രാക്ഷസൻ 4 [FÜHRER] 324

അവനെ കൂട്ടാന്‍ അപ്പുമാമയും എത്തിയിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും പുതിയ ലക്ഷ്യങ്ങളോടെയാണ് അലോക് പുറത്തേക്കറിങ്ങിയത്. അപ്പുമാമ അവനെ മാറോടടക്കിപ്പിടിക്കുമ്പോഴും അലോകിന്റെ കണ്ണുകള്‍ ചുറ്റും തന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ എത്തിയിട്ടുണ്ടോയെന്ന് അറിയാന്‍ പരതി.

ഒടുവില്‍ ആ നോട്ടം ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തെത്തി. അവന്‍ കണ്ടു ദൂരെ മാറി മരത്തിന്റെ ചുവട്ടില്‍ തന്നെയും കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഒന്‍പതു പേരേയും. അവന്‍ അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരി തൂകി.

അവര്‍ ഓടി അവനരികിലെത്തി അവനെ വാരിപ്പുണര്‍ന്നു.

അവരോടൊപ്പം പോകാന്‍ തുനിഞ്ഞ അലോകിനെ അപ്പുമാമ തടഞ്ഞു.

ഉണ്ണിക്കുട്ടാ നീ എന്താ ഈ പറയുന്നേ, ഇവരോടൊപ്പം പോകണോന്നോ.. ഇവരുടെ കൂടെ നി എവിടേക്കു പോകാനാ. നീ വാ നമുക്കു വീട്ടിലേക്കു പോകാം.

ഇല്ല ഞാന്‍ വരില്ല അപ്പുമാമേ. എനിക്ക് ഇവരോടൊപ്പം പോണം. അലോക് തന്റെ തീരുമാനത്തില്‍ ഉറച്ചു നിന്നു.

ഉണ്ണിക്കുട്ടാ.  നിനക്കൊരു വീടുണ്ട്. തെരുവില്‍ അന്തിയുറങ്ങേണ്ട കാര്യം എന്റെ കുട്ടിക്കില്ല..അയാള്‍ അവനെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു.

ഇനി എനിക്കാരാ അപ്പുമാമെ ആ വീട്ടില്‍ ഉള്ളത്.. അലോക് സങ്കടത്തോടെ ചോദിച്ചു.

എന്റെ ഹരിയും സുമിത്രയും പോയെങ്കിലും ഞാന്‍ ഇല്ലേ എന്റെ കുട്ടിക്ക്. എനിക്കു നീ മാത്രമെ ഉള്ളൂവെന്നു നിനക്കറിയാവുന്നതല്ലേ. നീ കൂടെ പോയാല്‍ പിന്നെ അത് എനിക്കു സഹിക്കാന്‍ പറ്റില്ല ഉണ്ണീ.

നീ എനിക്കു പിറന്നതല്ലെങ്കിലും എന്റെ മോന്‍ തന്നെയല്ലേ. അയാള്‍ സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അലോക് അപ്പുമാമയുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി. താന്‍ നഷ്ടപ്പെടുമോയെന്ന വേദനയാല്‍ ആ കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അപ്പുമാമ അച്ഛന്റെ സഹോരനാണ്. ഏറെ വൈകിയാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിവാഹം നടന്നത്. പിന്നീടങ്ങോട്ടു സന്തോഷത്തിന്റെ നാളുകളായിരുന്നു. ഇതിനിടെ ഒരു കുഞ്ഞു മാലാഖയെ