അനാമിക 5 [Jeevan] 296

ഇതേ സമയം എന്റെ പ്രവർത്തി കണ്ടു അവൾ ഞെട്ടി ചുറ്റും നോക്കാൻ തുടങ്ങി. അവൾ നന്നായി ചമ്മിയിരുന്നു എന്ന് ആ മുഖ ഭാവം വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ഞെട്ടിത്തരിച്ചുള്ള നോട്ടം കണ്ടതും, വിഷ്ണു എന്റെ തോളിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു..അപ്പോളാണ് എനിക്ക് സ്ഥലകാല ബോധം വന്നത്.

ഇതേ സമയം ശ്രീക്കും രേഷ്മക്കും കാര്യം മനസ്സിലായി. ശ്രീ അവിടെ നിന്നും ഇപ്പോൾ വരാം എന്നും പറഞ്ഞിറങ്ങി പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടെങ്കിലും എന്തോ അപ്പോൾ അത് കാര്യമാക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ഞാൻ അവളെ മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കി അപ്പോൾ.

ആമിയുടെ മുഖത്തു അല്പം സങ്കടം ഒക്കെ വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു, അവൾ വളരെ പതിയെ പറഞ്ഞു –

” ഫോൺ ഇല്ലായിരുന്നു… അത് പോയി… ഒപ്പം നമ്പറും… വിശദമായി ഞാൻ പിന്നെ പറയാം… ”

ക്ലാസ്സിൽ എല്ലാരുടെയും നോട്ടം ഞങ്ങളിലേക്കു തന്നെ ആയിരുന്നു. അവളുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കിയ ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, അത് പിന്നെ സംസാരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ വന്ന കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ അവളെ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്, പെട്ടന്നു കണ്ട ഞെട്ടലിലും, അടക്കി വച്ച വികാരങ്ങൾ പുറത്തു ചാടുന്നതിനുമിടയിൽ അവളെ കാര്യമായി ശ്രദ്ധിക്കാൻ ആയില്ല.

കോളേജ് ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങിയിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളതുകൊണ്ട്  യൂണിഫോന്നും വന്നിട്ടില്ല.  അവൾ ഒരു ബ്ലാക്ക് മിഡിയും ടോപ്പും ആയിരുന്നു ഇട്ടിരുന്നത്. ഡെസ്കിനു താഴെ നീട്ടി വച്ചിരുന്ന കണങ്കാലിനു മുകളിൽ വരെയെ അത് എത്തിയിരുന്നുള്ളു. മിഡിയിലും ടോപ്പിലും മനോഹരമായ ചെറിയ കല്ലുകൾ കൊണ്ടുള്ള സ്റ്റോൺ വർക്സ്, അത് ജാലകത്തിൽ നിന്നും അരിച്ചു വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന സൂര്യ പ്രകാശത്തിൽ തിളങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ഒപ്പം സ്വർണ വർണം ഉള്ള അവളുടെ ശരീരവും. കാലിൽ ഉള്ള നേർത്ത സ്വർണ പാദസരവും, ജിമിക്കി കമ്മലും, കഴുത്തിലെ ചെറിയ നൂലുപോലെയുള്ള സ്വർണ മാലയും അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ മാറ്റ് കൂട്ടി. ഇവളിലേക്കലിഞ്ഞില്ലാതെ ആയിരുന്നെങ്കിലെന്ന്  ആശിച്ചു പോയി ഞാൻ.

ഞാൻ അവളിൽ നിന്നും ശ്രദ്ധ മാറ്റാനായി പരമാവധി പണിപ്പെട്ടുകൊണ്ടു സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. ഫ്രഷേഴ്‌സ് ഡേ സെലിബ്രേഷൻ, പ്രോഗ്രാംസ്, ഫണ്ടിംഗ്, അങ്ങനെ എല്ലാം. അപ്പോളേക്കും ശ്രീയും വന്നു. “അവളുടെ മുഖത്തു ഒരു വിഷമം നിഴലിച്ചുവോ “,  എന്തോ എനിക്ക് ശ്രദ്ധിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. മനസ്സിലും മുന്നിലും അനാമിക എന്ന എന്റെ ആമിക്കുട്ടി മാത്രം.