ഒരു നിമിഷം [Arrow] 1662

ഞാൻ രണ്ടിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ എന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് അമ്പലത്തിൽ വന്നതാണ് എന്റെ അമ്മ. തൊഴുത് ഇറങ്ങിയ ശേഷം ഷീണം തോന്നിയ അമ്മ കുറച്ച് നേരം ഇരിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു, ആ ആൽത്തറയിൽ ഇരുന്ന അമ്മ പതിയെ മയക്കത്തിലേക്ക് വീണു പിന്നെ ഉണർന്നില്ല. അന്നായിരുന്നു അവസാനമായി ഞാൻ ഭഗവാനെ തൊഴുതത്. ആൽത്തറയിലെ കാറ്റിന് അമ്മയുടെ മണമുണ്ടെന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ അമ്മയുടെ ഓർമ്മയിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ കാണുന്നത്.

പട്ടുപാവാട ഇട്ട ഒരു സുന്ദരി കുട്ടി. നെറ്റിയിലെ കുറിയും കൈയിലെ പ്രസാദവും അവൾ തൊഴുതിറങ്ങിയതാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കി. മുഖം സങ്കടം കൊണ്ടെന്നോണം ചുവന്നിട്ടുണ്ട്, കണ്ണിൽ എഴിതിയ കണ്മഷി കണ്ണുനീരിനൊപ്പം പടർന്നിറങ്ങി യിരിക്കുന്നു. എന്തിനാണവൾ കരയുന്നത് എന്നറിയാൻ ആകാംഷ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും, അവളുടെ തുളുമ്പിയ കണ്ണുകൾ എന്നെ അവളിൽ നിന്നും എന്റെ നോട്ടം മാറ്റുവാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ആൽത്തറയ്ക്ക് അരികിൽ പുല്ലിൽ ഒരു കൊലുസ് കിടക്കുന്നത് കണ്ടത്. ഒരു പക്ഷെ ഇത് നഷ്ടപ്പെട്ടത് കൊണ്ടാവുമോ അവൾ കരയുന്നത്. ഞാൻ ആ കൊലുസുമെടുത്ത് അവളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു. കൊലുസ് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. പെണ്ണിന്റെ കണ്ണ് ഒരുനിമിഷത്തേക്ക് വിടർന്നു, പിന്നീട് അവളിൽ മിന്നി മറഞ്ഞ ഭാവം ഇന്നും എനിക്ക് ഓർമ്മയുണ്ട്. പിന്നീട് ഒരിക്കലും പെണ്ണിനെ അത്ര സുന്ദരിയായി ഞാൻ കണ്ടിട്ടേയില്ല.

“ഇത് എന്റെ അമ്മ തന്നതാ. അമ്മ എനിക്ക് തന്ന അവസാനത്തെ പിറന്നാൾ സമ്മാനം ” തെല്ല് നേരത്തെ മൗനത്തിനുശേഷം അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ” ഇത് നഷ്ടമായപ്പോൾ എന്റെ അമ്മയെ വീണ്ടും ഞാൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ പോലെയാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്, എന്നാൽ…. താൻ !! ഇന്ന് എന്റെ പിറന്നാളാ എനിക്ക് ഏറ്റവും നല്ല പിറന്നാൾ സമ്മാനം തന്നത് താനാണ്. Thanks, thank you so much”
അവൾ പിന്നയും ഒരുപാട് സംസാരിച്ചു അവളെ കുറിച്ച്, അച്ഛനെ കുറിച്ച്, അമ്മയെ പറ്റി, അമ്മക്ക് സംഭവിച്ച ആക്‌സിഡന്റിനെ പറ്റി, അങ്ങനെ ഒരുപാട്, ഞാൻ അവൾക് നല്ലൊരു കേൾവി ക്കാരൻ ആയി ഇരുന്നു കൊടുത്തു, അവളുടെ അച്ഛൻ വരുന്നത് വരെ. അദ്ദേഹത്തിന് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിയിട്ട് അവൾ അവരുടെ വണ്ടിയിൽ കയറിപ്പോയി.

പിന്നീട് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് അന്ന് ആ കൊലുസ് എനിക്ക് കാണിച്ചു തന്നത് എന്റെ അമ്മ ആയിരുന്നു എന്ന്.

അന്ന് അതിന് ശേഷം എന്റെ മനസ്സിൽ നിറയെ അവൾ ആയിരുന്നു, അതിന് കാരണം ഉണ്ട്, എന്റെ അമ്മയും ഇളയച്ഛനും അല്ലാതെ മറ്റൊരാൾ എന്നോട് അത്രനേരം സംസാരിച്ചിട്ടേ ഇല്ല എന്നതാണ് സത്യം. എനിക്ക് സ്കൂളിൽ പോലും ഒരു സുഹൃത്ത് ഇല്ലായിരുന്നു, അന്ന് ഞാൻ എന്നിലേക്ക് മാത്രം ഒതുങ്ങി കൂടിയ ഒരുവൻ ആയിരുന്നു, അല്ല എന്റെ ജീവിതം എന്നെ അങ്ങനെ ആക്കിമാറ്റിയിരുന്നു. കുഞ്ഞിലേ തന്നെ എന്നിൽ അപകർഷതാ ബോധം വളർന്നിരുന്നു.

എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും പ്രണയിച്ചു വിവാഹം കഴിച്ചവർ ആണ്. അമ്മ അനാഥ ആയിരുന്നു എന്ന കാരണം കൊണ്ട് മുത്തശ്ശൻ അച്ഛനെ വീട്ടിൽ നിന്നും പുറത്താക്കി. എങ്കിലും അച്ഛൻ അമ്മയെ പൊന്നുപോലെ നോക്കി,