ഗൗരീശങ്കരം [ശിവശങ്കരൻ] 112

ഈ ഏട്ടനും ശങ്കരേട്ടനും ഒന്നിച്ചു പഠിച്ചതാണത്രേ പണമില്ലായ്മ പഠനത്തിന് വഴിമുടക്കിയായപ്പോൾ ശങ്കരന്റെ അച്ഛൻ വഴി സഹായവുമായി വന്നതും ജോലി മതിയെന്നും സഹായം വേണ്ടെന്നും കടുംപിടിത്തം പിടിച്ചപ്പോൾ ഈ ഓട്ടോ എടുത്തു തന്നതും എല്ലാം ആ ഏട്ടൻ പറഞ്ഞു…

 

കൈലാസം വീടിന്റെ ഗേറ്റിനു മുന്നിലായി ആ ഓട്ടോ നിർത്തി,

 

“ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വരുന്നില്ല, ശങ്കരൻ കണ്ടാൽ പിന്നേ വിടില്ല… വൈകുന്നേരം വരെ ഞാനും ഇരുന്നു പോകും… പോട്ടെ പെങ്ങളെ…”

 

ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ, ജീവിക്കാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്ന നല്ലവരായ ഈ മനുഷ്യരുടെ ഇടയിലാക്കാതെ, ഒരു രാക്ഷസജന്മത്തിന് തന്നെ എറിഞ്ഞു കൊടുത്തല്ലോ എന്ന്, ആരാധിക്കുന്ന മഹാദേവനോട് ഉള്ളാലെ പരിഭവിച്ചു അവൾ ആ വീടിന്റെ മുറ്റത്തേക്ക് കയറി…

 

അധികം വലിപ്പമില്ലാത്ത ഒരു വീട്, മുന്നിൽ കാളിങ് ബെല്ലിന് പകരം മണി തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു…

 

ണിം… പതുക്കെ മുഴങ്ങുന്ന മണിനാദത്തിന് അകമ്പടിയായി ആ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദവും എത്തി…

 

“ആഹ്… മോളെത്തിയോ… വാ… കയറിവാ…”

 

ഏറെ പരിചയമുള്ള പോലെ വാതിൽ തുറന്നു വന്ന ആ അമ്മ ഗൗരിയോട് സംസാരിച്ചു…

 

ചെരുപ്പഴിച്ചു ഇറയത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ മറുപടിക്ക്  വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ അവൾ വിഷമിച്ചു…

 

“മോൾക്ക് എന്നെ പരിചയമില്ല, അതാ സംശയം… ഞാൻ ശങ്കരന്റെ ഇളയമ്മയാ… അവന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും…” അത്രയും പറഞ്ഞു അവർ മുകളിൽ കൊളുത്തിയ രണ്ടു ഫോട്ടോകളിലേക്ക് നോക്കി, ആ മാലയിട്ട ചിത്രങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ഒരു കുഞ്ഞു നിലവിളക്ക് എരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

 

“ഇപ്പൊ മക്കളില്ലാത്ത എനിക്ക് അവൻ മകനും അവനു ഞാൻ അമ്മയും… വാ കഥകളൊക്കെ വഴിയേ പറയാം… മോളു നടന്നോ, നേരെ ചെന്നിട്ട് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞോളൂ… അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുമുറിയാണ്… ഞാൻ എന്തെങ്കിലും കുടിക്കാൻ എടുക്കാം കുട്ടി ചെല്ലൂ…”

 

നെഞ്ചിടിപ്പോടെ ആ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നപ്പോൾ അവളുടെ പാദസരക്കിലുക്കം മാത്രമായിരുന്നു ആ നിശബ്ദതയെ ബേധിച്ചത്…

 

“ഗൗരിക്കുട്ടീ….” നീട്ടിയുള്ള ആ വിളി അവളെ എന്തൊക്കെയോ ഓർമിപ്പിച്ചു…

 

സംശയത്തോടെ അവൾ അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ, തന്റെ ടേബിളിന് മുന്നിൽ ഇരുന്നു കസേരയോടൊപ്പം തിരിഞ്ഞു തന്നെ നോക്കുന്ന ശങ്കരനെ അവൾ കണ്ടു…