ഒരു ബാംഗ്ലൂർ വാരാന്ത്യം 9 [Santhosh Nair] 955

അപ്പോഴേക്കും അടിച്ച സാധനം എല്ലാം ഇറങ്ങി എന്ന് തോന്നി, ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം എഴുനേറ്റു. ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം ഒരു പട്ടാളക്കാരൻ ആണോ എന്നു സംശയം തോന്നി. ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞു, അദ്ദേഹം മിലിട്ടറിയിൽ ആയിരുന്നുവെന്നും, ലിയൂടിനെന്റ കേണൽ ആയി റിട്ടയർ ആയതാണെന്നും, ബാംഗളൂരിൽ സെറ്റിൽഡ് ആണെന്നും. ഇവിടെ  എറണാകുളത്തു ഒരു കല്യാണത്തിന്  വന്നതാണ്.  ഭാര്യയും സെർവിസിൽ ആയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ റിട്ടയർ ആയി. മകൻ ആർമി ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഡോക്ടർ ആണ്. മകൾ സിവിൽ സർവീസിനു ശ്രമിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു പെങ്ങളും മകളും കൂടെ താമസിക്കുന്നുമുണ്ട്.

ഒരേ ശ്വാസത്തിൽ എല്ലാ വിശേഷങ്ങളും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ചായ കുടിച്ചിട്ടു പൈസ കൊടുത്തിട്ടു ഞങ്ങൾ വായും മുഖവും കഴുകി ബസിൽ കയറി.  “സാർ ഒരു ഗായകനാണെന്നു അത്യാവശ്യം മനസ്സിലായി കേട്ടോ”  എന്ന് ചിരിയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അദ്ദേഹം ഒരു തമാശച്ചിരിയോടെ ആ നിർദ്ദോഷ ഫലിതം വരവ് വെച്ചു. പിന്നെയും എന്തൊക്കൊയോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു അദ്ദേഹം. പട്ടാളക്കഥകൾ തന്നെ. ശത്രുക്കളെ വെടിവെച്ചതും, ബോംബ് കണ്ടെടുത്തതും, ടെററിസ്റ്റുകളുടെ താവളത്തിൽ കയറി കുരുതി നടത്തിയതും, അങ്ങനെയങ്ങനെ. ഞാൻ കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. നല്ല കാറ്റുണ്ട്. ഉറക്കം വന്നില്ല.

ദൈവം സഹായിച്ചു വലിയ ട്രാഫിക് ഇല്ലായിരുന്നതിനാൽ ആറരക്ക് തന്നെ മടിവാളയിൽ എത്തി. അദ്ദേഹവും മടിവാളയിൽ തന്നെ ഇറങ്ങി.  ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞു, ഇന്ദിരാനഗറിലെ ദീനബന്ധു ദേവസ്ഥാനത്തിനടുത്തു ഒരു അപ്പാർട്മെന്റിൽ ആണ് താമസിക്കുന്നതെന്ന്.  ഞങ്ങൾ ഒരു കാറു പിടിച്ചു HAL വഴി ഇന്ദിരാനഗർ വരെയുള്ള ചാർജ് ഉറപ്പിച്ചു (ചുറ്റിപ്പോകണ്ടാ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹം നിർബന്ധിച്ചതിനാൽ). ബാഗുകൾ എല്ലാം എടുത്തു ഞങ്ങൾ കയറി. അദ്ദേഹം എന്റെ നമ്പർ വാങ്ങിച്ചു, ശനിയാഴ്ച അമ്പലത്തിൽ വരുമ്പോൾ വീട്ടിലേക്കു വരാൻ പറഞ്ഞു. ഇടയ്ക്കു വിളിക്കാമെന്നും പറഞ്ഞു.

വളരെ സന്തോഷം തോന്നി ഒരു നല്ല പരിചയക്കാരനെ കിട്ടി. (ഇതുകൊണ്ടാണ് പറയുന്നത് ഫസ്റ്റ് ഇമ്പ്രെഷൻ കാൻഡ് ബി ദി ബെസ്ററ് ഇമ്പ്രെഷൻ എന്ന് – ഇത് ഞാൻ പറഞ്ഞ തത്വമാണ് കേട്ടോ. ഷേക്‌സ്‌പെയർ, മഹാത്മാ ഗാന്ധി, സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ, ആർക്കും ഇതുമായി ബന്ധമില്ല – മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം എടുത്തു).

ഞാൻ വീടിനു മുമ്പിൽ ഇറങ്ങി. ഇപ്പുറത്തും വശത്തു വന്നു ഇന്ദിരാനഗർ വരെയുള്ള കാറുകൂലി കൊടുത്തു. സോറി, സാർ. എനിക്കുവേണ്ടി ഇവിടെ വന്നിട്ട് സാറിനെക്കൊണ്ട് ഞാൻ കൊടുപ്പിക്കുന്നതു ശരിയല്ല. നമുക്ക് പിന്നെ സംസാരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു. പിറകിൽ ഇറക്കിവിളിച്ചിട്ടും ഞാൻ നിൽക്കാതെ ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു. നിന്നെ ഞാൻ എടുത്തോളാമെടാ എന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഉറക്കെ പറഞ്ഞു, തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കിയപ്പോൾ അതെ ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം കാറിൽ കയറിപ്പോകുന്നത് കണ്ടു. ഞാനും ആ ചിരിയോടെ ഗേറ്റ് തുറന്നു അകത്തു കയറി.

അടുത്തുള്ള വീട്ടിലെ ചേച്ചിയെ വിളിച്ചു (എന്തെങ്കിലും ഹെല്പ് വേണമെങ്കിൽ അവർ ചെയ്യാറുണ്ട്. അവരുടെ ഭര്ത്താവിന് മാർക്കെറ്റിൽ പച്ചക്കറിക്കച്ചവടമാണ്, നല്ല മനുഷ്യർ) “അക്കാ, ദയവിട്ടു ഗേറ്റു സ്വല്പ സ്വേച്ഛാഗോളിസി” എന്ന് അറിയാവുന്ന കന്നഡത്തിൽ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ഗേറ്റ് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്കു മനസ്സിലായി ഞാൻ മുറ്റമാണ് ഉദ്ദേശിച്ചതെന്ന്.  അവർ വന്നു മുറ്റമടിച്ചു തൂത്തുവാരി, വെള്ളം തളിച്ച്, കോലമിട്ടിട്ടു പൊയ്ക്കോളും. നല്ല വൃത്തിയും വെടിപ്പുമുള്ള ചേച്ചിയാണ്, ഒരു ശല്യവുമില്ലാത്ത കുടുംബം.

ഞാൻ ചെരുപ്പഴിച്ചു വെളിയിലിട്ടു കാൽ കഴുകി വാതിൽ തുറന്നു വീട്ടിൽക്കയറി. നേരെ ബെഡ്‌റൂമിൽ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം എടുത്തു വെച്ചു. പാക്കറ്റ് ഒക്കെ പിന്നെയഴിക്കാം. പെട്ടെന്ന് വീട് വൃത്തിയാക്കി ലൈറ്റ് ആയിട്ട് തുടച്ചെടുത്തു, (നാല് ദിവസമായില്ലേ, പാവം വീട്).  എന്നിട്ടു മുഷിഞ്ഞ തുണികൾ കഴുകി, പ്രാഥമിക കൃത്യങ്ങൾ നിർവഹിച്ചു കുളിയും കഴിഞ്ഞു. (എല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു). മുറിയിലെല്ലാം ശ്രീയുടെ സ്ത്രൈണ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. എന്തോ അവളെ ഒത്തിരി മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നു. വിളിക്കാൻ തോന്നി, പക്ഷെ ഇപ്പോൾ വിളിച്ചാൽ എല്ലാ ജോലിയും പാളും.  വൈകിട്ടാവട്ടെ).

പെട്ടെന്ന് ചെന്ന് വിളക്ക്‌ കത്തിച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചു, “കാത്തുകൊള്ളണമേ നാരായണാ”.

അക്കാ താഴെനിന്ന് വിളിച്ചു “തമ്മാ നാന് ഹാങ്ങാടിയിന്ദ ഹാല്  ഖരീദിസബേക്കാ?”