ഒരു നിമിഷം [Arrow] 1662

അന്ന് അവൾ അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും പഠിച്ച കോളേജിൽ പഠിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ നിന്നും കുറെ ദൂരെ ആണ് ആ കോളേജ്. അവളുടെ അമ്മയുടെ നാട്, അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ നിന്ന് പഠിക്കാനായിരുന്നു തീരുമാനം. അങ്ങനെ അവൾ + 2 അവധി ക്ക് തന്നെ അവിടേക്ക് പോയി. അവൾ യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിയുമ്പോൾ അവളെ പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല എന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല, അവളെ കാണാതെ ഒരാഴ്ച കടന്ന് പോയപ്പോഴാണ് അതിന്റെ കട്ടി എന്താണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. രണ്ട് മാസം ഒരുവിധം തള്ളിനീക്കി, റിസൾട്ട്‌ വന്നു, അന്ന് സർട്ടിഫിക്കറ്റുവാങ്ങാൻ വന്ന അവളെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് സ്വർഗം കിട്ടിയ ഫീൽ ആയിരുന്നു. എന്തൊക്കെ വന്നാലും അവൾ പഠിക്കാൻ പോണ കോളേജിൽ തന്നെ പഠിക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചത് അന്നായിരുന്നു.

അഡ്മിഷനും ഹോസ്റ്റലിൽ സ്റ്റേ യും ഇളയച്ഛൻ ശരിയാക്കി തന്നു, അങ്ങനെ അവൾ വീണ്ടും എന്റെ തൊട്ടടുത്തു തന്നെ എത്തി, കോളജ് ജീവിതം നല്ലരീതിയിൽ ആസ്വദിച്ചു, അവൾക് പ്രണയ അഭ്യർത്ഥന ഒരുപാട് വന്നെങ്കിലും അവൾ അതൊക്കെ ഒരു no യിൽ അവസാനിപ്പിച്ചു. അത് എന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണെന്ന് എനിക്കി തോന്നി തുടങ്ങി, ഫസ്റ്റ് ഇയർ കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ് ഇളയച്ഛൻ അച്ഛന്റെ ബുള്ളറ്റ് എനിക്ക് തന്നത്, പിന്നീട് എന്നും രാവിലെ അവളും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു വരവും പോക്കും.

ഈ കാലയളവിൽ ഒരിക്കൽ പോലും ഒന്ന് മിണ്ടാതെ ഞങ്ങൾ ഇരുന്നിട്ടില്ല. പക്ഷെ ഇന്ന്, എല്ലാം എന്റെ തെറ്റാണ്. രണ്ടോ മൂനോ മാസങ്ങൾ കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ ഞങ്ങളുടെ കോഴ്സ് തീരും, അവളെ എനിക്ക് വീണ്ടും നഷ്ടപ്പടാൻ പോണു എന്ന തോന്നൽ എന്നിൽ ഭയം നിറച്ചു, അവളെ കാണാതെ ഇരുന്ന നാളുകളിലെ ഓർമ്മകൾ എന്നെ എന്നെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിച്ചു, അവസാനം, ഇന്ന്…

ഇന്ന് എന്റെ അമ്മയുടെ ഓർമ്മ ദിവസമാണ്, അഞ്ചു വർഷം മുമ്പ് ഇതേപോലെ ഒരു ദിവസമാണ് ഞാൻ അവളെ കാണുന്നത്, അതുകൊണ്ട് ഇന്ന് തന്നെ അവളെ പ്രെപ്പോസ് ചെയ്യന്നു വെച്ചു. അവളുടെ പിറന്നാൾ ആയത് കൊണ്ട് കൂട്ടുകാർ എല്ലാം ചേർന്ന് രാവിലെ ഒരു ചെറിയ ട്രീറ്റ്‌ വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, അവിടെ വെച്ച്, ഞാൻ എന്റെ ഉള്ളിലുള്ളത് എല്ലാം തുറന്ന് പറഞ്ഞു,

അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു തുടുത്തു, നാണം കൊണ്ടായിരുന്നില്ല സങ്കടം കൊണ്ട്, കണ്ണ് നിറഞ്ഞൊഴുകി, എഴുന്നേറ്റവൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ഞാൻ വിളിച്ചിട്ടും നോക്കാതെ അവൾ നടന്ന് ഒരോട്ടോയിൽ കയറിപ്പോയി. എന്റെ കയ്യൊക്കെ തളർന്നു, അവൾ ആണെങ്കിൽ വിളിച്ചിട്ട് ഫോൺ പോലും എടുക്കിന്നില്ല, അങ്ങനെ ആണ് ഞാൻ തീയേറ്ററിൽ എത്തിയത്.

ഞാൻ നടന്ന് തളർന്നിരിക്കുന്നു. ഒരുവിധം ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തി, സമയം സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞു, റൂമിൽ കയറി കട്ടിലിൽ ഇരുന്ന എനിക്ക് ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല, ഒരു പക്ഷെ അവൾ എന്നെ ഒരു സഹോദരൻ ആയിട്ട് ആയിരിക്കും കാണുന്നത്, പക്ഷെ അവൾ എന്താ ഫോൺ എടുക്കാത്തെ, ഞാൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അവളെ വേദനിപ്പിച്ചു കാണുമോ, ശരിക്കും ഞാൻ ഒരു കരിമ്പൂച്ച തന്നെയാ, ആദ്യം അച്ഛനെ നഷ്ടമായി, പിന്നെ അമ്മയെയും, ഇപ്പൊ..
ഇനിയും ഞാൻ ആർക്ക് വേണ്ടിയാ ജീവിക്കുന്നെ, കാത്തിരിക്കാൻ ആരുമില്ല, കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ഞാൻ നേടിയ സ്വപ്‌നങ്ങൾ ഒറ്റനിമിഷത്തെ വിഢിത്തം കൊണ്ട് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു.