വല്ലാതെ വിഷമം വരുമ്പോൾ ഞാൻ അഭയം പ്രാപിക്കുക സിനിമയിൽ ആണ്. രണ്ടു മണിക്കൂർ കൊണ്ട് ആ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്റെ ദുഃഖം മാറ്റിഎടുക്കും പകരം നല്ല കുറച്ച് ഓർമ്മകൾ സമ്മാനിക്കും.പുറത്ത് പോയി കളിക്കാൻ അനുവാദം ഇല്ലാതെ, സ്വന്തം മുറിയിൽ ഒതുങ്ങി കൂടി ഭാവനയിലെ സുഹൃത്തുക്കളുമായി കളിച്ചു വളർന്ന ഒരു ബാലന്റെ ജീവിതത്തിൽ സിനിമ ഒരു കൂട്ടുകാരൻ ആയതിൽ വലിയ അത്ഭുതം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ.
ആദ്യമെല്ലാം പുസ്തകങ്ങൾ ആയിരുന്നു കൂട്ട്, പിന്നീട് അംബാനി per day GB തന്നതിൽ പിന്നെയാണ് സിനിമ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്ന് വന്നത്.

എന്നാൽ ഇന്ന്, എനിക്ക് എന്റെ ഏക അഭയസ്ഥാനവും നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് ആദ്യമായി സിനിമ അരോചകമായി തോന്നുന്നു. തീയറ്ററിലെ തിരക്കും, വെള്ളിത്തിരയിൽ നിറഞ്ഞാടുന്ന പ്രണയരംഗവും പാട്ടും എല്ലാം എന്നെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു.
പെണ്ണിന് ഒരാളെ ഇത്ര ഏറെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ആവുമോ??
ഒരു പക്ഷെ ഇത് പെണ്ണിന്റെ അല്ല പ്രണയത്തിന്റെ കഴിവ് ആവാം!!

ഇന്റെർവെല്ലിന് മുന്നേ പുറത്ത് ഇറങ്ങിയ എന്നെ ശങ്കരേട്ടൻ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ട്, അദ്ദേഹം എന്തോ ചോദിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. ശങ്കരേട്ടന് കൊടുക്കാൻ മറുപടി ഒന്നും ഇല്ലാത്തതിനാൽ പതിയെ ഇറങ്ങി നടന്നു.
ശങ്കരേട്ടൻ ആ തീയറ്ററിൽ ടിക്കറ്റ് കീറാൻ നിൽക്കുന്ന ആൾ ആണ്. കഴിഞ്ഞ മൂന് വർഷങ്ങൾ ക്കിടയിൽ ആഴ്ചയിൽ കുറഞ്ഞത് 2തവണ എങ്കിലും ഞാൻ അവിടെ ചെല്ലുമായിരുന്നു, അങ്ങനെ പരിചയപ്പട്ടതാണ് ശങ്കരേട്ടനെ. എത്രയും കാലത്തിനിടയിൽ ഒരിക്കൽ പോലും സിനിമ തിരുന്നതിൽ മുന്നേ ഞാൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങിയിട്ടില്ല അതാവാം ശങ്കരേട്ടന്റെ ആശങ്കയ്ക്ക് കാരണം.

റോഡിലൂടെ കുറച്ച് ദൂരം നടന്ന് കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ് എന്റെ ബൈക്ക് തീയേറ്ററിൽ ഇരിക്കുവാണെന്ന് ഓർത്തത്. തിരികെ പോകാൻ തോന്നിയില്ല നടന്നു. അച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം ആണ് ആ ബൈക്ക്. പക്ഷെ ഇന്ന് ആ ബൈക്കിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയും അവളുടെ ഓർമ്മകളാണ്. എന്നും അവളുടെ അവളെ പിന്നിലിരുത്തി ആയിരുന്നല്ലോ കോളജിൽ പോവുന്നതും വരുന്നതും.
നിറം കെട്ട എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് അവൾ കടന്ന് വന്നത് ഇന്നും നല്ലപോലെ ഓർക്കുന്നുണ്ട്.

അന്ന് അമ്മയുടെ ഓർമ്മ ദിവസം ആയിരുന്നു. എല്ലാ കൊല്ലത്തേതും പോലെ അന്നും ഞാൻ കൃഷ്ണന്റെ അമ്പലത്തിൽ പോയി, തൊഴാൻ ഒന്നും ആയിരുന്നില്ലാട്ടോ. എന്റെ അമ്മ ആൽത്തറയിൽ കിടന്നാണ് മരിച്ചത്,