ഗൗരീശങ്കരം [ശിവശങ്കരൻ] 112

“ശങ്കരേ…. ട്ട…” സന്തോഷത്തോടെ തുടങ്ങിയ ആ വിളി സംശയത്തോടെ അവസാനിച്ചത്, അവനിരുന്ന കസേരക്ക് കാലുകൾക്ക് പകരം ചക്രങ്ങൾ ആണെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോഴാണ്…

 

“ന്താടോ… പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ ഞാൻ ചിരകരിയപ്പെട്ട പക്ഷിയാ ഞാൻ എന്ന്… ഒരു സ്പോർട്സ്മാനെ സംബന്ധിച്ച് അവന്റെ കാലുകളാണ് ചിറകുകൾ…വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് നടന്ന അപകടത്തിൽ എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും നഷ്ടപ്പെട്ടു, കൂടെ എന്റെ ഈ കാലുകളുടെ ചലനശേഷിയും…”

 

പതിവ് പുഞ്ചിരിയോടെ അത് പറയുന്ന അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാനുള്ള ശക്തിയില്ലാതെ ഗൗരി താഴേക്ക് നോക്കി നിന്നു…

 

“ഗൗരിക്കുട്ടീ…”

 

“മ്മ്…” ശക്തിയില്ലാത്ത ഒരു മൂളലിൽ ഒരു വിങ്ങിപ്പൊട്ടൽ ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്നു അവനു തോന്നി…

 

ശങ്കരൻ തുടർന്നു…

“വിധി ചിലപ്പോ അങ്ങനെയാടോ… എല്ലാം അവസാനിച്ചെന്നു നമ്മളെ വിശ്വസിപ്പിക്കും… അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ചു ജീവിക്കാൻ നമ്മൾ ഒരുങ്ങിക്കഴിയുമ്പോൾ പ്രതീക്ഷയുടെ തിരിനാളം നമ്മെ കാണിച്ചു തരും… ആ തിരിനാളത്തിന് നേരെ കഷ്ടപ്പെട്ട് നമ്മൾ വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ… അപ്പോഴായിരിക്കും നമ്മളറിയുക അണയാൻ പോകുന്ന മെഴുകുതിരിയുടെ ഇത്തിരി വെട്ടമായിരുന്നു അത് എന്ന്…”

 

“ശങ്കരേട്ടാ…” അവൾ ദയനീയമായി വിളിക്കുമ്പോഴും ശങ്കരന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ പതിവ് ചിരി തന്നെ…

 

“ഇനി ഞാൻ ചോദിക്കട്ടെ, ശങ്കരേട്ടന്റെ ഈ ഗൗരിക്കുട്ടിയോട്… വിൽ… യൂ… മാരി… മി…?”

 

അതും പറഞ്ഞു പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന അവനെ നോക്കി ദേഷ്യം ഭാവിച്ചു വെട്ടിത്തിരിയുമ്പോൾ, കുടിക്കാൻ ചായയുമായി അമ്മ വന്നു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

 

“അമ്മേ… പോകുവാ ഞാൻ… പോയിട്ട് എല്ലാവരോടും യാത്രപറഞ്ഞു നാളെ തന്നെ ഞാൻ തിരിച്ചു വരും… ഇനി ഇവിടെ ഈ കൈലാസത്തിലെ ശങ്കരന്റെ ഗൗരിയായി കഴിഞ്ഞോളാം ഞാൻ…”

 

കണ്ണ് തുടച്ചു അവൾ അത് പറഞ്ഞു ഇറങ്ങിപ്പോയപ്പോൾ, പരസ്പരം നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച രണ്ടു മുഖങ്ങളിൽ ഇതുവരെ നിഴലിച്ചിരുന്ന ദൈന്യതക്ക് പകരം, പുതിയൊരു പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞിരുന്നു…

 

 

ആ കൈലാസം കാത്തിരിക്കുന്നു… പുതിയൊരു ഗൗരീശങ്കര പ്രണയത്തിനായി….

 

 

 

കൂടെ ഞാനും…

 

 

 

 

ഇതിനു ബാക്കി ഉണ്ടോന്നു ചോദിച്ചാൽ അറിയില്ല… ഉണ്ടാകാം… ഉണ്ടാകാതിരിക്കാം… എല്ലാം മഹാദേവന്റെ ഇച്ഛ… ഹർഷേട്ടൻ പറയും പോലെ

സർവം ശിവമയം

 

 

സ്നേഹത്തോടെ,

ശിവശങ്കരൻ