെറിക് എബ്രഹാം 12 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

എന്നാലും താൻ പറയില്ല എന്ന് അടിവരയിട്ട് ഉറപ്പിച്ചതല്ലേ…

അത് കൊണ്ട് വേറെന്ത് പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ലല്ലോ…

ഓക്കേ..അങ്ങനെ തന്നെയാവട്ടെ…”

അവളുടെ കുസൃതി നിറഞ്ഞ മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ എല്ലാം മറന്നു അവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു…

ആ കളിചിരികളിൽ അത്രയും കാലം അവർക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്ന കാർമേഘം പെയ്തൊഴിയുകയായിരുന്നു..

കൂടെയുള്ള ഓരോ നിമിഷങ്ങളിലും ഒരു നല്ലൊരു സുഹൃത്തിനെ അവൾക്കവനിൽ കാണാൻ പറ്റി….അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രണയത്തിനുണ്ടായ സ്ഥാനം താനേ നഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങി…

അവർ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് മാമി മുകളിലേക്ക് കയറി വന്നത്….

“ആഹാ…. ഇത്ര പെട്ടെന്ന് കീരിയും പാമ്പും ഒന്നായോ…? ”

മാമി ആദിയുടെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് അവന്റെയടുത്തിരുന്നു…

“പിന്നല്ലാതെ, ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ കല്യാണത്തിന്റെ മുഹൂർത്തം നോക്കാൻ തുടങ്ങി…അല്ലേടീ…? ”

“ടാ തെമ്മാടീ… നിനക്കിനിയും ആ പാവം കൊച്ചിനെ കരയിപ്പിച്ചു മതിയായില്ല , അല്ലേടാ….”

“അയ്യോ… ഇനിയവൾ ഒരിക്കലും കരയില്ല മാമീ… അതെനിക്കവൾ വാക്ക് തന്നു കഴിഞ്ഞു…അല്ലെടോ…? ”