ഗൗതം [Safu] 85

ടെന്നീസ് കോട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങാനുള്ള പടിക്കെട്ടിലിരുന്ന് വിദ്യാർത്ഥി സമരത്തിന് വേണ്ടി മുദ്രാവാക്യം തയ്യാറാക്കുന്ന ഗൗതമിനടുത്തേക്ക് ചെന്ന് പ്രണയം പറയുമ്പോൾ തെല്ലൊരു പതർച്ച പോലും തോന്നിയില്ലെന്നതും നേര് തന്നെ …..

തന്നെ അറിയാത്ത ഗൗതമിൽ നിന്നും മറുപടി തനിക്കും വേണ്ടായിരുന്നു ….. തന്നെ അറിയാത്ത ഗൗതം തന്റെ പ്രണയം സ്വീകരിക്കുമെന്ന് ചിന്തിക്കാൻ മാത്രം വിഡ്ഢിയല്ലല്ലോ താൻ …… തന്നെ അറിയട്ടെ …… തന്റെ പ്രണയവും ….. മറുപടിക്ക് കാത്തു നിൽക്കാതെ തിരികെ നടക്കാനാഞ്ഞ തന്നെ തിരികെ വിളിച്ച് തമാശ കേട്ടത് പൊലെ പ്രതികരിച്ചപ്പോഴും തന്നെ അടുത്ത് വിളിച്ച് ഉപദേശിച്ചപ്പോഴും മാത്രമാണ് കോളേജ് താരത്തിന് ലഭിക്കുന്ന അനേകം പ്രണയാഭ്യര്ഥനകളിൽ ഒന്ന് മാത്രമാണ് താനും തന്റെ പ്രണയവുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിച്ചത് …… ഹൃദയത്തിലൊരു മുറി വീണത് പോലൊരു വേദന …… ചോര കിനിയുന്നത് പോലെയൊരു പിടച്ചിൽ ….. അപ്പോഴും ധൈര്യവും പ്രതീക്ഷയും കൈവിടാതെ ഒരു പുഞ്ചിരിയാൽ തിരികെ നടന്നു …….

എന്റെ പ്രണയം എന്റേത് മാത്രമായി ഞാൻ കൊണ്ട് നടന്നു ….. ഗൗതമിന് ഒരർത്ഥത്തിലും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ട് ഞാൻ നൽകിയില്ല ….. ഗൗതം ബിരുദധാരിയായി ആ കോളേജിന്റെ പടിയിറങ്ങിയപ്പോഴും എന്റെ കണ്ണിലെ നനവും എന്റെ നെഞ്ചിലെ നോവും എന്റേത് മാത്രമാക്കി ഞാൻ …… എനിക്കുറപ്പാണ് ….. അവനീ കലാലയത്തോട് വിട പറയാനാകില്ലെന്ന് …..

കാത്തിരിപ്പ് എനിക്ക് കവിതകളായിരുന്നു …… പുസ്തകത്താള് നിറയെ അവനെന്റെ കവിതയായി തീർന്നിരുന്നു …… കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പുരസം കൊണ്ട് മഷി പടർന്നെഴുതിയ അനേകം കവിതകൾ …… എന്റെ പ്രതീക്ഷ തെറ്റാതെ വീണ്ടും അതെ കോളേജിൽ ബിരുദാനന്തര ബിരുദം നേടാൻ എത്തിയപ്പോൾ കാത്തിരിപ്പിന്റെ നോവും നീറും അതവസാനിക്കുമ്പോഴുള്ള നനവും സുഖവും ഞാനറിഞ്ഞു …….

ഒരുനാൾ ……. കോളേജ് താരത്തിന് ഒരു പ്രണയമുണ്ടെന്ന് പലരും വഴി കേട്ടനാൾ ഒരായിരം മുറിവിന്റെ വേദനയാൽ ഉള്ള് കൊണ്ട് ഞാൻ പിടഞ്ഞു ……. നീറ്റലേറിയ കണ്ണിന് പെയ്തു തോരാൻ അനുവാദം നൽകാതെ വാശി പിടിചു ഞാൻ …… സുന്ദരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ എപ്പോഴും കൂടെ കണ്ട് തുടങ്ങിയപ്പോഴും എന്റെ പ്രണയത്തെ എന്റെ കവിതകളാക്കി ഞാൻ കൊണ്ട് നടന്നു ……. ഓരോ കവിതയ്ക്കും ഗൗതമെന്ന പേര് നല്കിയ ഞാനെങ്ങനെ എൻറെ പ്രണയം മറക്കാനാണ് …… എൻറെ പ്രണയമെങ്ങനെ മരിക്കാനാണ് ……

പിന്നൊരുനാൾ എൻറെ കവിതകളെന്നെ വിട്ട് പോയന്ന് ……. അന്ന് മാത്രം …… അന്നാദ്യമായി …… എന്റെ നെഞ്ചിലെ പിടച്ചിലിന്റെ ഉലച്ചില് താങ്ങാൻ കെല്പില്ലാതെ കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പുരസമായി കവിളുകളിൽ ചാലുകൾ തീർത്തു തുടങ്ങി …… ഭ്രാന്തിയെ പൊലെ അവിടമെങ്ങും തിരഞ്ഞു നടന്നപ്പോഴും സൂക്ഷ്മതയില്ലാത്തവൾ എന്ന് ഞാൻ എന്നെ തന്നെ പഴിച്ചു …… മൂല്യമേറിയ പ്രണയത്തെ ഒന്ന് സൂക്ഷിക്കാൻ പോലുമാവാത്തവൾ എന്ന് പഴിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു ……. രണ്ട് ദിവസത്തെ ഊണും ഉറക്കവുമിളച്ച തിരച്ചിലെനിക്ക് നിരാശ സമ്മാനിച്ചപ്പോൾ എന്റെ പ്രണയമെനിക്ക് എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടമാവുകയാണോ എന്നൊരു ഭയമെന്നെ പിടി മുറുക്കി ……

മൈതാനത്തിലേക്കുള്ള പടിക്കെട്ടുകളിൽ ഇരുന്ന് മുഖം പൊത്തി ഏങ്ങിയേങ്ങി കരയുമ്പോൾ തോളിലേറ്റ സ്പര്ശനത്തിൽ മുഖമുയർത്തി നോക്കിയ എന്റെ നോട്ടം കൊരുത്തത് നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന ചാലുകളിലേക്ക് നോക്കുന്ന ഗൗതമിന്റെ കണ്ണുകളിലാണ് ……

ഒരു ചോദ്യമോ കാര്യമോ പറയാതെ എനിക്കടുത്ത് ഗൗതം വന്നിരുന്നപ്പോഴും ഗൗതമിൽ നിന്നൊരു ചോദ്യമുയർന്നാൽ പറയാനൊരു കള്ളം തിരയുകയായിരുന്നു ഞാൻ ……..

ഒട്ടൊരു നേരത്തിന് ശേഷം എനിക്ക് നേരെ നീണ്ടു വന്ന ഗൗതമിന്റെ കയ്യില്‍ എൻറെ പ്രാണൻ കോറി വച്ച എന്റെ പുസ്തകം കണ്ടപ്പോൾ പരിസരം മറന്ന് ഞാനത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വച്ച് വിതുമ്പി …….

” എന്നെക്കാൾ സ്നേഹം നിനക്കീ പുസ്തകത്തോടാണോ ….? ” എന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചപ്പോഴും ” നീയാണിതികം നിറയെ ” എന്ന ഉത്തരമെന്റെ ഉള്ളിൽ പതുങ്ങി ക്കിടന്നു ……

” എന്നെക്കാൾ സ്നേഹമാണോ നിനക്കീ പുസ്തകത്തോട് ….. ? ” എന്നാവർത്തിച്ച് വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോൾ ചോദ്യത്തിലെ പൊരുൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അത്ഭുതമൂറിയ കണ്ണുകൾ വിടർത്തി ഞാൻ അവനെ നോക്കി …….. പ്രതീക്ഷയുടെ പുതുമഴയിൽ പുല്നാമ്പുകൾ ക്ക് പുതുജീവൻ വയ്ക്കുന്നതൊരു സുഖമായി ഞാൻ അനുഭവിക്കുമ്പോഴേക്കും വെറുമൊരു ചാറ്റൽ മഴയായി അവ അവസാനിക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞത് ഗൗതമിന്റെ പ്രണയമെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ആ സുന്ദരി പടിക്കെട്ടുകളിറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മാത്രമാണ് …….

മറുപടി നൽകാതെ ഞാനെന്റെ പുസ്തകത്തെ നെഞ്ചോട് ചേർത്താ പടിക്കെട്ടുകൾ കയറി ഓടി മറഞ്ഞപ്പോഴും മുങ്ങി മരിക്കാനായൊരു ജീവന് കൈത്താങ്ങ് കിട്ടിയത് പോലോരാശ്വാസം എന്റെയുള്ളിൽ കിടന്നു ….. ചേർത്ത് പിടിച്ചെന്റെ പുസ്തകത്തെ ചുംബിച്ചെനിക്ക് മതിവരുന്നില്ലായിരുന്നു ……

എന്റെ മാത്രം ലോകമായ എന്റെ മുറിയിൽ ആർത്തിയോടെ എന്റെ കവിതകളെ ഹൃദയത്തിലേറ്റാൻ താളുകൾ മറിക്കും തോറും കണ്ണുകൾ അത്ഭുതം കൂറി നിന്നു …… മഷിപ്പടർപ്പുകളിൽ വീണ്ടും ഉപ്പുരസമുള്ള നനവ് ഉറ്റി വീണു ……