ഒരു ബാംഗ്ലൂർ വാരാന്ത്യം 9 [Santhosh Nair] 955

ഒന്നരക്കു തന്നെ ശാപ്പാടിന് പുറപ്പെട്ടു. ഗുജ്‌ താലി ഭക്ഷണശാലയിലേക്ക് ഞങ്ങളുടെ ഗ്രൂപ്പ്. ഞങ്ങൾ അവിടേക്കു നടന്നു പോയി. ഞങ്ങളുടെ ടീമിലെ എല്ലാപേരും (മിസ്റ്റർ ഞാൻ ഉൾപ്പെടെ – നോട് ദി പോയിന്റ്) വളരെ സിമ്പിൾ ആണ് കേട്ടോ. വലിപ്പച്ചെറുപ്പങ്ങൾ ഒന്നും നോക്കാറില്ല.  ഗുജ്‌ താലി, രാജസ്ഥാനി താലി ഇവരണ്ടും ബിൽകുൽ മസാല നഹി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടം ആണ്. പായസത്തിന്റെ കാര്യം പറയുകയും വേണ്ടാ. ഉച്ചക്ക് സമ പോളിങ്.

അമാനുല്ല ഇന്നുവൈകിട്ടു തിരികെ ദുബായിക്ക് പോകും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ രണ്ടരക്കെല്ലാം ഞങ്ങൾ കൂട്ടം പിരിച്ചു വിട്ടു. ഞാൻ അവിടുന്ന് നേരെ വീട്ടിലേക്കു പോകുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞു. (വൈകിട്ട് ചില പ്രൊഗ്രാമുകൾ

ഉണ്ടല്ലോ). അമാനുള്ള എനിക്കൊരു ഹഗ് തന്നു, “വിൽ മീറ്റ് എഗൈൻ” എന്ന് പറഞ്ഞു

“യാ അല്ലാഹ്, ഇനിയും ഇദ്ദേഹം ഇവിടെ റിവ്യൂ വിനു വരുമോ? ഒരു ചക്ക വീണു മുയൽ ചത്തെന്നു കരുതി ഇപ്പോഴും അതുണ്ടാകണം എന്നില്ലല്ലോ എന്റെ കൃഷ്ണ”

രമേശ് സാർ എന്റെ മൈൻഡ് വോയിസ് മനസ്സിലാക്കി, അടക്കി ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു  “സാർ യൂ ടൂ” എന്നത് പോലെ ദയനീയമായി അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.

എല്ലാവരോടും ഹാപ്പി വീക്കെൻഡ് പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചു ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു വിട്ടു. സൂസന്റെ കാൾ വന്നു. “ഡാ നാളെ ഞാൻ വരുന്നുണ്ട്. നീ എന്റെ കൂടെ വരണം. അമ്മച്ചി ഇല്ല”.

“ശരിയെടി, ഞാൻ റെഡിയായി നിൽക്കാം. നീ വന്നോളൂ”

അവളെയും ഭർത്താവിനെയും എനിക്ക് ജീവനാണ്. അതുപോലെ തന്നെ അവർക്കും. അവൻ MLA ആകുന്നതിനു മുമ്പ് പാർട്ടിയുടെ യൂത്ത് വിങ് ഹെഡ് ആയിരുന്നു. സാമ്പത്തികമുള്ള ഒരു സരസ്വത ബ്രാഹ്മണ കുടുംബം. ഈ കല്യാണത്തിൽ ഒരു കൗൺസിലർ റോൾ ആയിരുന്നു എനിക്കും. രണ്ടു പേരുടെ മാതാപിതാക്കളും എതിർത്തു നിന്നുകൊണ്ട് കൺവിൻസ്‌ ചെയ്യിക്കാൻ എനിക്ക് കുറെ പാട് പെടേണ്ടി വന്നു. ഞാൻ അവളുടെഅനോഫിഷ്യൽ  ആങ്ങളയും,കുട്ടികളുടെ മാമനും ആണ്. അമ്മാവന്റെ മടിയിലിരുത്തി കുട്ടികൾക്ക് ചെയ്യേണ്ട ചില ചടങ്ങുകൾ എന്റെ മടിയിലിരുത്തിയാണ് ചെയ്യിച്ചത്. (സന്തോഷം കൊണ്ട് കണ്ണ് നിറക്കുന്ന ചില അനുഭവങ്ങൾ).  അവളുടെ മോനും മോളും എന്നെ “മാമൻ” എന്നാണു വിളിക്കുന്നത്. ആ വിളി കേൾക്കാൻ തന്നെ എന്തോ ഒരു സുഖമാണ് കേട്ടോ.

കല്യാണം നടന്ന സമയത്തു ഒരു പ്രാവശ്യം അവൾ അകത്തു എന്തോ ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അടുത്തുണ്ടായിരുന്നു.  എന്തോ സംസാരിച്ചു അവളുടെ തോളിൽ ഞാൻ കൈ വെച്ചു കൊണ്ട് എന്തോ കുസൃതിയോ തമാശയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു, അപ്പോഴാണ് അവളുടെ ഭർത്താവ് കയറി വന്നത്. ചമ്മിപ്പോയ ഞാൻ കയ്യെടുത്തു അവനോടു സോറി പറഞ്ഞു. ഉടനെ അവൻ പറഞ്ഞു “നിങ്ങൾ ആങ്ങളയും പെങ്ങളും. നിന്റെ പെങ്ങളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ടതിനു എന്നോടെന്തിനാ സോറി പറയുന്നേ?” ഞാൻ അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ വന്നുപോയി. അവളും കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരോടും ചേർന്നു നിന്നു. (ഇതുപോലെയുള്ള അനുഭവങ്ങൾ പാറക്കെട്ടുകൾ പോലെയാണ്, തകർക്കാനാവാത്ത വിശ്വാസങ്ങൾ).

വീട്ടിൽ വന്നു അകത്തു കയറി. ദേഹശുദ്ധി വരുത്തി ഡ്രസ്സ് കഴുകിയിട്ടു. (ഞാൻ കുറെ തുണി അലക്കുന്നുണ്ട്, അല്ലെ? അല്പം വൃത്തി കൂടുതലാണ് കേട്ടോ – ഇതൊരു മനോരോഗമല്ല എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്).  ഒന്ന് കിടന്നുറങ്ങണം. ഗുജ്‌ താലിയുടെ മേൽ ഒത്തിരി അദ്ധ്വാനിച്ചതല്ലേ?

കാൾ വരുന്നു – ജോർജുമത്തായിയും, അജി നായരും, അഗസ്റ്റിനും, സൂസനും, താജുവും എല്ലാം കൂടി ഒരു കോൺഫ്‌ കാൾ. “ഡേയ് പട്ടർ. ഞങ്ങൾ എത്തി. നാളെ സൂസന്റെ കൂടെ ഇങ്ങു പോര്. ഞങ്ങൾ അവളുടെ ഗസ്റ്റ് ഹാവ്‌സിൽ ഉണ്ട്. കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യത്തെ പോലെ കാർഡ് എടുക്കാതെ വന്നേക്കരുത്.” എന്ന് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ദുഷ്ടന്മാർ. ഒരബദ്ധം ആർക്കുവേണേലും പറ്റും. ഓണം കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും കൂടി വന്നു. ഞങ്ങൾ അന്ന് പോയത് നന്ദിനിയിൽ ആയിരുന്നു (ബാർ അറ്റാച്ഡ്). ബിൽ പേ ചെയ്യാമെന്ന് നിർബന്ധം പിടിച്ചു വഴക്കുണ്ടാക്കി ഞാൻ മേടിച്ചു പേ ചെയ്യാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ആണ് മനസ്സിലായത് പേഴ്സിൽ കാർഡ് ഇല്ലെന്നു. ബില്ല് അഞ്ചായിരത്തിനു മുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. കയ്യിൽ മൂവായിരമേ ഉണ്ടായിരുന്നുളളൂ. പിന്നെ സൂസന്റെ ഭർത്താവ് ബിൽ പണം കൊടുത്തു. അപ്പോൾ മുതൽ അവരുടെ കളിയാക്കുണ്ട്.