♥️ പാർവതി പരിണയം ♥️ [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 169

“ഇന്ന് മോൾടെ ദിവസമാണ്, മോളെന്തു പറഞ്ഞാലും ഇച്ചായൻ സാധിച്ചു തരും “

“നീയാ ഈ പെണ്ണിനെ വഷളാക്കുന്നു, ഇപ്പൊ ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ ഒന്നും അനുസരിക്കില്ല “

അമ്മയുടെ ശകാരം കേട്ടതും അവൾ അവന്റെ പിന്നിൽ ഒളിച്ചു

“അമ്മ ഒന്ന് പോയെ, എന്റെ മോളു പാവമാ “

“നിന്നെയൊന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല, അങ്ങളേം പെങ്ങളും കൂടെ കറങ്ങിയിട്ടു അധികം രാത്രിയാകാതെ ഇങ്ങെത്തിയേക്കണം “

“ ശരിയമ്മാ “

അവർ സിനിമ കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ സമയം വൈകിട്ട് 5 മണിയായി, അവളുടെ ആഗ്രഹപ്രകാരം ബീച്ചിൽ പോയി അസ്തമയവും കണ്ടു പുറത്തുന്നു ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു അമ്മക്കുള്ള പാഴ്‌സലും വാങ്ങിയാണവർ വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചത്

എല്ലാം നിമിഷ നേരം കൊണ്ടായിരുന്നു സംഭവിച്ചത്, എതിരെ വന്ന വണ്ടിയുടെ വെളിച്ചം കാരണം കണ്ണ് കാണാൻ സാധിക്കാതെ ടെലിഫോൺ ഡിപ്പാർട്മെന്റ് കുഴിച്ചിട്ടിരുന്ന കുഴിയിലാണ് റോയിയുടെ ബൈക്ക് വീണത്

റോയ് എഴുന്നേറ്റു ചുറ്റും നോക്കി, അപ്പോഴും കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഹെഡ് ലൈറ്റിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അവൻ റോഡിൽ വീണുകിടക്കുന്ന റേച്ചലിനെ കണ്ടു, എഴുന്നേൽക്കാൻ ആകാതെ കിടന്ന റോയ് നിറങ്ങിയാണ് റേച്ചലിന് അടുത്തെത്തിയത്… അവളുടെ മുഖം കണ്ടതും അവനു തല കറങ്ങുന്നതു പോലെ തോന്നി, റേച്ചലിന്റെ മുഖം മുഴുവൻ രക്തത്താൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു

“ഇച്ചായാ, എനിക്ക് വേദനിക്കുന്നു ഇച്ചായാ “

അവന്റെ നെഞ്ചു പൊട്ടിപ്പോകുന്നത് പോലെ തോന്നി, അവൻ ഫോണെടുത്തു ആംബുലൻസിനു വിളിച്ചു

“ഒന്നൂല്ലടാ മോളെ, മോൾക്കൊന്നും ഇല്ല തലയിൽ ചെറിയൊരു മുറിവേ ഉള്ളു, ഇപ്പൊ നമുക്ക് ആശുപത്രിയിൽ പോകാം ട്ടോ “

“ഇച്ചായാ എനിക്ക്…. “

അവൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത് മുഴുവനാക്കാൻ സാധിക്കാതെ അവൾ അവളുടെ അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി

അതിനു ശേഷം എന്ത് സംഭവിച്ചു എന്ന് റോയിക്കു അറിയില്ല ,അവൻ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ അവനെ കട്ടിലിൽ കയ്യും കാലും കെട്ടിയിട്ട അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു

അവൻ ചുറ്റും നോക്കി, അവന്റെ മുറിതന്നെയാണ്, അവന്റെ നോട്ടം ചുവരിൽ തൂക്കിയിരിക്കുന്ന ഒരു ഫോട്ടോയിൽ പതിഞ്ഞു, റേച്ചൽ… അവളുടെ ഫോട്ടോ മാലയിട്ടു തൂക്കിയിരിക്കുന്നു, അവന്റെ കവിളിൽ കൂടെ കണ്ണുനീർ ഒഴുകി

“അറിയില്ലെടോ എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല ഒരാറ് മാസക്കാലം എനിക്കെന്തു സംഭവിച്ചു എന്നെനിക്കറിയില്ല… എന്റെ മോളുടെ മുഖം എനിക്ക് അവസാനമായി ഒന്ന് കാണാൻ പോലും പറ്റിയില്ല, ആ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ അന്ന് അമ്മയുടെ മടിയിൽ കിടന്നു ഒരുപാട് കരഞ്ഞു, അമ്മ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചില്ല വിഷമങ്ങൾ കരഞ്ഞു തീർക്കട്ടെ എന്ന് കരുതിക്കാണും “

ഈ സമയമത്രയും റോയ് പറഞ്ഞത് കേട്ടിരുന്ന പാർവതിയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു ഒഴുകുകയായിരുന്നു ,

“ ചിലപ്പോ ആലോചിക്കും ആ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും എഴുന്നേൽക്കണ്ടായിരുന്നു എന്ന്, ആ ഉറക്കത്തിൽ എങ്കിലും എന്റെ മോളെ എനിക്ക് കാണാൻ പറ്റിയാലോ “

പാർവതിക്ക് അവനെ ഒന്നു ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ പോലും സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല,അടക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന വികാരങ്ങൾ എല്ലാം പുറത്തു വരുമോ എന്നവൾ ഭയപ്പെട്ടു,

പിന്നെ ഒരുനാൾ അവൻ മുഴുവൻ ധൈര്യവും സംഭരിച്ചു അവളോട്‌ അവന്റെ മനസ്സിലേ ആഗ്രഹം പറഞ്ഞു

“പാർവതി, എടൊ എനിക്ക് തന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട് “

അവന്റെ ശബ്ദത്തിലെ വിറയലും, അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഭയവും കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവൾ ഉറപ്പിച്ചു റോയ് തന്റെ ഇഷ്ടം അറിയിക്കാൻ പോവുകയാണെന്ന്, അവൾക്കു ആ നിമിഷം ഭയമായിരുന്നു തന്റെ ബുദ്ധിയെ മനസ്സ് ജയിക്കുമോ എന്നുള്ള ഭയം, മനസ്സ് അവനെ ഇഷ്ടമാണ് എന്ന് പറയുമ്പോൾ ഒക്കെ അവളുടെ ബുദ്ധി അത് ശരിയല്ല അച്ഛനോട് ചെയ്യുന്ന വിശ്വാസ വഞ്ചന ആണെന്ന് അവള ഓര്മപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു