?കൂടെ 4 [ഖുറേഷി അബ്രഹാം] 122

“ ഓ, അതായിരുന്നു “.
പൊന്നു പിന്നെ കുറച്ചു നേരം പല കാര്യങ്ങളും എന്നോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ചിലതിനൊക്കെ ഞാൻ മറുപടി പറയുകയും അല്ലെങ്കിൽ മൂളുകയും ഒക്കെ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് എന്നെയും കൊണ്ട് ചോർ കഴിപ്പിച്ചു വീണ്ടും റൂമിലേക്കു വന്നു സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ചോർ കഴിക്കാൻ ചെന്നപ്പോൾ അമ്മ അവിടെ ഞങ്ങടെ അടുത്ത് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴും ഞാനൊന്നും അമ്മയോട് സംസാരിച്ചില്ല.

വീണ്ടും റൂമിൽ എത്തിയത് മുതൽ വാ തോരാതെ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചോണ്ട് ഇരികുകായാണ് പൊന്നു. അതെനിക് കുറച്ചും കൂടി മനസിനെ ശാന്തമാക്കൻ സഹായിച്ചു. ഞാനും അവളോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളാണ് അമ്മയും കൂടെ മേരിയമ്മയും, ജോയനും ( ജോണിന്റെ അനിയനും അമ്മയും ) റൂമിലേക്കു കയറി വന്നത്.

അതു വരെ സംസാരിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് മിണ്ടാതെ ആയി.

“ മോനെ, ഇപ്പൊ എങ്ങനെ ഉണ്ട് കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ “. മേരിയമ്മ ചോദിച്ചു.
മേരിയമ്മയെ കണ്ടതും ജോണിനെ കുറിച്ചാണ് എന്റെ ഓർമയിൽ അത്യം വന്നത്, മകന്റെ മരണം മൂലം ആ അമ്മയുടെ മനസ് ഇപ്പൊ എത്രത്തോളം നീറുന്നുണ്ടാവും, ഞാനല്ലേ അതിനു കാരണം. വീണ്ടും അതാലോചിച്ചപ്പോൾ എനിക് മേരിയമ്മയെ നോകാനോ ഒന്ന് സംസാരിക്കാനോ പറ്റാത്ത സ്ഥിതി ആയി.

“ മോനെ എന്ത് പറ്റി “. എന്റെ മുഖം മാറിയത് കോണ്ടോ, മുഖത്തെ പതർച്ച കണ്ടത് കോണ്ടോ മേരിയമ്മ എന്റെ അടുത്ത് വന്നിരുന്ന ചോദിച്ചു.

ഞാൻ തല തായ്തി നിലതെക് നോക്കി ഇരുന്നു. കരയാൻ ആഗ്രഹിച്ചെന്ന പോലെ കണ്ണിൽ നിന്നും വെള്ളം വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. മേരിയമ്മ എന്റെ മുഖം പിടിച്ചു മേരിയമ്മയുടെ നേരെ ആക്കി. ഞാനാ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കിയതും വീണ്ടും സങ്കടം വന്ന് ഞാൻ മേരിയമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു ആ നെഞ്ചിലേക് തല ചായ്ച്ചു കരഞ്ഞു.

“ മേരിയമ്മേ ഞാനാ,,, ഞാനാ,,, ജോണിനെ കൊന്നേ,,, ഒന്നും ഞാൻ,,, കരുതി കൂട്ടി ചെയ്തത്,,, അല്ല മേരിയമ്മേ,,, ഒക്കെ വന്നു പോയതാ,,, എന്നോട് പൊറുക്കണം,,,, മേരിയമ്മേ,,, ഞാൻ ജോണിനെ കൊലക്ക് കൊടുത്തതാ,,, എന്റെ ജോണിനെ,,, അവനെ ഞാനറിയാതെ,,,, “. എന്തൊക്കെയോ ഞാൻ കരഞ്ഞോണ്ട് മേരിയമ്മയോട് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള പ്രേതികരണം മേരിയമ്മയിൽ അത്യം ഞെട്ടലാണ് ഉണ്ടാക്കിയത്. അന്ന് ആക്സിഡന്റിൽ ജോൺ മരിച്ചത് ഞാൻ കാരണം ആണെന്ന് എന്റെ തോന്നൽ മൂലം പറയുന്നതാണെന്ന് മേരിയമ്മക്ക് മനസിലായി.

“ എന്താ ആരവേ നീ പറയണത്. അവൻ മരിച്ചതൊന്നും നീ കാരണമല്ല അതൊക്കെ ദെയ്‌വതിന്റെ വിധിയല്ലേ, അങ്ങനെ നടകണം എന്നുള്ളത് ഒക്കെ ദെയ്‌വം ആത്യമേ കണക്ക് കൂട്ടിയിട്ടുണ്ടാകും “. മേരിയമ്മ എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാമെന്നോണം പലതും പറഞ്ഞോണ്ടിരുന്നു.

അവർ എന്നെ കുറച്ചു നേരം സമാധാനിപ്പിച്ചിട്ടും എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ ഒന്നും മാറുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ എന്നെ തനിച്ചാക്കി അവിടെന്ന് പോയി. അവർക്കെല്ലവർക്കും എന്റെ ഈ അവസ്‌ഥ കണ്ടിട്ട് വിഷമവും സങ്കടവും ഉണ്ട്.

ഞാൻ മനഃപൂർവം ചെയ്യുന്നത് അല്ല ഇതൊന്നും അവരെ ഒക്കെ വീണ്ടും കാണുമ്പോൾ അബോധ മനസ്സിൽ തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങൾ പുറത്തേക്ക് വരുന്നതാണ്. അതിനെ എനിക് കൺട്രോൾ ചെയ്യാനും കഴിയുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രെശ്നം.