“ആന്റി പറഞ്ഞതു ശരിതന്നെയാണ് പൈസയ്ക്കൊന്നും യാതൊരു വിലയുമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻതന്നെ……”
അവൾ മനസിൽ പിറുപിറുത്തു.
“ഏതെങ്കിലും ഒരു ബാഗ് എന്റെ കൈയിൽ തന്നേക്കൂ മായമ്മേ…..
മൂന്നു ബാഗൊക്കെ തൂക്കിനടക്കുന്നതുകാണുമ്പോൾ വെള്ളപ്പൊക്കക്കാരെപോലെയുണ്ട്……..
അതുമാത്രവുമല്ല രണ്ടു കൈയിലും ബാഗൊക്കെയാകുമ്പോൾ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ സാരിയൊതുക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടു ചെരുപ്പിന്റെ ഭംഗിനോക്കുവാനൊന്നും സാധിക്കുകയുമില്ല…..!”
ഹോട്ടലിന്റെ പടിക്കെട്ടിറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ തിരിഞ്ഞുനോക്കി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ചിരിയോടെ അയാൾ കൈനീട്ടിയപ്പോൾ മുഖത്തുനോക്കാതെതന്നെയാണ് ലാപ്‌ടോപ്പിന്റെ ബാഗ് അയാളെയേല്പിച്ചത്.
കാറിനടുത്തെത്തി പിൻഭാഗത്തെ വാതിൽ തുറന്നു ബാഗുകളൊക്കെ സീറ്റിൽവച്ചശേഷം മനസിൽ വീണ്ടുമൊരു സംശയം…..!
ഇവിടെയിരുന്നാൽ മതിയോ……!
അല്ലെങ്കിൽ മുന്നിൽ ഇരിക്കണോ…..!
ഇതുവരെയുള്ളതുപോലെയല്ല ഇനിയുള്ള യാത്ര സ്വന്തം നാട്ടിലേക്കാണ്…….!
ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ നാട്ടിലെത്തും ……
മുന്നിലിരുന്നാൽ വഴിയിലോ ബസ്റ്റോപ്പിലോ കടയിലോ നിൽക്കുന്ന പരിചയക്കാർ ആരെങ്കിലും കാണുകയാണെങ്കിൽ
അവർക്കു സംശയമാകും…..!
പിന്നെയെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞുപരത്തുവാൻ അതുമതി……!
അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഇന്നു ഹോട്ടലിൽ നിന്നുണ്ടായ സംഭവത്തോടെ വീട്ടിലേക്കു പോകുവാൻ തന്നെ പേടിയായി തുടങ്ങിയിരുന്നു…….!
പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു നാട്ടിലാരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാൽ……!
പിന്നെ പുറത്തിറങ്ങി നടക്കുവാൻ പറ്റില്ല…..!
ആത്മഹത്യമാത്രമേ മാർഗമുണ്ടാകൂ…..!
??
??????????
Hi Pradeep താങ്കളുടെ എഴുത്ത് അപാരം ഞാൻ ഈ ഒരു കഥ വായിക്കുവാൻ വേണ്ടി ദിവസവും ഒരു 100 തവണയെങ്കിലും നോക്കും. പെട്ടെന്ന് തന്നെ അടുത്ത ഭാഗം ഇടാൻ നോക്കണം.
As you said, I also felt that some thing is missing in this part… because I expected some incidents same as your previous parts…