ഗൗരീശങ്കരം [ശിവശങ്കരൻ] 112

വെള്ള ചുരിദാറും ഷാളും ധരിച്ചു ഒരു കുഞ്ഞു പൊട്ടും തൊട്ട് ഇറങ്ങി വന്ന ഗൗരി എല്ലാവരെയും അമ്പരപ്പിച്ചു… വളരെക്കാലത്തിനു ശേഷം അവൾ മുറിക്ക് പുറത്തിറങ്ങിയതും, യാത്ര പോകുന്നതുമെല്ലാം, അവർക്ക് ഏറെ പുതിയ കാഴ്ചകൾ തന്നെ ആയിരുന്നു…

അക്ഷരനഗരിയിൽ നിന്നും കണ്ണന്റെ നഗരത്തിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ഗൗരിയുടെ ഓർമ്മകൾ പുറകിലേക്ക് പാഞ്ഞു…

‘കണ്ണൻ… കണ്ണേട്ടൻ…

കണ്ണേട്ടനെ ഒരുപാടിഷ്ടമായിരുന്നു, ചെറുപ്പം മുതൽ… ഒന്നിച്ചു പഠിച്ചു, ഒന്നിച്ചു കളിച്ചു വളർന്നവർ… സ്നേഹിതന്മാരുടെ മക്കൾ…

ചെറുപ്പം മുതൽ നിസ്സാരകാര്യങ്ങളിൽ പോലും തന്റെ ഇഷ്ടം ഓടിനടന്നു നിറവേറ്റിത്തരാൻ എന്തൊരു ഉത്സാഹമായിരുന്നു ഏട്ടന്…

ഒരിക്കൽ പൂത്തുനിൽക്കുന്ന വെള്ളാമ്പൽ കണ്ടു പറിച്ചു തരാൻ വാശിപിടിച്ചു കരഞ്ഞപ്പോൾ, അച്ഛന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വഴക്കാണ് കിട്ടിയത്, കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴോ…

കണ്ണേട്ടനെ വല്യച്ഛൻ അടിക്കുന്നതാണ് കാഴ്ച, പുഴയിലെ ചെളിയുള്ള ഭാഗത്തു ചെന്നു ചാടിയതിനാ അടി. കരച്ചിലൊക്കെ മാറ്റി താൻ കാരണം ചോദിച്ചപ്പോ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഒരു കേട്ടു വെള്ളാമ്പൽ പൂക്കൾ എടുത്തു കയ്യിൽ തന്നു… കൂടെ കവിളിലൊരു മുത്തവും…

എത്ര പിണങ്ങിയാലും, ഗൗരീ… എന്നുള്ള ഈണത്തോടെ നീട്ടിയുള്ള വിളിയിൽ എല്ലാം മറന്നു ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരി വിരിയുമായിരുന്നു…

പക്ഷേ… വലുതായപ്പോൾ ആളാകെ മാറി… സ്നേഹത്തോടെയുള്ള സ്പർശനങ്ങളിൽ മാറ്റം വന്നത് പതുക്കെ മനസ്സിലായിതുടങ്ങി… എന്തിനു, നോട്ടത്തിൽ പോലും പ്രണയത്തോടൊപ്പം… അല്ല, പ്രണയമുണ്ടായിരുന്നോ… ഇല്ല… മറ്റെന്തോ ആയിരുന്നു, ആ കണ്ണുകളിൽ…

വല്യമ്മക്ക് വയ്യാതെ ഒരു ദിവസം, എല്ലാവരും കൂടി ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയ ആ ദിവസമാണ്… ഏട്ടനും ഞാനും മാത്രം വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്ന ആ ദിവസമാണ്, ആദ്യമായി ആ രൂപം കണ്ടത്… ഒരു താലി ആ കൈകൊണ്ട് കഴുത്തിലണിഞ്ഞതിനു ശേഷം, പവിത്രതയോടെ ആ കാൽക്കീഴിൽ വക്കാൻ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നതെല്ലാം, മദ്യത്തിന്റെ മണമുളവാക്കുന്ന നിശ്വാസങ്ങളോടെ ആ മനുഷ്യൻ കവർന്നെടുത്തു…